Πραγματικά δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε...

Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.

Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.

Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή...

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί… Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»

Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..

Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

fuitakos

"γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα..."

Απλά ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ...

Κάποιες μέρες ΠΡΕΠΕΙ να είναι ΗΜΕΡΕΣ ΜΝΗΜΗΣ!

fuitakos

Follow your dreams...

Ακολούθησε τα όνειρα σου και πες τους άλλους να πάνε να ΓΑΜΗΘΟΥΝ

fuitakos

ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΙΝΕ...

Είναι μεγάλη ΜΑΓΚΙΑ να είσαι ΑΡΗΣ

fuitakos

ΣΚΗΝΕΣ... ΦΡΙΚΗΣ ΚΑΙ... ΠΟΝΟΥ!!!

http://www.boston.com/bigpicture/2010/11/rios_drug_war.html

Απλά συγκλονιστικές φωτογραφίες από την έφοδο στη Βραζιλία για την καταπολέμηση των ναρκωτικών!!!

fuitakos

ΜΠΟΥΤ-ΑΡΗΣ- για να γουστάρεις...

Δεν έχω καμία... κάψα τρελή με τη Θεσσαλονίκη. Ούτε κατάγομαι από τη συγκεκριμένη πόλη ούτε έζησα ποτέ εκεί για μεγαλύτερο διάστημα από δέκα ημέρες. Γουστάρω απλώς να πηγαίνω. Για την ακρίβεια γούσταρα κάποτε, μέχρι που άλλαξαν όλα τα τελευταία χρόνια. Μόνο η μπουγάτσα παρέμεινε ίδια και λίγο αυτή η αύρα της πόλης. Κάτι "πίπες" του στυλ "η πιο ερωτική πόλη" και κάτι τέτοιες μαλακίες για τη "συμπρωτεύουσα" (αυτό κι αν είναι παγκόσμια πατέντα) με αφήνουν αδιάφορο. Αυτό που ξέρω είναι πως τα τελευταία χρόνια έχει σταματήσει να παράγει πολιτισμό... Όλα αυτά όμως μέχρι χθες. Από σήμερα αλλάζει σελίδα.
Μπουτάρης για να... γουστάρεις!!! Θέλω να πιστεύω πως θα δικαιώσει όλους εμάς που πιστεύουμε πως αυτός ο άνθρωπος θα κάνει και πάλι τη Θεσσαλονίκη μια πόλη με... αρχίδια. Κόντρα σε λαϊκιστές, γραφικούς και παπάδες, κόντρα σε άτομα χωρίς όνειρα και οράματα. Όπως παλιά που αυτή η πόλη ξεχύλιζε από πολιτισιμό!!!

Μια παράξενη πόλη που έλεγαν και οι "Τρύπες". Εξαιρετικά αφιερωμένο και επίκαιρο!!!

fuitakos

Κυριακή 21/11 οι baildsa band στην Αθήνα

Τα «καρντάσια» από τα Γρεβενά κατεβαίνουν Αθήνα και πραγματικά τα σπάνε. Αξίζει να πάτε μια βόλτα από την «αυλαία» να τους δείτε. Αν είναι μαζί τους και ο fuitakos τότε θα περάσετε σίγουρα καλά. Αν λείπει απλώς θα διασκεδάσετε…

Βαλκανικοί ήχοι, τσιγγάνικες μελωδίες, punk αέρας σε μουσικές που δύσκολα κρατάς τα πόδια σου στο χώμα...

Θάνος Γκουντάνος: κιθάρα, φωνή
Γιάννης Γκουντάνος: κρουστά
Δημήτρης Τασούδης: κρουστά
Χρήστος Μπάρμπας: καβάλ, γκάιντα
Γιάννης Βαμβακάς: ακορντεόν, φωνή
Πάυλος Σπυρόπουλος: κοντραμπάσο
www.myspace.com/baildsaband
Τιμή εισιτηρίου 8 €

Μουσική σκηνή Αυλαία
Αγ. Όρους 15 (και Κωνσταντινουπόλεως 115) Βοτανικός
Στάση Μετρό Κεραμεικός
Τηλ. 2103474074
E-mail. info@avlea.gr

fuitakos

Μου λεν να πάω εγώ στο REHAB μα εγώ τους λέω ΝΟ.. ΝΟ... ΝΟ...

Πόσες φορές έχετε ψάξει τυχαία στο γιουτούμπ και χωρίς να ξέρετε πέσατε πάνω σε κάποια μπάντα ή σε κάποιο απίστευτο κομμάτι που ίσως δεν ξέρατε ή ίσως δεν το είχατε ακούσει σε τέτοιου είδους εκτέλεση. Κάτι τέτοιο έπαθα μ’ αυτούς τους απίθανους τύπους. Τους Jolly Boys από τη Τζαμάικα. Απίστευτα… μπαρμπάδια με τρελές φωνές. Για το κομμάτι τι να πω και μόνο που είναι Amy Winehouse's τα λέει όλα. Πάρτε μια γεύση όμως από μία πιο Modern version από τους Jolly Boys… ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΙ…



fuitakos

Χέσε -Ψ- ηλά κι αγνάντευε

Τόσα χρόνια είχα τη μεγάλη απορία πως μπορεί μια πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη να βγάζει Νομάρχη τον- Ψ-ωμιάδη. Παράλληλα υπήρχαν όλοι αυτοί που έλεγαν τι να μας πει μωρέ η Θεσσαλονίκη με Νομάρχη τον γραφικό τον –Ψ-ωμιάδη.
Μετά τον –Ψ-ωμιάδη της Θεσσαλονίκης ήρθε και ο –Ψ-ινάκης στην Αθήνα. Πρώτος σε –Ψ-ήφους παρακαλώ. Και μετά μου λέτε εμένα να πάω να -Ψ-ηφίσω ή να πάρω στα σοβαρά αυτή τη χώρα. Αυτό το απέραντο ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ!!!

Και επειδή πολύ… Ψ έχει πλακώσει στη βουλή, χέσε –Ψ-ηλά και αγνάντευε που λέει και μια γνωστή λαϊκή ρήση.

Αφιερωμένο και… επίκαιρο από το Τζιμάκο.

fuitakos

Πάμε να φτιάξουμε κάτι όμορφο…

Λένε πως μία ταινία είναι… καλή όταν τη συζητάς μετά το τέλος της και γενικά σε βάζει σε σκέψεις και προβληματισμούς για αρκετές ημέρες. Κάπως έτσι ένιωσα όταν βγήκα από τον κινηματογράφο «ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ», την καλύτερη αίθουσα της Αθήνας όπου και είδα την τελευταία ταινία του Οικονομίδη «ο Μαχαιροβγάλτης». Για τον Οικονομίδη και τις ταινίες του δεν έχω την καλύτερη άποψη, αλλά η συγκεκριμένη θεωρώ πως είναι ίσως η καλύτερη του. Η αλήθεια είναι πως η παρουσία του Μουρίκη στο έργο ήταν αυτή που μου έδωσε ένα επιπλέον κίνητρο για να παρακολουθήσω την ταινία και νομίζω πως ο Βαγγέλης Μουρίκης μας αποζημίωσε και με το παραπάνω. Απίστευτα σκοτεινή ταινία, φοβερή σκηνοθεσία, ωραίες εικόνες και τρομερή φωτογραφία. Γυρισμένο στο μισό του στην Πτολεμαϊδα και το άλλο μισό στο μπουρδέλο την Αθήνα. Απίστευτη ερμηνεία από τους τρεις πρωταγωνιστές και εκπληκτικές ατάκες Μουρίκη. Αξίζει να το δείτε. Περίμενα το δεύτερο μέρος τελείως διαφορετικό αλλά δεν χαλάστηκα κιόλας. Δεν θυμίζει σε τίποτα Οικονομίδη αλλά δεν πρέπει να το χάσετε.

