ΜΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙΣ ΓΙΝΕΣΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ...

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ
> είναι μια πολύ αγαπημένη
> οικογένεια. Είναι ο
>
> αγαπημένος μου μπαμπάς, η
> αγαπημένη μου μαμά, ο αγαπημένος
> μου αδελφός
>
> και στον κάτω όροφο η αγαπημένη
> μου γιαγιά και ο αγαπημένος μου
> παππούς.
>
> Τον αγαπημένο μου μπαμπά δεν τον
> βλέπω ποτέ, γιατί φεύγει το πρωί
> για τη
>
> δουλειά και γυρίζει τα
> μεσάνυχτα. Δηλαδή κανονικά
> γυρίζει στις 7.00
>
> μ.μ., αλλά κάνει και πέντε ώρες
> γύρω γύρω το τετράγωνο μέχρι να
> βρει να
>
> παρκάρει. Κι όταν έρχεται δεν
> είναι και πολύ χαρούμενος και
> καθόλου δεν
>
> μοιάζει με τους μπαμπάδες των
> διαφημίσεων που μπαίνουν μέσα με
> δωράκια
>
> και σοκολάτες και τα παιδιά
> πηδάνε στην αγκαλιά του κι αυτός
> γελάει και
>
> τα στριφογυρίζει ψηλά. Εμάς
> λέει: «Άι σιχτίρι, το κωλοκράτος
> μου μέσα»
>
> και βροντάει τα κλειδιά στο
> συρτάρι.
>
> Την αγαπημένη μου μαμά δεν τη
> βλέπω επίσης, γιατί κι αυτή
> δουλεύει αλλά
>
> έρχεται σπίτι με το λεωφορείο.
> Και μετά πλένει, σιδερώνει,
> σφουγγαρίζει,
>
> μαγειρεύει και βρίζει τον
> μπαμπά που δεν πήρε τυρί
> τριμμένο από το
>
> σούπερ μάρκετ. Και δεν μοιάζει
> καθόλου με τις μαμάδες των
> διαφημίσεων,
>
> γιατί δεν μαγειρεύει βαμμένη
> ούτε με ψηλοτάκουνα. Κι όταν
> λερώσουμε το
>
> μπλουζάκι με σοκολάτες δεν
> γελάει χαρούμενη που έχει το
> σωστό
>
> απορρυπαντικό, αλλά μας λέει: «Ε,
> βέβαια. Άμα έχετε τη δουλάρα.
>
> Άντε βγάλ΄ το, τελείωνε,
> ΤΕΛΕΙΩΝΕ λέμε, την τύχη μου που
> στραβώθηκα και
>
> τον παντρεύτηκα».
>
> Τον αγαπημένο μου αδελφό δεν τον
> βλέπω ποτέ, γιατί λείπουμε κι οι
> δυο
>
> στο σχολείο και μετά εκείνος
> πηγαίνει φροντιστήριο και μετά
> κλείνεται
>
> στο δωμάτιό του και μετά ανοίγει
> το κομπιούτερ του και μετά
> ψάχνει
>
> γυμνές κυρίες και μετά τις
> βρίσκει και μετά χαίρεται. Ο
> μπαμπάς μου, η
>
> μαμά μου, ο αδελφός μου κι εγώ
> είμαστε μια πολύ αγαπημένη
> οικογένεια και
>
> κάθε Κυριακή μεσημέρι κάνουμε
> ένα πολύ αγαπημένο οικογενειακό
> τραπέζι κι
>
> εκεί έχουμε όλο τον χρόνο να
> τσακωθούμε μεταξύ μας. Ο μπαμπάς
> μαλώνει
>
> τον αδελφό μου που δεν διαβάζει
> αρκετά και μετά μαλώνει εμένα
> που δεν τα
>
> τρώω τα παντζάρια. Και μετά η
> μαμά μαλώνει τον μπαμπά μου
> γιατί μας
>
> μαλώνει, γιατί είναι
> «αντιπαιδαγωγικό» λέει. Και μετά
> η μαμά μου μαλώνει
>
> τον αδελφό μου που πετάει τα
> μποξεράκια του στη μοκέτα κι
> έχει και τη
>
> μέση της και μετά μαλώνει εμένα
> που θέλω να μου πάρουνε κινητό.
>
> Και μου λέει: «Έκανε κι η μύγα
> κώλο και ζητάει κινητό». Κι εγώ
> της λέω:
>
> «Η Ευαγγελία γιατί έχει κινητό
> που είναι και 27 μέρες
> μικρότερη;». Κι η
>
> μαμά μου μού λέει: «Δεν με
> νοιάζει τι κάνει η Ευαγγελία,
> εμένα με
>
> νοιάζει τι κάνει το δικό μου το
> παιδί». Και φωνάζει και ο μπαμπάς
> τής
>
> λέει: «Τώρα που ουρλιάζεις εσύ,
> δεν είναι αντιπαιδαγωγικό;» Κι η
> μαμά
>
> τού λέει: «Δεν ουρλιάζω,
> συζήτηση κάνουμε». Κι ο μπαμπάς
> μου της λέει:
>
> «Ναι, έχεις δίκιο. Μπορεί στο
> ισόγειο να μη σε άκουσαν». Κι η
> μαμά του
>
> λέει: «Έχε χάρη που είναι τα
> παιδιά, αλλιώς θα σου ΄λεγα
> τώρα». Και δεν
>
> του λέει.
>
> ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μιλάει για
> πολλή ώρα. Κι ακούγονται μόνο τα
>
> πιρούνια, τα μαχαίρια κι ο
> αδελφός μου που κάνει κλάπα
> κλούπα με τη
>
