Στην... ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ

Άλλο πράγμα έψαχνα κι αλλού κατέληξα σήμερα το πρωί. Βρήκα όμως δύο απίστευτες φωτογραφίες από κάποια μονή του Αγίου Όρους τις οποίες και σας παραθέτω… Είναι αυτό που λέμε πραγματικά στην… ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ…

Κάτι παρόμοιο έζησα στις περσινές μου διακοπές στην Ανάφη, όπου τα F-16 περνούσαν πραγματικά δίπλα από το μπαλκόνι μου. Απίστευτο συναίσθημα…

Τα τσακάλια μας, οι πιλότοι μας δίνουν καθημερινά μάχη με τη ζωή τους κι αυτό πρέπει να μας κάνει όλους εμάς περήφανους…

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

Διάβασα την είδηση στον Ελεύθερο Τύπο. Δεν ήξερα τι να γράψω και σας μεταφέρω απλά ένα κομμάτι από τα παιδιά της lifo εξαιρετικά αφιερωμένο στην Αμαλία...

Ένας άνθρωπος που δοκιμάστηκε πολύ σε μια ζωή που κράτησε λίγο, η Αμαλία, δεν είναι πια κοντά μας.
Βάζω να παίζει ένα κομμάτι που ακούω πάντα όταν θέλω να χαιρετήσω δικούς μου ανθρώπους και την φαντάζομαι περήφανο γλάρο να ανοίγει τα φτερά της στον άνεμο και να πετά ψηλά. Από την Αμαλία έμαθα πολλά για την μικρότητα κάποιων ανθρώπων που έπληξε την ίδια αδυσώπητα, αλλά κυρίως για το μεγαλείο ενός ανθρώπου που όσο πιο επώδυνα πάσχει, ασυμβίβαστα παλεύει, ακούραστα μοχθεί, εν τέλει μαρτυρά, τόσο πιο εύκολα κατανοεί, τόσο πιο γρήγορα συγχωρεί.

Έστω εκ του μακρόθεν, από την μικρή αυτή γωνιά του μπλογκ, θέλω να της ευχηθώ
Καλό ταξίδι...

ΥΓ: Το συγκλονιστικό μπλογκ της Αμαλίας, η ιστορία μιας ζωής που αποτελεί αληθινή παρακαταθήκη για εμάς που μείναμε πίσω: http://fakellaki.blogspot.com.
Άξιζαν όλα, Αμαλία, πόσο άξιζαν αλήθεια!

"ΑΠΟΔΡΑΣΗ" ΣΤΙΣ ΣΠΕΤΣΕΣ

Όπως κατάλαβα για μία ακόμη φορά, όλα στη ζωή είναι μια απόφαση. Δεν θέλει πολύ σκέψη για να ξεφύγεις από την καθημερινότητα και από το… μπουρδέλο που λέγεται Αθήνα. Η μαγκιά είναι να έχεις το χρόνο να φύγεις κι όλα τα άλλα έρχονται στην πορεία.

Ένας σάκος, με δύο μπλουζάκια, δύο ζευγάρια κάλτσες, ένα τζινάκι, μία βερμούδα και το μαγιό και φύγαμε. Χωρίς λεφτά αλλά με διάθεση στα ύψη. Παίρνεις το δελφίνι και σε δύο ώρες είσαι σε κάποιο από τα νησάκια του Αργοσαρωνικού.

Μ’ έχει πάρει ο ύπνος και με ξυπνάει η φωνή ενός τύπου, υπάλληλου στο ιπτάμενο δελφίνι. «ΣΠΕΤΣΕΣΣΣΣΣ»…
«Γαμώ την…» η απάντηση μου, αφού πετάχτηκα τρομαγμένος πάνω, αλλά μόλις αντίκρισα από το παράθυρο τις Σπέτσες, άλλαξε κατακόρυφα η διάθεση μου.

Ιδανική πρόταση για να φύγει κάποιος από την Αθήνα έστω και για μία μέρα. Μη νομίζετε ότι καθίσαμε παραπάνω. Ξεκουραστήκαμε όμως και άνοιξε λίγο το μυαλό μας…

Δεν αναφέρω πως πέρασα, καθώς αυτό μπορείτε να το διαπιστώσετε και μόνοι σας. Αξίζει πραγματικά τον κόπο…

Το μόνο αρνητικό οι απίστευτα ακριβές τιμές σε κάποια πράγματα. Ρε λαμόγια, μέσα σ’ ένα Σαββατοκύριακο κοιτάτε να τα αρπάξετε από τον απλό κόσμο που είπε να ξεφύγει δύο μέρες από το μπουρδέλο της μεγαλούπολης;

Μην πιείτε καφέ στο λιμάνι… Άκου εκεί 4,5 ευρώ ο φρέντο. Θα μου πεις είχες και στο χωριό σου φρέντο ρε χωριάτη; Όχι δεν είχα γι’ αυτό δοκίμασα. Αλλά όχι και 4,5 ευρώ. Κι αν κάνεις το λάθος και πεις να σου βάλουν και λίγο παγωτό μέσα έτσι για να γίνει πιο καλοκαιρινός ο καφές πήγαμε στα 6,5 ευρώ. Και έξτρα χρεώση 0.50 το νερό… Ρε ουστ από δω λαμόγια. Κι ύστερα γκρινιάζετε γιατί δεν έχετε τουρισμό. Να μην έχετε ποτέ ρε πουσταράδες, αν είναι να σκέφτεστε μόνο πως θα τα αρπάξετε…