Και αξίζει να το δείτε το «ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ». Περισσότερα στο maxairovgaltis.wordpress.com

fuitakos

Γίνε κι εσύ υποψήφιος... ΜΠΟΡΕΙΣ!!!

ΞΕΡΝΑΩ με όλους αυτούς που σ' έχουν ξεχάσει και σε θυμούνται μόνο μία ημέρα πριν τις εκλογές επειδή είναι υποψήφιοι και θέλουν την ψήφο σου.

Ρε άι στο διάολο...

fuitakos

LOVE OUR COUNTRY...

Αφιερωμένο στο αδερφάκι και στο «sassoni» που κακοπερνάνε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού… (τρομερά γελοία φωτογραφία)

fuitakos

ΑΗΔΟΝΙΑ ΜΗ ΛΑΛΗΣΕΤΕ...

Μεγάλο άσμα από ένα μεγάλο του είδους. Το Νίκο Γκιουλέκα που έφυγε από τη ζωή πριν από λίγες ημέρες. Αφιερωμένο στον «αδερφό» Αντώνη που το γουστάρει τρελά. Όσοι δεν το έχετε ακούσει πάρτε μια γεύση και ταξιδέψτε με τον ήχο του βιολιού…

fuitakos

ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΧΕΙ

Το παρακάτω κείμενο είναι αφιερωμένο σε όσους και όσα με αυτά που κάνουν μας τσιτώνουν τα νεύρα, μας εκνευρίζουν αφάνταστα και μας αναγκάζουν να...βράζουμε από θυμό!

Αφιερωμένο λοιπόν το παρακάτω κείμενο:

Σε όσους δεν έχουν λεφτά να κωλοφτιάξουν αµάξι αλλά παρόλα αυτά προσπαθούν: Είναι που είναι αυτή η ασχολία για τον πούτσο. Τουλάχιστον κάντο σε αµάξι που να αξίζει την αναßάθµιση. Αν σ' αφήναµε, εσύ θα 'ßαζες ζάντες και στην τοστιέρα σου! Ή κάνεις κάτι ολοκληρωµένα ή δεν το κάνεις καθόλου. Και όχι, το Σταρλετάκι των 900 κυßικών της µαµάς µε τα µπλε φωτάκια στα µπεκ των υαλοκαθαριστήρων ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΩΛΟΦΤΙΑΓΜΕΝΟ!

Σε όσους δεν ξεκολλάνε το διάφανο αυτοκολλητάκι απ' την οθόνη καινούργιου κινητού: Αν ο κατασκευαστής δεν ήθελε να το ßγάλεις, το αυτοκόλλητο δε θα είχε αυτή την ακρούλα που ξέχει λίγο! Στην ίδια κατηγορία ανήκουν αυτοί που δεν ßγάζουν τελείως το χρυσόχαρτο απ' το ßούτυρο. Δεν είναι δεύτερο προστατευτικό καπάκι! Είναι µια αηδία που όσο την κρατάς, τόσο πασαλείφεται µε ßούτυρο και µου κόßει την όρεξη!

Σε όσους έχουν hands-free και µιλάνε κρατώντας το κινητό στο ύψος του στήθους µε το ένα χέρι και το µικρόφωνο του hands free κοντά στο στόµα µε το άλλο χέρι: Για να καταλάßω... µέχρι χθες χρησιµοποιούσες ένα µόνο χέρι για να µιλάς στο κινητό. Οπότε παίρνεις hands free για να µη χρησιµοποιείς κανένα. Και τελικά καταλήγεις να χρησιµοποιείς και τα δύο. ΟΚ. Λογικό.

Στις σκυλούδες που ακούνε Χατζηγιάννη και το θεωρούν ροκ ξεκάρφωµα: Α, ναι! Κι ο Κοργιαλάς είναι γκοθάς, σωστά; Δεν ξεγελάς κανέναν Γωγώ, Φωφώ, Ζωζώ. Λυπάµαι.

Σ' αυτούς που το τηλεκοντρόλ το λένε «κοµπιούτερ»: Το κοµπιούτερ είναι ή ο υπολογιστής ή το κοµπιουτεράκι τσέπης ή αυτό που έχουνε στη ΝΑΣΑ και πιάνει 3 δωµάτια. Αν αλλάζεις κανάλι µε ένα απ' τα παραπάνω, πες µου κι εµένα πώς το κάνεις.

Σε όσους έχουν στο αµάξι µούφα ηχοσύστηµα και παρόλα αυτά το παίζουν στη διαπασών: Τα µαµίσια ηχεία που έχεις φτιαχτήκαν για να παίζουν Μελωδία FM, όχι σαϊκεντέλικ! Από µια ένταση και πάνω ψαλιδίζουν τον ήχο, οπότε ούτε εσύ ακούς τίποτα, ούτε εµείς. Δε σπας αυτιά, σπας αρχίδια! Χαµήλωσέ το.

Σ' αυτούς που αντί για «καρτούν» ή «παιδικά» λένε «µίκι µάους»: Όποιον ξανακούσω να λέει «ο µικρός ßλέπει µίκι µάους» ή «Σάßßατο πρωί το Σταρ ßάζει µίκι µάους» και είναι κάτω των 70, οπότε ΞΕΡΕΙ ότι ßγήκαν κι άλλα καρτούν µετά το Μίκι Μάους, θα τον καρφώσω στο µήλο του Αδάµ µε µπετόßεργα!

Στους παπάρες που τους ζητάς να σε ßγάλουν µια φωτογραφία και σε κοιτάνε σα να τους ζήτησες να εξουδετερώσουν ßόµßα: «Ποιο πατάαααωωωωωωωωω;». Πατάς το κουµπί που δεν έχει αλλάξει ΠΟΤΕ θέση από τότε που εφευρέθηκε η φωτογραφία! ΠΑΝΩ ΔΕΞΙΑ! Άχρηστε! Να αγοράζεις κινητό µε 3 κάµερες πάνω ξέρεις όµως. Μπούρτζο µαλάκα στρουγκανόßλαχε!

Στους κωλο-σπασίκλες που πέρασαν πρώτοι Ιατρική και λένε ότι δε διάßαζαν συνέχεια: Κλασικά, συνέντευξη στις ειδήσεις: «Διάßαζα, αλλά έßγαινα κι έξω.». Ναι, έßγaινες. Έßγαινες απ' το δωµάτιο να δώσεις στη µάνα σου τον κουßά µε τα σκατά για να στον αδειάσει.