> γλώσσα του. Κι η μαμά τού λέει:
> «Δεν μπορείς να φας σαν
> άνθρωπος;» Κι ο
>
> αδελφός μου της λέει: «Σαν
> άνθρωπος τρώω». Κι η μαμά μου του
> λέει:
>
> «Θα σε καλέσουνε σε κάνα σπίτι,
> ρεζίλι θα γίνουμε». Κι ο μπαμπάς
> μου της
>
> λέει: «Μπορείς να σταματήσεις
> μία στιγμή, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α, αυτό το
> μπουρ
>
> μπουρ μπουρ, μες στ΄ αυτί μου.
> Έλεος δηλαδή, ΕΛΕΟΣ, Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!». Κι
> η
>
> μαμά μου λέει: «Δεν φτάνει που
> έχω γίνει χίλια κομμάτια να σας
> υπηρετώ
>
> όλους εδώ μέσα, μια καλή
> κουβέντα να ακούσω, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α». Κι
> ο μπαμπάς
>
> μου της λέει: «Έριξες πολύ αλάτι,
> λύσσα το ΄κανες». Κι η μαμά τού
> λέει:
>
> «Ορίστε, εκεί που μας
> χρωστάγανε, μας πήραν και το
> βόδι». Κι εγώ ρωτάω:
>
> «Πότε είχαμε βόδι και μας το
> πήρανε;». Κι ο αδελφός μου μού
> λέει: «Είσαι
>
> μαλακισμένο». Κι εγώ βάζω τα
> κλάματα και λέω: «Με λέει
> μαλακισμένο». Κι
>
> ο μπαμπάς μου του λέει: «Μη λες
> την αδελφή σου μαλακισμένο». Κι
> ο
>
> αδελφός μου λέει: «Αφού είναι;»
> Κι η μαμά μου λέει: «Και δεν θέλω
> να
>
> ακούω τέτοιες λέξεις εδώ μέσα».
> Κι ο αδελφός μου της λέει: «Όταν
> τις
>
> λέει ο μπαμπάς είναι καλά;». Κι η
> μαμά μου λέει στον μπαμπά μου:
>
> «Ορίστε, είδες το παράδειγμα που
> δίνεις στα ίδια σου τα παιδιά».
> Κι ο
>
> μπαμπάς μου λέει: «Μια μπουκιά
> δεν μπορούμε να φαρμακώσουμε σ΄
> αυτό το
>
> σπίτι, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α». Κι η μαμά μου
> του λέει: «Τι μπουκιά, εσύ δεν
> είπες
>
> είναι λύσσα; Κι άμα δεν σ΄
> αρέσει, να πας να σου μαγειρεύει
> η Βιβή». Κι
>
> εγώ λέω: «Ποια είναι η Βιβή». Κι η
> μαμά λέει: «Ποια είναι η Βιβή,
>
> Μανώλη; Πες στο παιδί σου, στο
> σπλάχνο σου, στην κόρη σου ποια
> είναι η
>
> Βιβή, Μανώλη». Κι ο πατέρας μου
> λέει: «Η κυρία Βιβή είναι μια
> εξαίρετη
>
> συνάδελφος κι η μάνα σας είναι
> μια τρελή γυναίκα». Κι η μαμά
> λέει:
>
> «Γι΄ αυτό γυρίζουμε μεσάνυχτα,
> Μανώλη; Επειδή η Βιβή είναι μια
> εξαίρετη
>
> συνάδελφος, Μανώλη;». Κι ο
> μπαμπάς λέει: «Γυρίζουμε
> μεσάνυχτα, διότι τα
>
> μεσάνυχτα βρίσκουμε να
> παρκάρουμε. Άντε να δούμε πού θα
> φτάσει ο
>
> πληθωρισμός πια». Κι η μαμά μου
> του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα
> παιδιά,
>
> αλλιώς σου ΄λεγα εγώ». Κι ο
> μπαμπάς της λέει: «Τι θα μου
> ΄λεγες εσύ;».
>
> Κι η μαμά του λέει: «Το δισάκι
> μου στον ώμο, για τον δρόμο, για
> τον
>
> δρόμο, αυτό θα σου ΄λεγα εγώ». Κι
> εγώ λέω: «Έγιν΄ η βροχή χαλάζι,
> δεν με
>
> νοιάζει, δεν με
> νοιάζειειειειει». Κι ο μπαμπάς
> κι η μαμά μού λένε:
>
> «ΣΤΑΜΑΤΑ!!!» και σταματάω.
>
> ΚΑΙ ΠΕΦΤΕΙ ΠΑΛΙ μια σιωπή,
> ντράγκα ντούγκα τα πιρούνια. Κι ο
> αδελφός μου
>
> λέει: «Έφαγα, πάω μέσα». Κι ο
> μπαμπάς μου του λέει: «Δεν έχει
> να πας
>
> πουθενά. Τώρα τρώμε όλοι μαζί
> σαν οικογένεια». Κι η μαμά μου
> του λέει:
>
> «Έχει δίκιο ο πατέρας σου, να
> κάτσεις εκεί που κάθεσαι».
>
> Και καθόμαστε όλοι εκεί που
> καθόμαστε.
>
>
>
>
>
> --
> Η ΤΡΟΦΗ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΗ
> ΓΙΑ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ,ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ
> ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ .ΣΚΕΨΟΥ ΤΙ ΤΡΟΦΗ
> ΑΓΟΡΑΖΕΙΣ
>
> ΜΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙΣ ΓΙΝΕΣΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ

fuitakos

Rojitas las orejas...

Δεν ξέρω γιατί (ίσως και να ξέρω δηλαδή), αλλά το τελευταίο διάστημα υπάρχει μια περίεργη διάθεση. Καλή ή κακή δεν ξέρω θα φανεί στην πορεία. Άλλωστε ο χρόνος είναι ο καλύτερος (ο χειρότερος λέει ο Αγγελάκας, αλλά δεν γαμιέται) γιατρός, οπότε ο χρόνος θα δείξει αν αυτή η διάθεση είναι για καλό η για κακό.

Ξυπνάς λοιπόν το πρωί κάνεις παγωμένο καφεδάκι, αφού πρώτα βγάζεις βόλτα το nempe, διότι διαφορετικά δεν θα σ' αφήσει να πιεις καφέ ήρεμος, αράζεις μετά και βάζεις τις μουσικές σου για να χαλαρώσεις. Υπάρχει καλύτερο πρωινό από αυτό;

Και πείτε μου εσείς τι να πρωτοακούσεις από την τεράστια συλλογή του αδερφού σου;

Πριν από λίγες ημέρες έσκασε μύτη στην Αθήνα ένα κολλητός από Ισπανία ο Πέπε. Έκανε ένα φεγγάρι στην Αθήνα με τα γνωστά προγράμματα "ερασμους" που υποτίθεται πας για να σπουδάσεις αλλά στην ουσία είναι ένα εξάμηνο της ζωής σου γεμάτο ξενύχτια ξύδια και απίστευτη... ρέκλα.