Φαγητό σουπέρ, δωμάτια ωραία για όλα τα γούστα, αλλά μακριά από τα καφέ στο λιμάνι. Ειδικά το πρώτο μόλις βγείτε από το καράβι…

Όλα βασικά είναι θέμα παρέας κι εγώ είχα την τύχη να περάσω δύο μέρες με απίστευτη παρέα και ατελείωτο γέλιο…

Αξίζει να πάτε… Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα…

ΥΓ1: Αν κουνάει το δελφίνι βγείτε στο χώρο ανάμεσα στις δύο καμπίνες για τσιγαράκι και δεν θα καταλάβετε τίποτα…

ΥΓ2: Ρε ξέρει κανείς πόσο ήρθε το μπάσκετ; Το Άρης -Ολυμπιακός λέω...

Μερικές φορές τα πολλά λόγια είναι φτώχεια... Ειδικά όταν διαβάζω απίστευτες συνεντέυξεις όπως αυτή του ΨΑΡΑΝΤΩΝΗ στη LIFO. Σας την παραθέτω αυτούσια... Πραγματικά καταπληκτική. Συνέντευξη μ' έναν άνθρωπο ΣΤΟΛΙΔΙ για την ελληνική μουσική, ΣΤΟΛΙΔΙ για τον ελληνικό πολιτισμό, ΣΤΟΛΙΔΙ για την ΕΛΛΑΔΑ γενικότερα...

«Η κραυγή των θεών» – έτσι προλογίζουν τον σπουδαίο λυράρη και επιφανή εκπρόσωπο της γενιάς των Ξυλούρηδων στα πιο σημαντικά φεστιβάλ σύγχρονης μουσικής του εξωτερικού που τον καλούν. Ο Μ.Ηulot κατάφερε να του μιλήσει λίγο πριν τη θριαμβευτική του εμφάνιση στο φετινό All Tomorow’s Parties, όπου έπαιξε τελευταίος και δέχτηκε την υπόκλιση του Nick Cave.

ΑΠΟ ΤΟΝ M. HULOT /ΦΩΤΟ: ΣΚΕΥΗ ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ

“Η γλώσσα της μουσικής
τα λέει όλα. Άμα έχεις
καλή καρδιά οι νομαρχίες
του ουρανού ψάχνονται.
Τα πρώτα όργανα ήταν
η λύρα, οι αυλοί και τα
τύμπανα. Και ο Δίας ήταν
υπαρκτός, και ο Απόλλωνας.
Και ο Μίνωας και ο
Καζαντζάκης και ο
Κορνάρος και ο Όμηρος.
Υπαρκτοί ήταν όλοι”

Προσπαθούσα να συναντήσω τον Ψαραντώνη εδώ και πολύ καιρό, με αφορμή τη συμμετοχή του σε ένα από τα πιο σημαντικά φεστιβάλ της Ευρώπης -το All Tomorrow's Parties, που έγινε στις 26, 27 και 28 Απριλίου στην Αγγλία-, αλλά δεν ήταν εύκολο. Ο Ψαραντώνης ζει στην Κρήτη και δεν δίνει εύκολα συνεντεύξεις. O «Τζίμι Χέντριξ της ελληνικής λύρας» για το World Music Institute έπαιξε δίπλα σε ονόματα όπως ο Nick Cave, η Joanna Newsom, η Mary Margaret O'Hara και οι Dirty Three, και κέρδισε τις εντυπώσεις. Εδώ, αν εξαιρέσουμε μερικές αναφορές στα blog, το γεγονός πέρασε εντελώς απαρατήρητο. Τον συνάντησα λίγες ώρες πριν πετάξει για Λονδίνο, μεσημέρι σε μια καφετέρια του Χολαργού, με εκκωφαντική μουσική, μόνο ανάμεσα σε νέα παιδιά. Ασκητική φυσιογνωμία, αυστηρή, που μετατράπηκε σε χείμαρρο· ένας χαλαρός, απολαυστικός συνομιλητής, με διάθεση να διηγηθεί ιστορίες και να μιλήσει για όλα. Την προηγούμενη μέρα στο τηλέφωνο μου είχε δηλώσει «θα σου μιλήσω γιατί έτσι μου λέει το ένστικτό μου, κι ας μην το ξέρω το έντυπο»...

Πώς πήγαν οι εμφανίσεις σου στην Αθήνα; Είχατε κόσμο;

Πολύ κόσμο.

Έρχεται νέος κόσμος, Ψαραντώνη, στις συναυλίες σου;

Κυρίως νέος κόσμος έρχεται. Νεαροί και νεαρές.

Σε αγαπάνε οι νέοι άνθρωποι. Γιατί νομίζεις ότι σε ξεχωρίζουν;

Δεν ξέρω παιδί μου, έρχεται μόνο του.

