Rojitas las orejas...

Δεν ξέρω γιατί (ίσως και να ξέρω δηλαδή), αλλά το τελευταίο διάστημα υπάρχει μια περίεργη διάθεση. Καλή ή κακή δεν ξέρω θα φανεί στην πορεία. Άλλωστε ο χρόνος είναι ο καλύτερος (ο χειρότερος λέει ο Αγγελάκας, αλλά δεν γαμιέται) γιατρός, οπότε ο χρόνος θα δείξει αν αυτή η διάθεση είναι για καλό η για κακό.

Ξυπνάς λοιπόν το πρωί κάνεις παγωμένο καφεδάκι, αφού πρώτα βγάζεις βόλτα το nempe, διότι διαφορετικά δεν θα σ' αφήσει να πιεις καφέ ήρεμος, αράζεις μετά και βάζεις τις μουσικές σου για να χαλαρώσεις. Υπάρχει καλύτερο πρωινό από αυτό;

Και πείτε μου εσείς τι να πρωτοακούσεις από την τεράστια συλλογή του αδερφού σου;

Πριν από λίγες ημέρες έσκασε μύτη στην Αθήνα ένα κολλητός από Ισπανία ο Πέπε. Έκανε ένα φεγγάρι στην Αθήνα με τα γνωστά προγράμματα "ερασμους" που υποτίθεται πας για να σπουδάσεις αλλά στην ουσία είναι ένα εξάμηνο της ζωής σου γεμάτο ξενύχτια ξύδια και απίστευτη... ρέκλα.

Μεγάλη τυπάρα ο Πέπε, περάσαμε απίστευτες βραδιές με κιθάρες, ξύδια και όλα τα παρελκόμενα. Κάποια στιγμή του ζητήσαμε να μας παίξει ένα ισπανικό κομμάτι και χωρίς δεύτερη σκέψη έπιασε την κιθάρα και είπε: "Ok... Rojitas las orejas..."

Μαγικό κομμάτι. Αυτό είπα να ακούσω σήμερα το πρωί με τη διάθεση που είχα.

Το ακούς και σε ταξιδεύει... Θέλεις να σηκωθείς και να φύγεις. Να τα παρατήσεις όλα και να την κάνεις για Ισπανία, Πορτογαλία ή δεν ξέρω εγώ που αλλού. Και μη νομίζετε πως αργεί πολύ αυτή η στιγμή. Θέμα χρόνου είναι...

Για πάρτε μια γεύση:

fuitakos