Μεγάλη τυπάρα ο Πέπε, περάσαμε απίστευτες βραδιές με κιθάρες, ξύδια και όλα τα παρελκόμενα. Κάποια στιγμή του ζητήσαμε να μας παίξει ένα ισπανικό κομμάτι και χωρίς δεύτερη σκέψη έπιασε την κιθάρα και είπε: "Ok... Rojitas las orejas..."

Μαγικό κομμάτι. Αυτό είπα να ακούσω σήμερα το πρωί με τη διάθεση που είχα.

Το ακούς και σε ταξιδεύει... Θέλεις να σηκωθείς και να φύγεις. Να τα παρατήσεις όλα και να την κάνεις για Ισπανία, Πορτογαλία ή δεν ξέρω εγώ που αλλού. Και μη νομίζετε πως αργεί πολύ αυτή η στιγμή. Θέμα χρόνου είναι...

Για πάρτε μια γεύση:

fuitakos

Aν οι νόμοι ήταν ίσοι για
όλους τότε θα είχαμε 300
κουκουλοφόρους επιπλέον

fuitakos

Είναι µερικές µέρες ... που γαµιούνται τα πάντα!!!
.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

fuitakos

Κερτ Κομπέιν: 15 χρόνια από το θάνατό του

15 ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από το θάνατο του frontman των Nirvana, Κερτ Κομπέιν. Ότι και να πούμε είναι λίγο γι’ αυτό τον τραγουδιστή και γι’ αυτή τη μπάντα. Μ,’ αυτόν μεγαλώσαμε κι αυτόν θα θυμόμαστε πάντα ως τον άνθρωπο που μα σέκανε να αγαπήσουμε τη μουσική περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Έριξα μια ματιά σήμερα στο διαδύκτιο και σας μεταφέρω ένα εξαιρετικό αφιέρωμα που βρήκα στο MEN 24, για τα 15 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου ΚΕΡΤ ΚΟΜΠΕΪΝ, στις 5 Απριλίου του 1994.

Για απίστευτα χαμηλές τιμές και τεράστια ποικιλία τερμάτισε στο e-shop.gr
Στις 20 Φεβρουαρίου του 1981 ένα δώρο έμελλε να αλλάξει τον ρου της μουσικής ιστορίας. 108 μίλια νοτιοδυτικά του Σιάτλ, στο βροχερό Αμπερντίν, ο 14χρονος τότε Κερτ Ντόναλντ Κομπέιν άρπαζε με τα εφηβικά του δάχτυλα μία κιθάρα. Ένα δώρο που στα χέρια του αποτέλεσε κάτι παραπάνω από ένα μουσικό όργανο.

Ένα "μεγάφωνο" με το οποίο μίλησε για τις... ανησυχίες μίας ολόκληρης γενιάς. Της Generation X, όπως αποκαλέστηκαν από κάποιους έφηβοι και ενήλικες που απλά μέσω των σκληρών ριφ, των προβληματισμένων στίχων και των "εκλεπτυσμένων" κραυγών του, μπόρεσαν να «συναντήσουν» το... ασυμβίβαστο. Πέντε χρόνια από εκείνη την ημέρα ο Κομπέιν μαζί με τον σερβικής καταγωγής Κρις Νοβοσέλιτς, σχημάτισε ένα από τα σημαντικότερα μουσικά σχήματα. Οι Nirvana ήταν πλέον πραγματικότητα. Με τον Τσαντ Τσάνινγκ να χτυπά αλύπητα τα ντραμς, το πρώτο άλμπουμ τους, "Bleach", κάνει την εμφάνιση του στα δισκοπωλεία το 1989. Ένας δίσκος ο οποίος όμως δεν έμεινε στην ιστορία τόσο για τα μουσικά του θέματα, όσο για το χαμηλό κόστος παραγωγής του. Μόλις 600 δολάρια. Ωστόσο, τα πρώτα δείγματα ήταν θετικά...