Και στο φεστιβάλ που θα πας θα είναι νέοι άνθρωποι. Και το περιοδικό μας νέοι άνθρωποι το διαβάζουν, που μπορεί να μη σε γνωρίζουν. Τι θα ήθελες να τους πεις για σένα;

Ότι είμαι 100 χρονών -τόσα γράψε- και ότι παίζω από μικρό παιδί μουσική. Τη λύρα. Κι ότι μου αρέσει να παίζω στα βουνά, στα ζώα και στα πουλιά.

Δεν σου αρέσει να παίζεις στους ανθρώπους;

Πώς δεν μου αρέσει! Για τους ανθρώπους παίζω. Παίζω τη μουσική που μας έμαθαν οι θεοί. Ξέρεις ποιος έπαιξε πρώτος το δοξάρι στον κόσμο; Ο Δίας. Η ιστορία είναι αληθινή, έγινε πριν χιλιάδες χρόνια. Χιλιάδες χρόνια παίζουν τη λύρα στην Κρήτη, όχι εκατοντάδες. Μετά πήγε στην Ινδία και στους άλλους λαούς. Παντού έφτασε. Εκατέβαινε που λες ένας ξένος από τον Ψηλορείτη στον κάμπο που έβοσκαν τα πρόβατα και τον εθωρεί ο πρώτος βοσκός, ο καλύτερος τραγουδιστής και ο καλύτερος μουσικός. Τον ρωτάει «ξένε, πού πας; Είσαι κουρασμένος, σκεφτικός». Του λέει ο Δίας -γιατί ο Δίας ήταν- «το μέρος μπροστά μου έχει ακόμα πολύ δρόμο». «Έλα τότε στο μιτάτο (μιτάτο είναι το σπίτι του βοσκού) να σου δώσω να πιεις, να ξεκουραστείς. Κι εγώ θα σου τραγουδήσω». Και μπαίνουν μέσα στο μιτάτο και ο βοσκός τα είχε όλα: κρύο νερό, φρέσκο γάλα, τυρί, και τον φιλεύει. Σε λίγο τού λέει ο ξένος «εγώ αδελφέ μου είμαι ο Δίας». Σαστίζει ο βοσκός. «Δεν μπορώ τότε να σου τραγουδήσω» του λέει «η δύναμη που βλέπω στο πρόσωπό σου είναι μεγαλύτερη κι απ' αυτή που μπορεί να βάλει ο νους μου». «Θα σου φτιάξω ένα όργανο» του λέει ο Δίας «να το παίζεις και να σε ακούνε τα ζώα, τα πουλιά και οι άνθρωποι». Και βγάζει από τη βούρια ένα καβούκι χελώνας, βάζει κέρατα της αίγας από πάνω, κόκαλα από κάτω, βάζει τις χορδές και φτιάχνει το δοξάρι από την τρίχα του τράγου. Του παραδίνει τη λύρα στα χέρια του και του δείχνει πώς να παίζει με το δοξάρι. Ο βοσκός δεν είχε ξανακούσει πιο ωραίο ήχο στη ζωή του. Απ' τις δονήσεις των χορδών τού 'ρθε να τραγουδήσει. Και τραγούδησε. Ο Δίας έφυγε να πάει στον προορισμό του. Ο φτωχός βοσκός συνέχισε να δονεί τις χορδές και να τραγουδεί, και έμαθε να παίζει και γύριζε την Κρήτη και έβγαινε ο κόσμος και άκουγε. Κι από κει πήγε σε άλλους λαούς. Τη μουσική παιδί μου την έστειλαν οι θεοί.

Εσύ πώς έμαθες να παίζεις;

Άκουγα τους άλλους, τον Νίκο, και μάθαινα. Στο δημοτικό σχολειό.
Ήταν πιο μεγάλος ο Νίκος;Ήταν. Τέσσερα χρόνια με πέρναγε. Δάσκαλός μου. Ήταν πολύ σημαντικός ο Νίκος. Οι σημαντικοί άνθρωποι μένουνε, δεν τους ξεχνάει κανένας. Μπορούν να κάμουν έναν Νίκο; Δεν μπορούν. Μόνο με το περπάτημά του και την κορμοστασιά του τα 'λεγε όλα... Στην κηδεία του όλη η Ελλάδα στεκόταν όρθια. Δεν ξεχνιέται αυτό. Δάσκαλοί μου ήταν κι όλοι αυτοί που άκουγα κι έγιναν πράξη όσα έφταναν στ' αυτιά μου.

Έμαθες να διαβάζεις μουσική, νότες;

Ναι, ξέρω. Και τι μ' αυτό; Οι νότες, τα ονόματα, το λα το μι και το φα -ντορεμιφασολάδα που έλεγε κι η μάνα μου... Άστο παιδί μου, αυτά είναι κόλλυβα. Η μουσική είναι στην καρδιά, δεν είναι κουκκίδες. Γεννιέται ο καλλιτέχνης, δε μαθεύεται. Δεν υπάρχει σχολείο που να σε μαθαίνει μουσική.

