Διάβασα την είδηση στον Ελεύθερο Τύπο. Δεν ήξερα τι να γράψω και σας μεταφέρω απλά ένα κομμάτι από τα παιδιά της lifo εξαιρετικά αφιερωμένο στην Αμαλία...Ένας άνθρωπος που δοκιμάστηκε πολύ σε μια ζωή που κράτησε λίγο, η Αμαλία, δεν είναι πια κοντά μας.
Βάζω να παίζει ένα κομμάτι που ακούω πάντα όταν θέλω να χαιρετήσω δικούς μου ανθρώπους και την φαντάζομαι περήφανο γλάρο να ανοίγει τα φτερά της στον άνεμο και να πετά ψηλά. Από την Αμαλία έμαθα πολλά για την μικρότητα κάποιων ανθρώπων που έπληξε την ίδια αδυσώπητα, αλλά κυρίως για το μεγαλείο ενός ανθρώπου που όσο πιο επώδυνα πάσχει, ασυμβίβαστα παλεύει, ακούραστα μοχθεί, εν τέλει μαρτυρά, τόσο πιο εύκολα κατανοεί, τόσο πιο γρήγορα συγχωρεί.
Βάζω να παίζει ένα κομμάτι που ακούω πάντα όταν θέλω να χαιρετήσω δικούς μου ανθρώπους και την φαντάζομαι περήφανο γλάρο να ανοίγει τα φτερά της στον άνεμο και να πετά ψηλά. Από την Αμαλία έμαθα πολλά για την μικρότητα κάποιων ανθρώπων που έπληξε την ίδια αδυσώπητα, αλλά κυρίως για το μεγαλείο ενός ανθρώπου που όσο πιο επώδυνα πάσχει, ασυμβίβαστα παλεύει, ακούραστα μοχθεί, εν τέλει μαρτυρά, τόσο πιο εύκολα κατανοεί, τόσο πιο γρήγορα συγχωρεί. Έστω εκ του μακρόθεν, από την μικρή αυτή γωνιά του μπλογκ, θέλω να της ευχηθώ
Καλό ταξίδι...
Καλό ταξίδι...
ΥΓ: Το συγκλονιστικό μπλογκ της Αμαλίας, η ιστορία μιας ζωής που αποτελεί αληθινή παρακαταθήκη για εμάς που μείναμε πίσω: http://fakellaki.blogspot.com.
Άξιζαν όλα, Αμαλία, πόσο άξιζαν αλήθεια!
No comments:
Post a Comment