Τίποτα όμως δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε. Η μεταπήδηση από την underground δισκογραφική Sub Pop, στην διεθνώς αναγνωρισμένη Geffen, η ρυθμική ευρηματικότητα του Ντέιβ Γκρολ στα τύμπανα και η δημιουργία του "Nevermind" (1991) εκτόξευσε τόσο ψηλά τους Nirvana, που αυτά τα ύψη αποδείχθηκαν δυσθεώρητα για τον Κομπέιν. Ένα κομμάτι που άκουγε στο όνομα "Smells Like Teen Spirit" αποτέλεσε τον ύμνο της Gen X.

Ένα ύμνο τον οποίο ο ίδιος ο Κομπέιν θέλησε να απομυθοποιήσει λέγοντας ότι: "... ήθελα να γράψω το απόλυτο ποπ κομμάτι. Βασικά προσπαθούσα να γδύσω (κλέψω) τους Pixies". Η επιτυχία σόκαρε τόσο τους ίδιους όσο και γενικότερα τη μουσική βιομηχανία. Το Grunge, περισσότερο δόκιμος όρος ως τρόπος ζωής και λιγότερο ως είδος μουσικής, γεννήθηκε και από αυτό βγήκαν στην επιφάνεια συγκροτήματα της μουσικής σκηνής του Σιάτλ που μέχρι τότε ζούσαν γύρω από την λίμνη της πόλης, κάτω από την αδυσώπητη βροχή και μέσα στα ασφυκτικά... μικρά κλαμπ.

Pearl Jam, Soundgarden, Screaming Trees κ.λπ αναδύθηκαν στον αφρό των κυμάτων που δημιούργησε στην λιμνάζουσα μουσική βιομηχανία η επιτυχία των Nirvana. Ωστόσο ο ίδιος ένιωθε ότι πρόδιδε τα ιδανικά του, τη μουσική του, τους οπαδούς. Το χρήμα, η δόξα και η φήμη δεν ήταν ο στόχος. ”The fun”, όπως τόνισε στις τελευταίες αράδες που έγραψε, είχε αρχίσει να χάνεται.

To “In Utero”, τρίτο στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος, ηχογραφήθηκε σε μόλις δύο εβδομάδες και η εταιρεία που χαρακτήρισε τα sessions αντιεμπορικά!!! Στις 13 Σεπτεμβρίου 1993, ο δίσκος κάνει το ντεμπούτο του στην αγορά, σκαρφαλώνει στην πρώτη θέση του Billboard 200, γίνεται πέντε φορές πλατινένιος και πουλάει πάνω από 4 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ!!!

Ο Κομπέιν δεν μπορεί όμως ακόμα να ξεφύγει από τους "δαίμονές" του. Η πίεση που του ασκείται από τα ΜΜΕ τον κάνει να αισθάνεται άβολα. Πολλαπλά overdose τον αναγκάζουν να μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία. Και στις 5 Απριλίου, «πεπεισμένος» ότι κοροϊδεύει τους οπαδούς του, κάτι που δεν ήθελε όπως ο ίδιος ανέφερε στο αποχαιρετιστήριο γράμμα του, αποφάσισε να βάλει τέρμα στο "μαρτύριό" του. Αυτοπυροβολήθηκε...

Τρεις μέρες αργότερα το πτώμα του ανακαλύπτεται και η είδηση σοκάρει τους ανά τον κόσμο θαυμαστές της μουσικής του. Ο "πατριάρχης" του Grunge και ηγέτης μίας ολόκληρης μουσικής σκηνής είναι νεκρός.

Το θάνατό του ακολούθησαν θεωρίες συνομωσίας περί δολοφονίας του από τη σύζυγό του Κόρτνεϊ Λοβ (φρόντγουμαν του γκρουπ Χόουλ) και φυσικά η εμπορική εκμετάλλευση του. Κάτι που όπως αποδείχθηκε απομυθοποίησε τον Κομπέιν, τους Nirvana και τα όσα προσέφεραν, λίγα ή πολλά, στις γενιές που δεν έλιωσαν τα "σταράκια" τους χοροπηδώντας υπό τις νότες που παράγονταν από το άγγιγμα της βελόνας στις αυλακιές του Blew, του In Bloom και του Heart Shaped Box.