Κι όλα αυτά τα σχολεία που υπάρχουν, Ψαραντώνη, τι σε μαθαίνουν;

Νότες σε μαθαίνουν. Η μουσική είναι συναίσθημα παιδί μου, δεν γράφεται στο χαρτί να τη μάθει ο άλλος. Ούτε πουλιέται ούτε αγοράζεται. Μουσικολόγος μπορεί να γίνει όποιος θέλει, μόνο λόγια και ξενομανία· μελετάνε τα ευρωπαϊκά και δεν λένε ποιος έδωσε τη μουσική, ότι από δω ξεκίνησαν όλα.

Γιατί δεν μας το λένε;

Γιατί δεν θέλουν να ξέρουμε. Εγώ που πάω στα ξένα φεστιβάλ και αντιπροσωπεύω αυτή τη χώρα και παίρνω τα καλύτερα λόγια, θέλω να κάνω γνωστή την ιστορία μας. Μου λένε για κινέζικη μουσική και για μαύρη, τα ίδια παίζουν όλοι. Η γλώσσα της μουσικής τα λέει όλα. Άμα έχεις καλή καρδιά οι νομαρχίες του ουρανού ψάχνονται. Δεν μας τα λένε γιατί τα βιβλία που τα γράφουν υπάρχουν σε ξένες βιβλιοθήκες. Οι Δραβίδες είχανε μουσική και θέατρο. Μόνο αυτοί απ' τους αρχαίους. Και στόλο είχαν. Τα πρώτα όργανα ήταν η λύρα, οι αυλοί και τα τύμπανα. Και ο Δίας ήταν υπαρκτός, και ο Απόλλωνας. Και ο Μίνωας και ο Καζαντζάκης και ο Κορνάρος και ο Όμηρος. Υπαρκτοί ήταν όλοι. Άνθρωποι μεγάλοι που μιλούσαν με το θεό και τη φύση.

Εσύ πιστεύεις στο Θεό;

Ο θεός είναι η φύση, η αρμονία. Η αρμονία μόνο είναι αυτή που στολίζει τόσο όμορφα το σύμπαν, καμία άλλη δύναμη. Η φύση δίνει παλμό στα πράγματα. Όλα είναι με παλμό, παιδί μου. Ο αέρας είναι με παλμό, αλλιώς δεν μεταφέρεται· η θάλασσα έχει κανονικό παλμό. Κι εμείς όταν δεν έχουμε αρμονία πεθαίνουμε.

Μετά από τόσα χρόνια ιστορίας τι έγινε και καταντήσαμε στη σημερινή μουσική, τι φταίει;

Είναι αυτό που σου είπα προ ολίγου. Έχουμε μουσική, υπάρχει, δε χάνεται· αυτή αντιστέκεται. Είναι παρούσα η μουσική του λαού, η τέχνη.

Δεν φαίνεται όμως...

Πώς δεν φαίνεται! Νά, δες την Ακρόπολη στο εξώφυλλο του περιοδικού, χάνεται αυτό; Με κάλεσαν στο εξωτερικό να παίξω ανάμεσα σε όλους τους λαούς, οι συναυλίες μου γεμίζουν. Όταν βλέπεις την Ακρόπολη δεν σταματάς για να σκεφτείς; Σε κάνει να σκέφτεσαι έτσι κάτι σημερινό; Μπορούν να κάνουν την τέχνη των αρχαίων τώρα; Τι έχει μείνει στο χρόνο; Η ιστορία, το τραγούδι που λέει αλήθειες, η τέχνη. Ό,τι είναι αληθινό μένει παιδί μου.

Και ο Δίας;

Άκου να δεις, ο Δίας υπήρξε. Οι Κουρήτες. Ο μύθος λέει πως μετά το θάνατο του Δία ο Ορφέας, ο Απόλλωνας και οι θεάνθρωποι συνέχισαν το έργο του. Ημίθεοι είναι όσοι κάνουν τέχνη. Κι ο μύθος είναι παραμύθια που γράφει η ανθρωπότητα μετά τη θρησκεία, ιστορίες του λαού που μένουνε. Θέλεις να σου πω μια ιστορία; Μια φορά όταν ήμουν 13 χρονών κάλεσαν το Νίκο να πάει να παίξει λύρα στην Κνωσό -είχε έρθει ένας υπουργός απ' την Ιαπωνία- και με πήρε μαζί του. Θα χόρευαν κάτι παιδιά με στολές τοπικές και μετά θα τον ξεναγούσαν στ' αρχαία. Ο υπουργός ήταν μεγάλος αρχιτέκτονας. Δεν είχα ξαναπάει στην Κνωσό· όταν φτάσαμε εκεί χάζεψα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, το θυμάμαι σαν τώρα. Είδα τον υπουργό να θολώνουν τα μάτια του και να δακρύζει. Μετά έμαθα ότι είχε πει «δεν μου άξιζε να πατήσω αυτό το μέρος». Ξέρεις τι του είχαν δείξει; Ένα κομματάκι τέχνης τόσο δα, μια μικρή σφήκα. Τώρα τι βγάζουν; Τις βρομιές... Γεννάει ζωή η τέχνη, κάνει καρπό, έχει οργανισμό. Όλη την τέχνη και τον πολιτισμό τα πήραν από δω, και όσοι καταλαβαίνουν τα εκτιμούν. Αν δεν τη σέβεσαι την τέχνη σε τιμωρεί. Σε τιμωρεί ο θεός της.