Σε όσους ψάχνουν τα κανάλια ένα-ένα και χρησιµοποιούν τα κουµπιά µε τα νούµερα αντί για το πάνω-κάτω: Κλασική µάνα µου: 1, 12, 2, 23, 3, 34, 4. Οπότε κάθοµαι εγώ δίπλα και ßλέπω: ΕΤ1, Extra 3, ET2, Τηλεφώς, Mega, Blue Sky, ΑΝΤ1, TV Magic. ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Στους µπαϊσέξουαλ: Στρέιτ εντάξει. Γκέι εντάξει. Αλλά µπάι όχι! Δεν είσαι αναποφάσιστος, είσαι πλεονέκτης και ποζεράς. Διάλεξε τρύπα και µείνε σ' αυτή! Αλλιώς άντε γαµήσου. Ή άντε γάµα. Δεν ξέρω, µπερδεύτηκα.

Στους φίλους που κάνουν «δικιά τους» περίπλοκη χειραψία: Δεν έχουµε 1992! Ο Tupac πέθανε, ο Biggie πέθανε κι εσύ είσαι λευκός! Δεν έχεις καµιά σύνδεση µ' αυτήν την κουλτούρα. Είναι σα να ßγαίνεις έξω ντυµένος πειρατής. ΑΑΑΡΡΡ!

Σ' αυτούς που κόßουν το ßούτυρο κάθετα και δεν το ξύνουν παράλληλα στην επιφάνεια: Δεν είναι παγωτό. Είναι ßούτυρο! Κι εσύ είσαι σιχαµένος.

Στους τύπους που κάνουν µηνύσεις για ψυχική οδύνη: Ξαφνικά γεµίσαµε από «Αλέξης Κούγιας» wannabes! Δεν γουστάρεις κάτι που σου συνέßη και δεν έχεις να προσάψεις τίποτα σε κανέναν; Τσουπ! Ψυχική οδύνη! Επειδή οι γονείς σου ήταν κλασικοί Έλληνες µαλάκες και σου έκαναν όλα τα χατίρια, δε σηµαίνει θα κάνουµε το ίδιο κι εµείς! Είσαι ενήλικας. Φτύσε επιτέλους το µαστάρι της µάνας σου και µάθε να δέχεσαι καµιά προσßολή που και που. Κατά 99% την αξίζεις. (ΥΓ: σε παρακαλώ, µη µου κάνεις µήνυση!)

Σε όσους σηκώνουν το γιακά του Λακόστ: Ο µόνος που το 'κανε πριν γίνει µόδα ήταν ο Κόµης Δράκουλας και όλοι ξέρουµε πως κατέληξε αυτή η ιστορία.

Στους φανατικούς µη-καπνιστές: Ναι, ßρωµάει, όλοι το ξέρουµε. Αν πιστεύεις όµως ότι θα πεθάνεις από «παθητική» έκθεση σε καπνό, κοίτα λίγο καλύτερα τον κόσµο που ζεις και ßγάλε το σκασµό! Πλέον υπάρχουν και µαλάκες που κάνουν ότι ßήχουν δίπλα σε καπνιστές στην πλατεία Οµονοίας! ΟΚ! Μισό λεπτό να το σßήσω µέσα σ' αυτήν την κουράδα άστεγου εδώ δίπλα. Αρκετά χάλασε το τσιγάρο µου την ευαίσθητη φυσική ισορροπία του κέντρου της Αθήνας.

Σ' αυτούς που σου περιγράφουν κάθε τηλεφωνική συνοµιλία που έχουν, κάνοντας το ακουστικό µε το χέρι τους: Η κλασική µαλακία µε τον αντίχειρα και το µικρό δαχτυλάκι. Και µάλιστα όταν λένε ότι το 'κλεισαν, κατεßάζουν και το χέρι τους! Ξέρουµε πως λειτουργεί το τηλέφωνο µίµε!

Στις γκόµενες που φοράνε κολλητό παντελόνι µε κιλότα από µέσα, αντί για στριγκ: Βρε καλή µου. Βρε χρυσή µου. Μια χαρά κώλο έχεις. ΓΙΑΤΙ µας αναγκάζεις να ßλέπουµε ένα πράµα που ξέχει δεξιά και αριστερά απ' τα δυο λάστιχα του περιοδόßρακου;

Σε όσους δεν πετάνε τίποτα. Ποτέ: Όταν συγυρίζεις το γραφείο σου και δεν πετάς σαßούρα, κι απλά της αλλάζεις θέση, είσαι ψυχωτικός! Υπάρχουν πράγµατα που αντικειµενικά είναι άχρηστα. Ο τσαλακωµένος έλεγχος της 2ας δηµοτικού που στοιχειώνει τα συρτάρια σου εδώ και 28 χρόνια ΔΕ ΘΑ ΣΟΥ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΠΟΤΕ! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον!

Στα ζευγάρια που στέλνουν ευχετήριες κάρτες µε φωτογραφίες των παιδιών τους: Φωτογραφίες που ποτέ δε ζήτησα και ποτέ δεν κρατάω. Και από πίσω γράφουν και πληροφορίες: «Η Νεκταρία έκλεισε τα 8 φέτος». Στον πούτσο µου λουλούδια και γύρω γύρω µέλισσες! Δε µε νοιάζει πόσο είναι η Νεκταρία! Βυζιά έßγαλε; Όταν µου στείλεις τα ßυζιά της Νεκταρίας, θα 'χω καλά Χριστούγεννα ΚΑΙ καλή χρονιά!

Στους δισεκατοµµυριούχους που γυρνάνε τον κόσµο µε αερόστατα: Τι σκατά; 1850 έχουµε; Πάρε το αεροπλάνο όπως όλος ο κόσµος, µαλάκα αλαζόνα! Κανείς δε νοιάζεται για έναν πλούσιο κατακαργιόλη που ßαριέται τη ζωή του! Ελπίζω στο επόµενο ταξίδι να σου χτυπήσει το αερόστατο κεραυνός! Και να γυρνάει στον αέρα σα σκασµένο µπαλόνι κάνοντας «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ!». Να ένα διαφηµιστικό stunt που θα κάτσω να δω!

Στις γκόµενες που ßάζουν σκούρο lip-liner: Μακράν η χειρότερη µαλακία που έχει ßγάλει ο κόσµος της µόδας. Κοπελιά, µπορεί να το θεωρείς σέξι, αλλά κάνει τα χείλη σου να µοιάζουν µε κωλοτρυπίδα!

Στους καλλιτέχνες µε ένα όνοµα: Νίνο, Νίνο,Σαµπρίνα. Αν δε ßρεις ένα επώνυµο µέσα στις επόµενες 2 µέρες θα σου ßγάλω τα µάτια! Δε φτάνει που η µουσική τους είναι για το ßόθρο. Χωρίς επώνυµο δε µπορώ να ßρω και που µένουν για να ßάλω τη ßόµßα!

Στους ταχυδακτυλουργούς που εξαφανίζουν πράµατα και δε σου λένε πως το κάνουν: Το ότι δεν ξέρουµε το τέχνασµα που χρησιµοποιείς, δε σηµαίνει πως αυτόµατα υποθέτουµε ότι ήταν µάγια! Αν ήταν µάγια, δε θα χρησιµοποιούσες τη µαύρη κουρτίνα πριν το εξαφανίσεις. Απλά λύσε µας την απορία και πήγαινε ßρες κανονική δουλειά. Α! Και σταµάτα να ντύνεσαι σα γκέι ταυροµάχος!