Peace Love Empathy...
Για τη δισκογραφία του δεν έχω να πω πολλά, καθώς όσοι μεγάλωσαν με NIRVANA γνωρίζουν καλά και τους δίσκους. Εγώ κρατάω πάντα ένα βαθιά χαραγμένο μέσα μου και είναι από το δίσκο που κυκλοφόρησε μετά το θάνατο του. Το about a girl από το δίσκο Unplugged in New York.


fuitakos

Η ΣΦΑΙΡΑ ΕΠΛΗΞΕ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

41 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τον θάνατο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

Η φετινή επέτειος της δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ αποκτά διαφορετική σημασία καθώς 4 δεκαετίες μετά η Αμερική διαθέτει έναν Αφροαμερικανό Πρόεδρο στο τιμόνι της...

Η εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα σκόρπισε την ελπίδα στην ανθρωπότητα.

Η οικονομική κρίση που εν μέρει "μηδενίζει" το κοντερ , δίνει την ευκαιρία στον Ομπάμα να κάνει δραστικές αλλαγέςΕίμαστε ιδιαίτερα δύσπιστοι καθώς οι ΗΠΑ ουδέποτε αποδείχθηκαν αξιόπιστοι εταίροι.

Ας αφήσουμε το μέλλον όμως να δείξει...Επιστρέφοντας στην θρυλική προσωπικότητα του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ , σας παραθέτουμε ένα εξαιρετικό άρθρο του Στάθη Ευσταθιάδη που δημοσιεύτηκε τον περασμένο Μάρτιο στο ΒΗΜΑ της Κυριακής: Η ΣΦΑΙΡΑ ΕΠΛΗΞΕ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