Σε καλούν στα μεγάλα φεστιβάλ του εξωτερικού, οι ξένοι σε εκτιμούν· εδώ, το κράτος τι κάνει για σένα;

Τίποτα. Πηγαίνω στα καλύτερα φεστιβάλ και παίζω και οι ξένοι με σέβονται. Πήγα στη Συνάντηση των Πέντε Ηπείρων στην Ελβετία το 1999, και ο παρουσιαστής έλεγε ένα σωρό λόγια. Δεν ήξερα τι έλεγε, αλλά μου άρεσε ν' ακούω. Ξέρεις τι έλεγε; «Αυτή είναι η τέχνη της αρχαίας Ελλάδας, η κραυγή των θεών. Από κει ξεκίνησαν όλα». Μιλούσε για τη θεία μουσική. Άκου να δεις. Εδώ, αν μπορείς να κάνεις κάτι το κάνεις μόνος σου, δεν περιμένεις από κανέναν. Το Ηρώδειο το ζήτησα πολλές φορές αλλά δεν μου το δίνουν, δεν χωράω φαίνεται. Τα CD μου πάνε σε όλες τις χώρες του κόσμου. Αυτά που ακούς στο ραδιόφωνο ξέρεις πού καταλήγουν; Στη χωματερή. Βγάζουν πολλά, τα μοιράζουν και μετά επιστρέφουν τις παραγγελίες και καταλήγουν στα σκουπίδια. Το δικό μου το CD είναι πρώτο σε πωλήσεις στα αεροδρόμια.

Οι ξένοι πώς σε δέχονται;

Ακούνε προσεκτικά. Μπορεί να μην καταλαβαίνουν τη γλώσσα, αλλά πιάνουν την ουσία. H μουσική είναι παγκόσμια.

Ποιοι άλλοι μουσικοί σού αρέσουν; Έχεις συνεργαστεί με τον Γιάννη Αγγελάκα, ετοιμάζεις κάτι νέο μαζί του;

Καλός ο Γιαννάκης, με ουσία άνθρωπος, είναι ωραίος. Έχουμε έτοιμα 6 κομμάτια, είναι ο παραγωγός στον νέο δίσκο μου· άμα γυρίσω θα το τελειώσουμε. Όλοι μ' αρέσουν, γιατί ο καθένας είναι αυτό που είναι. Κι εγώ - αυτό μπορώ, αυτό κάνω. Καλό, κακό - άστο... Δεν κατηγορούμε κανέναν. Είναι να το 'χει ο άνθρωπος για να κάμει μουσική, όποιος το 'χει με γεια του με χαρά του. Για τους άλλους φτάνει η ψυχή που βάζουν.

Γιατί παίζεις με κλειστά μάτια, Ψαραντώνη, τι σκέφτεσαι όταν είσαι πάνω στη σκηνή;

Έχω κάποια τοπία και πάω. Γιατί μπορεί να 'σαι εδώ, αλλά ο νους σου σε πάει όπου θες. Κι ανάλογα πού με πάει βγαίνει και το κομμάτι. Ποτέ δεν παίζω το κομμάτι ίδιο, ποτέ. Κάθε φορά το κεντάω διαφορετικά.

Τα νέα παιδιά έρχονται στις συναυλίες σου. Υπάρχουν παιδιά που ασχολούνται με τη λύρα;

Εκατοντάδες παιδιά. Κι όχι μόνο στην Κρήτη. Κι εδώ, και στην Πελοπόννησο - το παιδί που παίζει λαούτο στο συγκρότημά μου είναι από την Πελοπόννησο. Δε γίνεται να επιβιώσουμε χωρίς παράδοση, ο λαός δεν έχει πόδια να σταθεί. Μια φορά πήγα σ' ένα χωριό στα Σφακιά να μάθω μερικά ριζίτικα τραγούδια για ένα CD που ήθελα να κάμω, και γνώρισα ένα γέρο 97 χρονών που έλεγε τραγούδια χιλιάδων χρόνων: «Ζηλεύω το σταυραετό όπου πετά στα νέφη / και παίζει με τσι αστραπές και με το αστροπελέκι / στο βράχο χτίζει τη φωλιά...». Τρόμαξα. Δεν ήταν δικά μου να τα πω, ένας πολιτισμός σαν κι αυτόν θέλει σεβασμό. «Μπάρμπα, πες τα εσύ τα τραγούδια» του λέω. «Είμαι γέρος» μου απάντησε «μα να τα λες να τα μάθει ο κόσμος, γιατί είναι αμόρφωτος». Εκεί πάνω ο γέρος, που είχε τα βουνά δασκάλους, τους έβλεπε όλους τους άλλους αμόρφωτους. «Δεν ξέρουν τίποτα αυτοί» μου λέει...

Είναι αλήθεια ότι δεν μπαίνεις ποτέ σε αεροπλάνο;

Α, ποιος στο είπε; Λάθος. Σε τόσα μέρη πάω, γίνεται να μην μπω; Μα και να πέσει τι με νοιάζει; Δικό μου είναι;

ΚΑΛΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΚΑΡΙΟΛΗΔΕΣ...