Σ' αυτούς που για nickname στο MSN, στο Counter Strike κλπ ßάζουν ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΠΡΟΤΑΣΗ!: Φίλε! Το nickname έχει ένα σκοπό µόνο: να σε ξεχωρίζω απ' τους υπόλοιπους. Δε θέλω να ξέρω: ούτε πόσο αγαπάς τη γκόµενά σου, ούτε το emo στιχάκι που άλλαξε τη ζωή σου αυτή την εßδοµάδα, ούτε την ηλίθια ατάκα που σκέφτηκες χθες το ßράδυ όταν ßάραγες µαλακία!

Σε όσους ξέρουν τα κάλαντα µετά το «.και ποιητής των όλων»: Δε µπορώ να το προσδιορίσω ακριßώς, αλλά υπάρχει κάτι το πολύ αρρωστηµένο στις οικογένειες που µαθαίνουν στα παιδιά τους ολόκληρο το τραγούδι.

Χαίρετε...

Πηγή: http://faeenamalaka.blogspot.com/ (εξαιρετικό blog)

fuitakos

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΟΛΟ... ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ... ΘΕΛΕΙ ΗΧΟ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!!! ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΜΕΙΝΕΙ... ΑΝΤΕΡΟ!!!

Τα λόγια είναι περιττά…

fuitakos

ΕΡΧΕΤΑΙ...

Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά. Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Ρίτα σ' ένα κόσμο από σίδερο κι ατσάλι, βρες μου ένα τρόπο να μη ντρέπομαι να ζήσω, Ρίτα μου 'χουν βάλει δυναμίτη στο κεφάλι, Ρίτα μην πεθαίνεις μη μ' αφήνεις να σ' αφήσω. Η Ρίτα αλλάζει τώρα πια δεν την τρομάζει, η νύχτα τα φώτα όχι πια, όχι όπως πρώτα. Η Ρίτα το ξέρει, ακονίζει το μαχαίρι…
Ακούω τις θάλασσες και τα ποτάμια σου, ακούω το γέλιο, ακούω το κλάμα σου. Τις μελωδίες που γεννιούνται στα σπλάχνα σου, τις πολιτείες και τους ανθρώπους που ταξιδεύουν κάτω απ' το δέρμα σου. Ακούω την αλήθεια σου κι' ακούω το ψέμα και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα. Ακούω την Αγάπη ακούω την Αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου.
Τον πρώτο χρόνο ήμουνα άγιο παιδί στρωμένο το δεύτερο με γέλασε μια πλάνα αγκαλιά. Τον τρίτο ξημερώθηκα σε άγνωστα κρεβάτια τον τέταρτο τους φίλους μου αποχαιρέτησα. Στην κολυμπήθρα ρίξανε νερό αλκοολούχο και τ' όνομα που μού 'δωσαν ήταν χαμένο ρούχο.
Η σκέψη που παραμιλά και λέει τα όνειρα σου ανάσα είναι καυτερή και στέπα του Καυκάσου. Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει.
Ρε μπαγάσα! Περνάς καλά εκεί πάνω, κάνε πάσα καμιά ματιά και χάμω, 'κει που κοιμάσαι και αρμενίζεις, ξάφνου αστράφτεις και μπουμπουνίζεις, κι ότι σου 'ρθει κατεβάζεις, μην θαρρείς πως με ταράζεις, γιατί σου φτιάχνω τραγουδάκια με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν, για το χαμένο μου αγώνα, που τ' αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαίν'.
Αν μας αντέξει το σκοινί θα φανεί στο χειροκρότημα. Με κοιτάς σε κοιτώ και μελαγχολείς, ο καιρός πολύς, μ' αγαπάς σ' αγαπώ.
Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα…
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ, θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό, θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω…

Ε Ρ Χ Ε Τ Α Ι . . .

Γνωρίζει κανείς αν τρώγεται;

Παράνοια επικρατεί το τελευταίο διάστημα στην πόλη του Μανιταριού (κορυφαία γραφικότητα) στα Γρεβενά και όλη η πόλη κυριολεκτικά έχει πάρει σβάρνα τα βουνά και μαζεύει μανιτάρια. Κάποιοι μάλιστα (!!!) ξυπνάνε από τα χαράματα και βγαίνουν ακόμα και με φακούς για να μην τους προλάβουν οι υπόλοιποι και τους πάρουν τα μανιτάρια.
Ζήλεψα κι εγώ ο χριστιανός (!!!), δεν άντεξα και βγήκα μια βόλτα στην Αθήνα μπας και βρω κανένα ζουρλομάνταρο. Όχι τίποτα άλλο, απλώς να μπω κι εγώ στο κλίμα, να νιώσω λίγο... πατρίδα, βουνό, περπάτημα. Και βρήκα δεν έχω παράπονο. Έλα όμως που δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν τρώγεται ή όχι. Αν γνωρίζει κάποιος ας με βοηθήσει. Άλλωστε στα Γρεβενά έχουμε γεμίσει μανιταράδες και «ξερόλες» μανιταράδες, δεν μπορεί όλο και κάποιος θα μου δώσει τη λύση. Ένας παππούς πάντως που έτυχε να το δει στην είσοδο της πολυκατοικίας, επαρχιώτης παππούς μου είπε: «Στην Αθήνα ζεις, τι μανιτάρια περίμενες να βγάλει αυτό το μπουρδέλο;». Τυχαίο, δε νομίζω…

Κάποιος μου είπε πάντως πως λέγεται HAVITOS o DELICIOUS

fuitakos

«Ανακατωσάρια», ο από μηχανής…θεσμός, χωρίς τη μηχανή πλέον!

Ήταν Απρίλιος, χρονολογία μη μου ζητάτε να θυμηθώ, αλλά ξέρω σίγουρα πως δεν ήμουν πάνω από 13 χρονών την πρώτη μου φορά που ήρθα σ’ επαφή με το ΜΟΓ. Με το Μοτοσυκλετιστικό σύλλογο Γρεβενών. Όχι μην φανταστείτε πως καβάλησα μηχανή και «όργωσα» κάποιο βουνό των Γρεβενών. Παρασκευή μεσημέρι και έχοντας τελειώσει το σχολείο, ο προορισμός ήταν ένας. Η πλατεία στην παλιά λαχαναγορά εκεί όπου είχε οριστεί ο τόπος συνάντησης εκατοντάδων μηχανών από ολόκληρη την Ελλάδα για την διοργάνωση του κορυφαίου όπως αποδείχτηκε με τα χρόνια αγώνα ENDURO. Ποτέ μου δεν είχα το… σαράκι της μηχανής κι αυτό φάνηκε και όταν μεγάλωσα (έτσι φαίνεται τουλάχιστον από την ταυτότητα). Στο άκουσμα όμως της διοργάνωσης ενός τόσο σπουδαίου αγώνα με γοήτευε ιδιαίτερα όλο το κλίμα εκείνου του τριημέρου. Από το απόγευμα της Παρασκευής όπου πέρασε η πρώτη μηχανή τον τεχνικό έλεγχο μέχρι αργά το βράδυ της Κυριακής όπου η αυλαία έπεφτε στα γραφεία του ΜΟΓ με τις απονομές δεν υπήρχε τίποτα άλλο στο μυαλό μου. Δεν υπήρχε διάβασμα, δεν υπήρχε παιχνίδι στη γειτονιά, ούτε φαγητό στο σπίτι κι ας φώναζε η κυρία Δήμητρα. Όλη μέρα γύρω από τις μηχανές μέχρι να ξεκινήσει ο αγώνας, στη συνέχεια και μπαίνοντας κρυφά στο αυτοκίνητο κάποιου γνωστού του πατέρα μου κατέληγα σε κάποια πλαγιά ή σε κάποια ειδική διαδρομή για να παρακολουθήσω από κοντά τους πρωταγωνιστές του αγώνα και το βράδυ επιστροφή στη βάση και στο χώρο στάθμευσης των μηχανών μέχρι το επόμενο πρωινό. Και κάπου εκεί άρχιζε η γνωριμία με τους πραγματικούς πρωταγωνιστές και οι ασταμάτητες ερωτήσεις ενός μπόμπιρα με τις χιλιάδες απορίες προς τους ανθρώπους που ήταν βουτηγμένοι στις λάσπες και απίστευτα κουρασμένοι από την εξαντλητική, παρ’ όλ’ αυτά διασκεδαστική διαδρομή όλη της ημέρας. «Συγνώμη κύριε, πόσο χρονών μπορεί να είναι κάποιος για να κάνει ENDURO; Τι θέση έχετε στον αγώνα; Ποιος θα κερδίσει; Θα έρθετε και του χρόνου; Δηλαδή η μηχανή σας είναι από τις πολύ καλές του αγώνα;» και ένα κάρο άλλες ερωτήσεις που για τους οδηγούς φάνταζαν ανόητες αλλά για μένα εκείνη τη στιγμή μια απάντηση ήταν σαν να είχα κερδίσει ολόκληρο τον αγώνα.