Η σφαίρα που έπληξε θανάσιμα τον μαύρο ηγέτη Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το απόγευμα της 4ης Απριλίου 1968 στο μπαλκόνι του μοτέλ της Μέμφις του Τενεσί έφερε εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα από εκείνο που προσδοκούσαν οι ανώνυμοι οι οποίοι όπλισαν το χέρι του δολοφόνου του, ενός κοινού κακοποιού του Τζέιμς Ερλ Ρέι. Ηθελαν να πνίξουν το κίνημα των μαύρων της Αμερικής το οποίο είχε πάρει διαστάσεις τη δεκαετία του '60, βγάζοντας από τη μέση τον άνθρωπο που είχε δώσει νέα δύναμη στον αγώνα τους και είχε επεκτείνει την πολιτική επιρροή του στον λευκό πληθυσμό, με συνθήματα εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ και υπέρ κοινωνικών μέτρων. Η δολοφονία του όχι μόνο δεν ανέκοψε τη δραστηριότητα των μαύρων για ίσα δικαιώματα με τους λευκούς συμπολίτες τους αλλά αντιθέτως προκάλεσε έκρηξη πρωτόφαντης αγωνιστικότητας του έγχρωμου πληθυσμού της Αμερικής, διεύρυνε το αγωνιστικό μέτωπό του και τελικά, σε λιγότερο διάστημα από δέκα χρόνια, ακύρωσε νόμους και ρατσιστικούς θεσμούς που είχαν κατεβάσει τον έγχρωμο πληθυσμό της Αμερικής στο επίπεδο του «πολίτη δίχως δικαιώματα».Ηταν χαρισματική μορφή ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και θαυμάσιος ρήτορας. Γιος κληρικού, γεννημένος στην Ατλάντα της Γεωργίας τον Ιανουάριο του 1929, ακολούθησε τον εκκλησιαστικό δρόμο - τον μόνο που σχετικά ανενόχλητα μπορούσε να ακολουθήσει ένας μαύρος νέος στην καρδιά των ρατσιστικών Πολιτειών, αν και αργότερα πήγε στο πανεπιστήμιο και πήρε διδακτορικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Το 1953, μόλις 24 ετών, ανέλαβε πάστωρ στην εκκλησία των Βαπτιστών του Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, μιας πόλης που έμελλε να σημαδέψει τη ζωή του. Την 1η Δεκεμβρίου του 1955 μια μαύρη γυναίκα, η Ρόζα Παρκς, συνελήφθη εντός λεωφορείου επειδή αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της σε λευκό άνδρα, όπως απαιτούσε ο διαβόητος Νόμος Τζιμ Κρόου που προέβλεπε ποινή ως και 10 ετών φυλάκιση για «παράβαση ανθρωπίνων και θεϊκών αρχών». Η αντίδραση του μαύρου πληθυσμού υπήρξε έντονη. Η κατάσταση έλαβε νέες διαστάσεις όταν τρεις μήνες αργότερα συνελήφθη για τον ίδιο λόγο η 15χρονη μαθήτρια Κλοντέτ Κάλβιν. Οι μαύροι αποφάσισαν - και σε αυτό πρωτοστάτησε ο Κινγκ - να κηρύξουν μποϊκοτάζ στις συγκοινωνίες. Ηταν το πρώτο μαζικό κίνημα οργανωμένης διαμαρτυρίας στην Αλαμπάμα το οποίο έμεινε στην πολιτική ιστορία των ΗΠΑ ως «μποϊκοτάζ λεωφορείων της Αλαμπάμα». Διήρκεσε 381 ημέρες και έληξε με θρίαμβο. Το Ανώτατο Δικαστήριο, στο οποίο είχαν προσφύγει οργανώσεις πολιτικών δικαιωμάτων της Νέας Υόρκης και της Μινεσότα, με μια ιστορικής σημασίας απόφαση έκρινε αντισυνταγματικά τα μέτρα απαγόρευσης των μαύρων στα μέσα συγκοινωνίας. Ηταν η αρχή.Η επιτυχία της εκδήλωσης και οι δηλώσεις συμπαράστασης που άρχισαν να καταφθάνουν στο Μοντγκόμερι παρακίνησαν τον Κινγκ να ιδρύσει το 1957 συντονιστική επιτροπή αγώνων (των μαύρων), ονόματι «Διάσκεψη της Νότιας Χριστιανικής Ηγεσίας» (ACLC) η οποία έμελλε να γίνει το κύτταρο ανάπτυξης του «απελευθερωτικού κινήματος» των μαύρων και ο οδηγός των εκτός και εντός Κογκρέσου αγώνων τους. Στόχος του Κινγκ ήταν να δημιουργήσει μια «ηθική Αρχή» με βάση τις εκκλησίες και να οδηγήσει τους (μαύρους) πιστούς σε έναν «ήρεμο χωρίς βιαιότητες αγώνα για μεταρρυθμίσεις στα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα». Η φιλοσοφία του, σε αντίθεση με άλλες ομάδες εγχρώμων που αγωνίζονταν για τα ίδια δικαιώματα (Μαύροι Πάνθηρες, Αδελφότητα Αγωνιστών, Χ-Φαρακάντ κ.