Άλλη μία ποδοσφαιρική γιορτή έλαβε τέλος. Η ΜΙΛΑΝ είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης για το 2007. Μετά από έναν τελικό αρκετά καλό όπως εξελέγχτηκε και μετά από μια εξαιρετική διοργάνωση η γιορτή αυτή έλαβε τέλος. Όσο οργανωμένη ήταν η όλη φάση τόσο ανοργάνωτο ήταν το γραφείο Τύπου της ΟΥΕΦΑ. Όπως καταλαβαίνετε δεν καταφέραμε να παρακολουθήσουμε από κοντά τη γιορτή κι ενώ είχαμε καταθέσει όλα τα προβλεπόμενα δικαιολογητικά.

Βλέπετε δεν είχαμε το ανάλογο βίσμα για να πάρουμε τη διαπίστευση. Αφού δεν βγάλανε διαπιστεύσεις και σε τίποτα μαϊμούδες οι ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ πάλι καλά. ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΥΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ. Τα πήγαν υπέροχα. Βόλεψαν όλα τα φιλαράκια τους... Απ' ότι πήρε το μάτι μου κι απ' ότι έμαθα κιόλας βολεύτηκαν όλοι οι άσχετοι με το αντικείμενο...


Δεν μας… έβλεπαν στο σύστημα, ήταν η επίσημη δικαιολογία. Βρε δε γαμιέστε όλοι λέω εγώ. Μαλάκες… Απλά φταίω εγώ που κάθε φορά βασίζομαι στον κάθε… καριόλη που προσπαθεί να μου το παίξει δήθεν και ακούω υποσχέσεις… Σαν πολύ καλός το πάιζω ώρες ώρες. Στα παπάρια μου όμως… Πίτσα, μπύρες και καλή παρέα ήταν τα συστατικά της επιτυχίας ενός αρκετά καλού τελικού έστω και από τον καναπέ.

Στο αγωνιστικό κομμάτι τώρα η Μίλαν πήρε άξια την κούπα και… κλάμα τα αγγλάκια. Δεν σας χάλασε ξενέρωτοι… Τι Πίπο Ιντζάγκι και πράσινα άλογα… Αντρέα Πίρλο αδέρφια, μακράν ο κορυφαίος χαφ του πλανήτη… Μια Μίλαν μόνος του…

Όσον αφορά την αισχροκέρδεια, απλά είμαστε ζώα. Μόνο την κονόμα σκεφτόμαστε και πως θα εξαπατήσουμε τον συνάνθρωπο μας… Λαμόγια , ε λαμόγια. Όταν όμως πάτε στο εξωτερικό και σας… γδέρνουν σας κακοφαίνεται, πουσταράδες…

Και κλείνω με μια αναφορά μου στον ανανεωμένο ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ. Τη συγκεκριμένη εφημερίδα δεν την διάβαζα ποτέ. Τώρα που άλλαξε όμως και έγινε σαφώς καλύτερη αισθητικά αρχίζω να την γουστάρω πολύ. Αν δεν κρατήσει και την πολιτική γραμμή που είχε στο παρελθόν τότε είναι σίγουρο πως θα γίνω καθημερινός αναγνώστης της… Πολύ καλή η νέα έκδοση. Όσοι δεν την είδατε ρίξτε μια ματιά και θα με θυμηθείτε…

Καλημέρα σας…

ΥΓ: Και πάλι ένα ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ στους ΕΛΛΗΝΕΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ της ΟΥΕΦΑ για την άριστη δουλειά τους... Και εις ανώτερα!!! Την επόμενη φορά διαπιστεύσεις και στα κατοικίδια των κολλητών σας... ΡΕ ΟΥΣΤ ΑΠΟ ΔΩ...

ΛΑΜΟΓΙΑ

ΘΑ ΠΕΣΟΥΝ ΤΑ ΝΤΟΥΒΑΡΙΑ!!!

Δεν υπάρχει ούε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να έρθει, αλλά άρε και σπάσει ο διάολος το ποδάρι κα γίνει θα πέσουν τα ντουβάρια... Giovanni Dos Santos οέ οέ οέ...!!!

www.youtube.com και βάλτε Giovanni Dos Santos...

ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΤΟΥ... ΚΩΛΟΥ

Καλημέρα και καλή εβδομάδα…

Όχι δεν είδα μπάλα χθες. Τι να κάτσω να δω δηλαδή; Το στημένο πρωτάθλημα της Σούπερ Λίγκας. Είχα καλύτερα πράγματα να κάνω. Πήγα Τρίπολη στο φαντάρο, μετά τσίπουρα στο Λουτράκι και μετά ύπνο…
Τι να δω δηλαδή; Την παπαριά του αιώνα. ΌΛΗ η Ελλάδα είχε βουίξει πως ΗΡΑΚΛΗΣ, ΛΑΡΙΣΑ και ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ θα κερδίσουν. Έτσι και έγινε. Άνοιξε τα πόδια ο εξυγιαντής Πανόπουλος, άνοιξαν τα πόδια η «Πόντιοι» στην Καλαμαριά και άνοιξε τα πόδια και το ΑΕΚάκι του εξυγιαντή Ντέμη.
Στην Ξάνθη που δεν κέρδισε κανείς, πέρασε ο ανύπαρκτος Ηρακλής, στην Καλαμαριά που δυσκολεύτηκαν όλοι, η Λάρισα έκανε περίπατο και στη Νέα Σμύρνη τα ΑΕΚάκια έπεσαν στα τέσσερα… Στο τέλος έφαγαν τρία και όλα μέλι γάλα.
Ρε σα δεν ντρέπεστε…
Όταν πέφτει ξύλο όλοι λένε αυτά δεν γίνονται πουθενά στον κόσμο. Κι εγώ συμπληρώνω ότι κι αυτά που είδαμε στη ΣΟΥΠΕΡ παπαριά ΛΙΓΚΑ δεν γίνονται πουθενά στον κόσμο.