Περισσότερο απ’ όλους όμως θαύμαζα όλους αυτούς που κατάφερναν να διοργανώνουν έναν τόσο όμορφο αγώνα και για τον ίδιο το σύλλογο αλλά και για την πόλη μας. Κι έλεγα μέσα μου μακάρι να μεγαλώσω και να μπορέσω κάποια στιγμή να γίνω κι εγώ μέλος του ΜΟΓ να φοράω το μπλουζάκι του συλλόγου και να βοηθάω από οποιοδήποτε οργανωτικό πόστο σ’ ένα τόσο σημαντικό γεγονός. Και η δίψα μου, αλλά και το μεράκι για τη μηχανή και το ΜΟΓ φαινόταν ακόμα περισσότερο όταν ο αγώνας ολοκληρωνόταν και οι μηχανές έπαιρναν μία… μία το δρόμο της επιστροφής για τις πατρίδες τους κι εγώ γύριζα σπίτι, έκλεινα τα αυτιά στις φωνές της κυρίας Δήμητρας που φώναζε για τα διαβάσματα της επόμενης ημέρας καθώς ξημέρωνε Δευτέρα και ονειρευόμουν. Και η γλυκιά αυτή μελαγχολία κάθε φορά που κάτι ωραίο τελειώνει, κυριαρχούσε στο μυαλό και στα συναισθήματα μου. Ανυπομονούσα για την επόμενη χρονιά. Πότε θα περνούσε ο χρόνος και οι «ξεροί» ήχοι των μηχανών θα κατέκλυζαν και πάλι την πόλη. Πότε θα έκαναν την εμφάνιση τους στην πλατεία των Γρεβενών ο Ερίκος o Καρέρ με το ΚΤΜ, ο Χελιώτης, o Σπυριδόπουλος με τη HUSEMBERG και το γλυκύτατο μπουλντόγκ του, ο Τασιούλης με τις extreme αναρτήσεις του (αυτό θυμάμαι το έλεγαν όλοι αλλά δεν καταλάβαινα τι εννοούσαν) και όλοι αυτοί που είχα γνωρίσει την προηγούμενη χρονιά και θαύμαζα και ανυπομονούσα να δω να αγωνίζονται και πάλι. Σε μηχανή δεν ανέβηκα ποτέ, αλλά δεν έπαψε ποτέ να με γοητεύει η συμμετοχή σ’ ένα τόσο σημαντικό θεσμό. Εκείνα τα χρόνια με ικανοποιούσε και μόνο η παρουσία μου εκεί. Η μαγεία της οργάνωσης για κάτι τόσο όμορφο για το σύλλογο και την πόλη. Όλο αυτό το άγχος να πάνε όλα καλά και να μην μείνει παραπονεμένος κανείς, οι καβγάδες και οι κόντρες που πάντα κατέληγαν σε μια ζεστή χειραψία η μια ακόμα πιο ζεστή αγκαλιά, όλη αυτή η μαγεία της οργάνωσης ενός θεσμού από τον κορυφαίο σύλλογο της πόλης.

Ένας σύλλογος που δεν έμεινε μόνο στη μηχανή και προχώρησε ακόμα παραπάνω με αφορμή την τρέλα και το μεράκι όλων αυτών των παιδιών. Ένα μπουκάλι κρασί, λίγο φούμο από τις εξατμίσεις των μηχανών, ένα μαύρο καπέλο, μια ορχήστρα και όλοι στο δρόμο. Ήταν αρκετό για να γίνει αυτή η αυθεντική στιγμή κεφιού ένας θεσμός για τον οποίο μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια παραμιλάει και ζηλεύει ολόκληρη η Ελλάδα.
Ένας θεσμός που πλαισιώθηκε από πολύ κόσμο που οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν ανέβει ποτέ τους σε μηχανή σε συνδυασμό με τους μάχιμους/παλαίμαχους αναβάτες. Μόνο τυχαίο δεν ήταν άλλωστε το: «Ανακατωσάρια, ο από ΜΗΧΑΝΗΣ θεσμός».

Κατάφερε έτσι ο ΜΟΓ για δεύτερη φορά να κάνει τα Γρεβενά γνωστά σε ολόκληρη την Ελλάδα παράγοντας… πολιτισμό.

«Ανακατωσάρια; Κι αυτό ο ΜΟΓ το διοργανώνει; Εμείς ξέραμε μόνο για τον καλύτερο αγώνα ΕΝDURO στην Ελλάδα. Τώρα μάθαμε και το καλύτερο αποκριάτικο φεστιβάλ με μεγάλη διαφορά από το δεύτερο» είναι κάτι που έχει ακουστεί από πολλά στόματα όλα αυτά τα χρόνια.

Όλα αυτά μέχρι το Σεπτέμβριο του 2010 όπου στα γραφεία του ΜΟΓ, παίχτηκε το τελευταίο επεισόδιο ενός θεσμού με ιστορία δέκα ολόκληρων χρόνων. Εκεί όπου ο ίδιος ο σύλλογος και για την ακρίβεια η πλειοψηφία των μελών που έδωσαν το παρών στην προγραμματισμένη γενική συνέλευση σε συνδυασμό με κάποιους που αγάπησαν φέτος τη μηχανή, παρ’ ότι οδηγούν χρόνια, αποφάσισαν πως πρέπει ο ΜΟΓ, ο «πατέρας» των «Ανακατωσαρίων» να απαρνηθεί το «παιδί» του και να το… παρατήσει, αφήνοντας το να βρει μόνο του το δρόμο στη δύσκολη συνέχεια, με όλους τους κινδύνους, γνωρίζοντας κατά βάθος ότι υπάρχουν άνθρωποι που το αγαπάνε και που δεν θα το παρατήσουν αλλά θα το… φροντίσουν. Η ουσία είναι ότι μετά από δέκα χρόνια πορείας γεμάτη μαγικές στιγμές που είναι αδύνατον να τις περιγράψει κάποιος μέσα σε μερικές σειρές ή σε κάποιες κόλες χαρτιού τα «Ανακατωσάρια» έγιναν ο από μηχανής θεσμός χωρίς τη… μηχανή πλέον.