ά.) είχε ως πρότυπο την τακτική της μη βίας του Μαχάτμα Γκάντι, της Ινδίας, γι' αυτό και επισκέφθηκε την οικογένειά του το 1959 - ένα ταξίδι που τον επηρέασε σε μεγάλο βαθμό. Αυτή η τακτική της «ανοχής της βίας με μη βία» προκάλεσε σοβαρό ρήγμα στο παναμερικανικό κίνημα των μαύρων.Η δραστηριότητα του Κινγκ κέντρισε την προσοχή του αρχηγού του FBI Εντγκαρ Χούβερ. Με γραπτή εντολή του υπουργού Δικαιοσύνης Ρόμπερτ Κένεντι έδωσε διαταγή «να παρακολουθείται επί τακτικής βάσεως» ο Κινγκ καθ' ότι στην οργάνωσή του «υπάρχει σε εξέλιξη διείσδυση κομμουνιστικών στοιχείων» και «να αποτραπεί η ανάδειξή του σε πολιτική μορφή». Πολλά χρόνια αργότερα αποκαλύφθηκε ότι είχε αναληφθεί ολόκληρη επιχείρηση συκοφάντησης και τρομοκράτησης του μαύρου ηγέτη και ότι «σε τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις» πυρπόλησης εκκλησιών στις οποίες θα έκανε κήρυγμα οι δράστες ήταν «πρόσωπα (...) της άμεσης επιρροής» της ομοσπονδιακής αστυνομίας. Αυτά δεν τον επτόησαν, κάθε άλλο μάλιστα. Καθώς το πολιτικό κήρυγμά του - συνήθως στις εκκλησίες - συγκέντρωνε όλο και μεγαλύτερο ακροατήριο, ο Κινγκ τέθηκε επικεφαλής σε πορείες για να δοθεί το εκλογικό δικαίωμα στους μαύρους να έχουν την ίδια αμοιβή εργασίας με τους λευκούς και να διασφαλιστεί το «δικαίωμα (των μαύρων) να έχουν δικαιώματα». Τα περισσότερα από αυτά τα δικαιώματα έγιναν νόμοι, με αποκορύφωμα την έγκριση της Πράξης για τα Πολιτικά Δικαιώματα το 1964 και της Πράξης Εκλογικού Δικαιώματος το 1965.Αλλά η μεγαλύτερη προβολή, εκείνο που καθιέρωσε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ως ηγέτη στο παναμερικανικό κίνημα των μαύρων ήταν η ιστορική πορεία στην Ουάσιγκτον, στις 23 Αυγούστου του 1963. Επικεφαλής έξι αντιρατσιστικών οργανώσεων που συγκρότησαν στρατιά 250.000 ανδρών και γυναικών μαύρων αλλά και αρκετών χιλιάδων λευκών, η μεγαλύτερη στην ιστορία της Ουάσιγκτον δημόσια εκδήλωση κατέκλυσε τον απέραντο χώρο μπροστά από το Μνημείο του Λίνκολν, προβάλλοντας το αίτημα για κατάργηση κάθε ρατσιστικού μέτρου και κοινωνική απελευθέρωση των εγχρώμων, για δικαίωμα των μαύρων μαθητών να πηγαίνουν σε δημόσια σχολεία, για κατώτερο μεροκάματο 2 δολαρίων, για αυτοδιοίκηση της κοινότητας της Ουάσιγκτον - η οποία τότε, έγχρωμη στην πλειονότητά της, βρισκόταν υπό τη διοίκηση προσώπου που διόριζε το Κογκρέσο κτλ. Η μεγάλη μαύρη προσωπικότητα του λυρικού πανθέου Μάριον Αντερσον ηλέκτρισε τα πλήθη, ψάλλοντας παραλλαγή του εθνικού ύμνου, και ο Μαρτιν Λούθερ Κινγκ εξεφώνησε τον περίφημο λόγο του «Εχω ένα όνειρο» (Ι have a dream), ο οποίος θεωρείται ισάξιος της ιστορικής ομιλίας του Αβραάμ Λίνκολν στο Γκέτισμποργκ. Ας σημειωθεί ότι ο τότε πρόεδρος Τζον Κένεντι ήταν αντίθετος στην πορεία, πιστεύοντας ότι αυτή θα υπονόμευε τη δική του πολιτική για (περιορισμένα) αντιρατσιστικά μέτρα, αλλά μετέβαλε γνώμη όταν διαπίστωσε τον όγκο του πλήθους. Εναν χρόνο αργότερα ο Κινγκ έλαβε το Βραβείο Νομπέλ για τους «αγώνες του υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Ηταν μόλις 35 ετών, ο νεότερος κάτοχος Βραβείου Νομπέλ.Δεν περιορίστηκε όμως μόνο στα δικαιώματα των μαύρων ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Από το 1965 άρχισε να αμφισβητεί τον ρόλο των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και στην ομιλία του σε εκκλησία της Νέας Υόρκης, στις 4 Απριλίου του 1967, ακριβώς έναν χρόνο πριν από τη δολοφονία του, κατήγγειλε ότι η Αμερική «βρίσκεται στο Βιετνάμ ως κατακτητής, για να μεταβάλει τη χώρα σε αποικία της», γεγονός που προκάλεσε την οργή του περιοδικού Time και της Washington Post. Ο βιογράφος του Taylor Branch υποστηρίζει ότι η στάση του απέναντι στον πόλεμο του Βιετνάμ «ίσως να μην όπλισε το χέρι του δολοφόνου, ασφαλώς όμως βοήθησε στο να πατήσει τη σκανδάλη». Πηγή: parapolitiki.blogspot.com

fuitakos