Που είναι ο ΟΡΦΑΝΟΣ οέο;

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΑ ΧΑΖΟΚΟΥΤΙΑ...

Μετά από αρκετό καιρό γύρισα σπίτι και είπα να ανοίξω αυτό το χαζοκούτι να χαζέψω πριν την πέσω για ύπνο. Για μία ακόμη φορά διαπίστωσα πως αν τελικά δεν κάτσεις να δεις έναν ποδοσφαιρικό αγώνα ή μια ταινία είναι για να το πετάς από το μπαλκόνι.

Όλοι οι τηλεμαϊντανοί μαζεμένοι και να λέει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του. Για την αστυνομία το άσυλο και τους γνωστούς… άγνωστους. Το τι παπαριά ακούστηκε δεν περιγράφεται. Όλοι οι άσχετοι μαζεμένοι και να λένε μαλακίες…

Μόνο για να κερδίσουν τις εντυπώσεις και να το παίξουν δήθεν στο απλό κοινό . Κι αυτοί οι άνθρωποι κυβερνάνε αυτή τη χώρα. Πως περιμένουμε να πάμε μπροστά μετά. Μιλάμε για τη βλακεία στο μεγαλείο της.

Και συντονιστές ποιοι άλλοι οι γνωστοί εξυγίανες της διαφθοράς με τις μεγάλες… αποκαλύψεις τους. Οι σκατομιζαδόροι όλοι. Ρε ουστ από δω σιχαμένοι όλοι…

Άντε σπίτια σας κοπρόσκυλα που περιμένει η έρμη η Ελλαδίτσα να πάει μπροστά με όλους εσάς. Σκατολαμόγια του κερατά… Άρε κλωτσιές που θέλετε…

Βρωμολαμόγια όλα… Καλά κάνω μετά και δεν κάθομαι να δω αυτές τις μαλακίες. Τι το έκανα και συγχύστηκα πάλι. Κλείστε τα χαζοκούτια και ξυπνήστε από το λήθαργο και βγείτε στο δρόμο… Στο δρόμο γράφεται η ιστορία (όχι με μπογιά, αυτό είναι για τα ανακατωσάρια). Μόνο έτσι θα πάνε όλα αυτά τα λαμόγια σπίτια τους…

Καλή σας μέρα...

"Πήρα το χαρτί, ντύθηκα στα μπλε, πέρασα την πύλη..."

"Πήρα το χαρτί, ντύθηκα στα μπλέ, πέρασα την πύλη" λέει το τραγουδάκι και το ρεφρέν για όσους δεν γνωρίζουν: "Άννα δεν ήμουνα έγώ για αεροπλάνα".
Εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους του σμηνίτες. Μεταξύ αυτών και ο "ψηλός". Έσκασε μύτη Τρίπολη και μου ξύπνησε... μνήμες.

Θυμήθηκα τον ευατόμ μου πως είχα ξυπνήσει πρωί, την έκανα για Κηφισσό κι από εκεί με ΚΤΕΛ για Τρίπολη. 7 ΣΕπτεμβρίου 1999. Πολύ παλιά ψαράδες...

Όλα αυτά και πολλά άλλα θυμήθηκα σήμερα που την έκανε ο ψηλός για Τρίπολη. Αεροπορία. 124 ΠΒΕ...

Ωραία φάση ο στρατός, άμα τη δεις κι εσύ ωραία. Άμα το πάρεις στραβά θα σε πάρει κι αυτό στραβά. Φιλίες όμως σαν αυτές που κάνεις στο στρατό μένουν δυνατές για πάντα.

Άντε και καλός πολίτη ψηλέ.
Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

ΚΑΛΗ ΘΗΤΕΙΑ... ΔΙΔΑΚΤΟΡΕΣ!!!

Πως περνάει ο καιρός... ΌΛο το χρόνο πήξιμο και να που έφτασε η μέρα, παρουσιάσαμε τα διδακτορικά, κόψαμε τα μαλλιά και ετοιμαζόμαστε για στρατό. Δεν μιλάω για μένα αλλά για το αδερφάκι τον ψηλό και τον "bill". Ήδη ο τελευταίος μπήκε σήμερα στη Θήβα, ο ψηλός ακολουθεί την Τετάρτη στην Τρίπολη...

ΠΡΙΝ...