Είχα την τύχη να βρεθώ πολύ κοντά σ’ αυτό το θεσμό, ότι δηλαδή δεν μου επέτρεπε η ηλικία να κάνω με το αγωνιστικό κομμάτι του ΜΟΓ και κατάλαβα πως δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από την ενασχόληση σου μ’ ένα θεσμό που αποτελεί στολίδι για την πόλη που γεννήθηκες και μεγάλωσες. Μια πορεία γεμάτη συναισθήματα, εικόνες και όνειρα. Φιλίες, κόντρες, ευθύνες και ένα γλυκό όραμα παραγωγικότητας για τη ζωή. Μια πορεία γεμάτη στιγμές. Και το «ζήσε τις στιγμές» που έλεγε πάντα ο Βαγγέλης μ’ έκανε να καταλάβω πόσο σημαντικό είναι μερικές φορές το κάθε λεπτό που περνάει στη ζωή μας. Μ’ έκανε να καταλάβω πως το θέλω και το μπορώ μπορεί να ξεπεράσει το πρέπει και το δεν γίνεται. Το θέλω και το μπορώ, είναι ικανό να ξεπεράσει πολιτικά παιχνίδια και προσωπικές σκοπιμότητες.

Γυρνώντας το χρόνο πίσω ειλικρινά δεν ξέρω αν θα ήθελα να είχαν εξελιχτεί αλλιώς τα πράγματα αναφορικά με το ΜΟΓ τους αγώνες και τα Ανακατωσάρια. Δεν ξέρω αν θα προτιμούσα να ζω σε κάποια άλλη εποχή και να έχω προλάβει να ζήσω ενεργά και το αγωνιστικό κομμάτι αυτού του συλλόγου, είμαι σίγουρος όμως πως τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τα δέκα αυτά χρόνια πορείας ενός θεσμού που πραγματικά αποτέλεσε την Ιθάκη της ευτυχίας για τους γρεβενιώτες αλλά και για όλους αυτούς που είχαν την τύχη να το ζήσουν έστω και για μία φορά και που σίγουρα στην πορεία δεν ήταν μόνο μία. Αυτό που εγώ κατάλαβα με το φτωχό μου μυαλουδάκι είναι πως στη μηχανή ο αναβάτης είναι ένας, άντε δύο, άντε τρεις για τους πιο ριψοκίνδυνους. Σ’ ένα θεσμό όμως δεν υπάρχουν «θέσεις» και οι αναβάτες είναι πολλοί και μπορούν να γίνουν περισσότεροι. Κι αυτό αποδείχτηκε όλα αυτά τα χρόνια και θα συνεχίσει να αποδεικνύεται όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα πάψουν ποτέ να ονειρεύονται. Κι όπως λέει κι ο στίχος ενός εξαιρετικού τραγουδιού «Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει».

fuitakos (διά το γνήσιον της υπογραφής Γιάννης Ευαγγελόπουλος)

Η «μαύρη» μέρα των Metallica

Είκοσι τέσσερα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο Cliff Burton. Ο θρυλικός μπασίστας των Metallica, που συνέδεσε το όνομα του με τους τρεις ιστορικούς πρώτους δίσκους του συγκροτήματος.

Ήταν ξημερώματα της 27ης Σεπτεμβρίου του 1986 όταν το λεωφορείο που χρησιμοποιούσαν οι Metallica για την περιοδεία τους στη Σουηδία, ξέφυγε από την πορεία του και αναποδογύρισε στην άκρη του δρόμου. Ο Cliff Burton που κοιμόταν στο κρεβάτι που ο ίδιος είχε επιλέξει (μετά από μία παρτίδα χαρτιά με τον Kirk Hammet) εκτοξεύτηκε από το παράθυρο και το λεωφορείο τον καταπλάκωσε, οδηγώντας τον στο θάνατο.

Ο Cliff Burton ήταν ο άνθρωπος για τον οποίο οι Metallica μετακόμισαν στο Σαν Φρανσίσκο από το Λος Άντζελες αλλάζοντας μια για πάντα τον χάρτη του Metal. Η πρώτη του ηχογράφηση με το συγκρότημα ήταν το Megaforce Demo, ενώ ακολούθησε το ιστορικό Νο life till’ leather.

Ο πρώτος τους δίσκος (Kill em All) κυκλοφόρησε το 1983 και περιέχει το περίφημο instrumental (Anesthesia) Pulling Teeth. Στο Ride the Lightning της επόμενης χρονιάς οι ικανότητες του παρουσιάζονται σε όλη τους τη δόξα στο, For Whom the bell tolls, που ανάθεμα αν κάποιος καταλαβαίνει με την πρώτη ότι αυτό που ακούγεται στην έναρξη είναι μπάσο, αλλά και στο Call of Ktulu.

Το Master of Puppets του 1986 έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ο καλύτερος δίσκος του Heavy Metal, ενώ αποτελεί και την τελευταία δουλειά του Burton με τους Metallica, αφού στην περιοδεία Damange inc. Tour που ακολούθησε συνάντησε τον θάνατο…

Ο στίχος "...cannot the Kingdom of Salvation take me home?" από το τραγούδι "To Live Is to Die", είναι χαραγμένος στην ταφόπλακα του.

Ο Cliff Burton θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους μπασίστες όλων των εποχών ενώ είναι κοινή πεποίθηση ότι πολλές επιλογές που έκαναν μουσικά οι Metallica από την δεκαετία του 90’ και μετά θα ήταν διαφορετικές αν ο Cliff ζούσε…
Πηγή: sportfm.gr

fuitakos

ΠΟΣΑ ΚΙΛΑ ΜΠΑΛΑ ΞΕΡΕΙΣ; ΠΟΣΑ ΚΙΛΑ ΚΑΡΥΔΙΑ ΚΟΥΒΑΛΑΣ;

fuitakos

Ε Π Ι Τ Ε Λ Ο Υ Σ . . . οι Gorillaz στην ΑΘΗΝΑ

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ... ΕΡΧΟΝΤΑΙ...

Οι GORILLAZ στην ΑΘΗΝΑ

fuitakos

Για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι... παλιοί!!!

ΚΑΣΤΡΑ και ΠΟΛΙΟΡΚΗΤΕΣ
H εικόνα μιλάει από μόνη της...

fuitakos

ΑΠΛΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ, ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΡΑΪΑΝ

Απλά... τεράστιος!!!

fuitakos

Ρίκα μου αγαπημένη

του Άρη Δαβαράκη

Ο τρόπος με τον οποίον ξεκινάς το κείμενό σου «Ενας απο μας» προδιαθέτει πολύ αρνητικά τον αναγνώστη - εμένα προσωπικά κυριολεκτικά με τρόμαξε. Χρειάστηκε να διαβάσω πολλές φορές αυτό που γράφεις για να "καθαρίσει" κάπως η εικόνα και να κατακάτσουν οι λέξεις "Θα ξεράσω με την αγιοποίηση", την ώρα που δεν είχε προλάβει κάν να γίνει η κηδεία του δολοφονημένου συνανθρώπου. Ενός ανθρώπου που δεν είναι σαφές απο την αρχή, οτι όπως πολύ σωστά λες στο τέλος του κειμένου σου, ήταν "ένας από μας" - τελεία.

Καταλαβαίνω τί σε ενοχλεί τόσο πολύ σε κάποια μπλoγκ, τα παιχνίδια που παίζονται και η "ανωνυμία". Στήλες όμως "έγκυρες" και κλασικές της "παλιάς δημοσιογραφίας" (ναι, της "σοβαρής", ο Θεός να την κάνει) που αποφεύγω να τις κατονομάσω αλλά όλοι τις ξέρουμε, δεν κάνανε μήπως τεράστια σουξέ με υπογραφές σαν «Μέδουσα» ή «Επίορκος» ή «Κάπου έκατσα και ειδα κι έχω να σας διηγηθώ», χωρίς υπογραφές; Τόσα και τόσα δεν γράφονται στις εφημερίδες και τα περιοδικά χωρίς υπογραφή ή με ψευδώνυμα; Μπορεί εσύ και εγώ να μην το κάναμε ποτέ, άνθρωποι όμως για τους οποίους σήμερα θα "πενθούσε σύμπασα η δημοσιογραφική οικογένεια" αν ήταν στη θέση του Σωκράτη Γκιόλια, έχουν στηρίξει τις καριέρες τους στην έντυπη (και την τηλεοπτική- ραδιοφωνική "δημοσιογραφία"), σε εκβιασμούς, "κασέτες" και απειλές, σε πάρε-δώσε, διαπλοκές και καταγγελίες ανώνυμες.

Δεν εμφανίστηκε το φαινόμενο της ανωνυμίας με τα μπλογκ, υπήρχε και στα «καλά μαγαζιά», της Ελένης Βλάχου, του Χρήστου Λαμπράκη, του κ. Μπόμπολα - παντού υπάρχουν στήλες και καταγγελίες που καλύπτονται πίσω από την ανωνυμία, από καταβολής δημοσιογραφίας φαντάζομαι, στην Ελλάδα και παγκόσμια. Θα μου πείς «εκεί μπορείς να μυνήσεις την εφημερίδα». Και θα σου απαντήσω πως πρέπει να έχεις πολύ γερά κότσια για να τα βάλεις με τα τεράστια εκδοτικά συγκροτήματα και τα νομικά τους τμήματα, πολλά λεφτά για δικηγόρους και ισχυρή στήριξη απο την κοινωνία – και σχεδόν κανείς δεν τό τόλμησε, όσο και αν τον συκοφαντούσαν ανυπόγραφα και τον διέσυραν οι «εγκυροι», οι «διάσημοι»» και οι ταμπουρωμένοι πίσω απο ισχυρά πολιτικοεκδοτικά και άλλα συμφέροντα «σοβαροί δημοσιογράφοι».

Προσωπικά εγώ, όπως και εσύ, το απεχθανόμουν πάντα το «ανώνυμο», γι΄αυτό και όταν ανέλαβα μια στήλη που ήθελε «αλατοπίπερο» και είχε ήδη τίτλο "Σφήνες" (αιώνες πριν, στον "Ταχυδρόμο") ζήτησα να μπει το όνομά μου κάτω απο το «Σφήνες». Δεν σημαίνει όμως οτι δεν ήξερα τι συνέβαινε γύρω μου. Μέχρι και στου Κοσκωτά το μαγαζί έχω δουλέψει, τότε που έχτιζε την μεντιατική του αυτοκρατορία ο βασιλιάς που ήταν γυμνός - στο περιοδικό «ΕΝΑ» έγραφα εγώ, με διπλό μισθό απ΄αυτόν που μου 'δινε μέχρι λίγες μέρες πρίν ο Αρης Τερζόπουλος για την αντίστοιχη στήλη στην «Γυναίκα». Ηξερα πως στην Παλλήνη ξοδεύονταν βρώμικα λεφτά, ενω στο Τερζοπουλέϊκο, καθαρά και τίμια χρήματα, βγαλμένα απο πωλήσεις και διαφημίσεις, αλλά άφησα την εντιμη και αστική «Γυναίκα» και πήγα στο καινουργιοχτισμένο μπουρδέλο – με την υπογραφή μου πάντα βέβαια, δεν το συζητάμε αυτό. Δεν μπορώ όμως ξαφνικά να παραστήσω την παρθένα, τόσα χρόνια στο κουρμπέτι.

Ακόμα και αν κάποιοι σαν εσένα και σαν εμένα δεν κρυφτήκαμε ποτέ πίσω απο ψευδώνυμα, ξέρουμε καλά «σημαντικούς» και «έγκυρους» δημοσιογράφους (πρό Ιντερνετ) που έχουν κάψει κόσμο και κοσμάκη ανωνύμως, έχουν εκβιάσει, έχουν οδηγήσει πρόσωπα, επιχειρήσεις, οικογένειες στην απόγνωση - χωρίς να υπογράφουν. Γιατί ξαφνικά "ξερνάμε" με τα μπλόγκ και δεν ξερνάγαμε με όλα αυτά τα παιχνίδια που, δεκαετίες τώρα, παιζόντουσαν – και παίζονται - στο γνωστό, αναντάμ-παπαντάμ, «δικό μας», και, δυστυχώς, κοινό γήπεδο των ΜΜΕ;

Σου γράφω αυτό το γράμμα δημοσίως ακριβώς γιατί, όπως γράφεις κι εσύ, εδω στο Protagon.gr τα λέμε αυτά που «σκεφτόμαστε διαφορετικά», φωναχτά, και τα υπογράφουμε. Αυτό μας κάνει τόσο διαφορετικούς σε μια εποχή που το «κάτω απ΄το τραπέζι» και το «σκοτεινό και υπόγειο», έχει καταντήσει, δυστυχώς, ο κανόνας. Ξέρεις νομίζω πόσο σε εκτιμώ και, μέσα στα χρόνια, μας έχει δοθεί η ευκαιρεία να δούμε οτι, ακόμα και αν, σε κάποια πράγματα, κάποιες στιγμές (πάντα περαστικές), διαφωνούμε, αγαπιόμαστε και σεβόμαστε ο ένας τον άλλον ειλικρινά.