Καλή φάση... Έτσι για να δείτε τι θα πει στρατός κουφάλες. Είχατε συνηθίσει τη φοιτιτική ζωή και τώρα θα κοιμόμαστε ύσηχα με σας στις σκοπιές...

ΜΕΤΑ...

Καλή θητεία αλάνια και εις ανώτερα στα επαγγελματικά σας...

Έχετε πολύ πλάκα πάντως με κοντά μαλλιά.

ΔΙΑΚΟΠΕΣ; Ωραίο ανέκδοτο...

Καλημέρα αδέρφια...

Το πήξιμο συνεχίζεται... Δεν έχουμε χρόνο ούτε να πάρουμε ανάσα... Κι όμωσ υπάρχει κόσμος που έχει αρχίσει να κανονίζει τις διακοπές του. Αυτό κι αν είναι ανέκδοτο για μας...

Προς το παρόν το μόνο πράγμα που μπορώ να σκεφτώ είναι να πάρουμε μια ανάσα για να μην πάρω φόρα και τα τινάξω όλα στον αέρα και γαμηθεί το σύμπαν ολόκληρο.

Γαμώ και τις δουλείες μας, γαμώ και τα λεφτά, γαμώ και όλα μαζί. Αξίζει τον κόπο να καθόμαστε και σκάμε. Απλά ρωτάω γιατί ήδη έχω φτάσει στα όρια μου. Άντε με τα μπουρδέλα όλα που έχουμε μπλέξει.

Σε λίγη ώρα ο ψηλός παρουσιάζει διδακτορικό και εμείς εώ πήζουμε στη δουλειά ακόμα και σήμερα. Θέλω να πιστεύω πως θα προλάβω...

Αυτά τα λίγα για σήμερα. Ήθελα απλά κάπου να τα πω για να ξεσπάσω.

ΥΓ1: Προχώρα ρε ψηλέ...

ΥΓ2: Γίνε Άρης να γουστάρεις...

ΥΓ3: Ποντίκια θα πήξετε...

ΥΓ4: Πάνω στο τρένο φάντασμα με σβησμένο αριθμό...

ΥΓ5: Αθήνα είσαι καμίνι...

ΥΓ6: Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

ΥΓ7: Βουλιάξαμε...

ΥΓ8: Ρε πήραμε... ΜΕΝΤΑ λέμε!!!

1η Μαϊου. Δεν είναι ΑΡΓΙΑ είναι ΑΠΕΡΓΙΑ...

Καλό μήνα αδέρφια… Πρώτη Μαϊου σήμερα και όπως λέει και ο Βασιλάκης ο Πσπακωσταντίνου, δεν είναι ΑΡΓΙΑ είναι ΑΠΕΡΓΙΑ. Άσχετα αν δεν καταλάβαμε ποτέ τι πραγματικά είναι. Η Αθήνα άδειασε και ήταν τέλεια όλες αυτές τις προηγούμενες ημέρες, εμείς ως συνήθως στη δουλειά, πραγματικοί ΕΡΓΑΤΕΣ και δεν συμμαζεύεται.

Στα υπόλοιπα νέα της ημέρας, ο “bill” έγινε πλέον διδάκτορας καθώς παρουσίασε το διδακτορικό του, χτυπώντας πάντως γερά το χέρι στο τραπέζι ενάντια στο κατεστημένο των πανεπιστημιακών. Ακολουθεί ο «ψηλός» και μετά και οι δύο παρέα θα πάνε για κούρεμα και… βουρ για τη μαμά πατρίδα.

Έτσι είναι όμως η ζωή, όλοι πήγαμε στρατό και όλοι θα περάσουν κι απ’ αυτό το στάδιο της ζωής. Το τελευταίο ίσως που δεν σκέφτεσαι και δεν έχεις άγχος για τίποτα. Τα βάσανα αρχίζουν μετά…

Στην πολιτική επικαιρότητα τώρα, έχει βουίξει ο τόπος ότι πάμε για εκλογές. Το θέμα όμως δεν είναι το πότε θα πάμε, αλλά τι θα αλλάξει. Γιατί απ’ ότι βλέπω το ένα σκάνδαλο διαδέχεται το άλλο και στην τελική η πλειοψηφία θα πάει για μία ακόμη φορά στις κάλπες σαν τα πρόβατα και η θα βγάλουνε τους ίδιους ή θα αλλάξει ο Μανωλιός και θα βάλει τα ρούχα του αλλιώς.

Η ουσία πάντως είναι πως ένα ένα τα λαμόγια παίρνουν τον… μπούλο. Αφού έφαγε ότι έφαγε κι αυτό το λαμόγιο, ξύπνησε αργοπορημένος όπως πάντα ο Κωστάκης και τον απομάκρυνε από την κυβέρνηση. ΤΟ Βήμα πάντως το είχε το αποκλειστικό το Σάββατο. «Δεν παραιτούμαι» έγραφε στην πρώτη σελίδα… Χα Χα Χα!!!

Αυτά τα λίγα και για σήμερα… Το πόδι ξεπρήστηκε και συνεχίζουμε…

ΥΓ1: «Του παν θα βάλεις το χακι, θα μπεις στην πρώτη τη γραμμή, θα μπεις στην πρώτη τη γραμμή και ήρωας θα γίνεις…»