Στεναχωρέθηκα πάρα πολύ με αυτή την δολοφονία και, 40 με 50 ώρες μετά, συνεχίζω να είμαι σοκαρισμένος και πολύ προβληματισμένος. Έχω ένα πραγματικό πάθος για την ανθρώπινη ζωή και η αφαίρεσή της, εν καιρώ ειρήνης, για οποιονδήποτε λόγο με παγώνει και με γεμίζει εχθρότητα απέναντι στούς δολοφόνους και, φυσικά, πολύ θετικά αισθήματα για τα θύματα και τούς αγαπημένους τους. Και σκέφτομαι για τον Σωκράτη που γεννήθηκε 20 χρόνια μετά απο μένα, το 1973, οτι αγωνιζόταν να επιβιώσει μέσα σ΄αυτό το άγριο σκηνικό που διαμορφώθηκε στα media απο κάποια στιγμή και μετά – προσπαθώντας να είναι όσο γινόταν πιο «σωστός» μέσα στις μεγάλες δυσκολίες. Το κείμενο του Τάσου Τέλογλου «Απο τον ονομαστικό μέτοχο στην πλήρη ανωνυμία», λέει περίπου αυτά που λές κι΄εσύ, με τον δικό του βέβαια τρόπο. Περιέχει και ενα link όμως πρός μια επιστολή που είχε γράψει ο δολοφονημένος στον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο που, ξέρω, δεν θές να την διαβάσεις. Εγώ προσπάθησα πολύ και την διάβασα. Εκει θα δείς πόσο σκληρό και περίπλοκο είναι το περιβάλλον στο οποίο αναγκάζεται να κινηθεί ενας νέος δημοσιογράφος που, ναί, είναι «φιλόδοξος» και τον πνίγει, καλώς ή κακώς, αυτό που εκείνος θεωρεί «δίκιο του».

Δεν είναι, Ρίκα μου αγαπημένη, όλα τα παιδιά της δημοσιογραφίας τόσο τυχερά και «καλομαθημένα» όσο εγώ και εσύ – που μας ανοίχτηκαν όλες οι πόρτες εύκολα μόλις φάνηκε το ταλεντάκι μας. Παιδιά σαν τον Σωκράτη έπρεπε να μπούνε «πιό βαθιά» και να τολμήσουνε, να ρισκάρουνε και τη ζωή τους ακόμα, για να «δικαιωθούν» και να γίνουν «καλοί στη δουλειά τους» και, γιατί όχι, «πετυχημένοι» όπως τα αφεντικά τους.

Σ΄ευχαριστώ που μου έδωσες την αφορμή να εκφράσω αυτές τίς σκέψεις σήμερα. Στην αρχή θύμωσα με το κείμενό σου, σιγά-σιγά όμως σε κατάλαβα. Και ένοιωσα την ανάγκη να σου στείλω ενα γράμμα ενδο-protagon-ικό, να εξηγηθώ και να σου εξηγήσω.

Καλό μας καλοκαίρι κι ελπίζω να βρεθούμε σύντομα.

πηγή: http://www.protagon.gr

Ένας από μας...

της Ρίκας Βαγιάνη

Θα ξεράσω με τις αγιογραφίες. Ο μακαρίτης είχε πιο φανατικούς εχθρούς κι από τον Μέριλιν Μάνσον. Στην καλύτερη και πιο έντιμη περίπτωση είχε «ορκισμένους πολέμιους». Γράψτε ό,τι θέλετε, (γι αυτό άλλωστε, έχουμε τα σχόλια παρακάτω) αλλά εγώ δεν μπόρεσα να καταπιώ ποτέ το είδος δημοσιογραφίας που εκπροσωπεί η λογική της κρυφής κάμερας, το ρεπορτάζ- αγιατολλάχ και η ανώνυμη μπλογκογραφία με σημαία Λιβερίας. Τον μακαρίτη (και όλη τη σχολή που δημιούργησε) τον «συμπαθούσα» τόσο πολύ, που η πρώτη πρώτη μου, απαίσια, ομολογώ σκέψη μετά το φονικό ήταν: «Ποιος μ… τον έκανε ήρωα;»

Η λογική του «Τρωκτικού» είναι το είδος της ενημέρωσης που λατρεύω να μισώ. Αντιπροσωπεύει όλα όσα μου έμαθαν ότι δεν είναι δημοσιογραφία: αρλούμπες καταγγελίες, ντεμέκ αποκαλύψεις κουτουρού, κάτι χύμα ανορθογραφίες και κουίζ κυτταρίτιδας σε αμοντάριστα πλάνα- ο δε όρος «διασταύρωση»; Μόνο ως σύντομο ανέκδοτο ή σήμα της Τροχαίας λειτουργεί στο μαγαζί αυτών των παιδιών.

Είμαι παλιό κεφάλι και αγύριστο. Στο μεσόκοπο πλέον μυαλό μου, που ακόμα δουλεύει με συντακτική ιεραρχία, τακτοποιημένα κασέ και μονόστηλα, όλο αυτό ισοδυναμούσε ένα κακόηχο ψηφιακό παραλήρημα. Δεν ήξερα να πω ακριβώς τι δουλειά έκαναν τα παιδιά του Τρωκτικού, πάντως με σιγουριά μπορούσα να δηλώσω ότι δεν ασκούσαμε το ίδιο επάγγελμα. Κι όταν άρχισε να σέρνεται γύρω μας αυτό το τοξικό σάλιο, αυτό το χρονικό μιας προαναγγελθείσης δολοφονίας δημοσιογράφου, ο τελευταίος άνθρωπος που θα μπορούσα να ποτέ σκεφτώ ότι θα ήταν στόχος των εκτελεστών, ήταν ένας «Τρωκτικός. Βλέπετε, δεν τον θεωρούσα «έναν από μας». Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Τα μισά του posts χάλαγαν τον κόσμο γράφοντας ή φιλοξενώντας ανορθόγραφες κραυγές για τους «αλήτες, ρουφιάνους δημοσιογράφους». Διαχώριζε (εκείνος ή η σχολή που δημιούργησε) πλήρως και απολύτως τη θέση του από το επαγγελματικό μας συνάφι. Εγραφε πολύ συχνά ανώνυμα ή ψευδώνυμα, πράγμα που αντιλαμβάνεσθε τι αβύσσους αντιπαλότητας μπορεί να δημιουργήσει με μια διαδικτυακή γειτονιά όπως αυτή του Protagon, ας πούμε, όπου αν δεν υπογράφεις τα κείμενά σου φαρδύπλατος, με τη φωτογραφία σου φάτσα-φόρα, απλώς δεν υπάρχεις.

Δεν ήταν «ένας από μας».

Και μετά τον εκτέλεσαν. Μπορεί να πάγωσε το αίμα μου αλλά περιέργως, ξεπάγωσε το μυαλό μου. Σκέφτηκα «διαφορετικά», που λέμε κι εδώ, στο δικό μας μαγαζί: σκέφτηκα πώς υπάρχει μόνο ένα πράγμα που σιχαίνομαι περισσότερο από τη λογική του ρεπορτάζ-ταλιμπάν, κι αυτό είναι οι ίδιοι οι Ταλιμπάν. Υπάρχει ένα πράγμα που με φοβίζει περισσότερο από την ασύδοτη αρβύλα στο όνομα της ελεύθερης έκφρασης, κι αυτό είναι η κατάργηση της ελεύθερης έκφρασης.

Είμαι παλιό κεφάλι, αγύριστο. Τους αντιπάλους μου τους θέλω ολοζώντανους, υγιέστατους, και στην καλύτερή τους φόρμα, για να μπορώ να τους αντιμάχομαι, με ιδέες, πράξεις και επιχειρήματα. Εκατό χιλιάδες ανώνυμα «τρωκτικά» να ξεφυτρώσουν, τίποτα δεν μπορεί να με τρομάξει από τα κείμενά τους (εκτός ίσως, από το πόσο ανορθόγραφα τα γράφουν, καμιά φορά!) Αλλά ένα και μόνο χτύπημα κουδουνιού, σ΄ένα διαμερισματάκι στην Ηλιούπολη, στις πέντε το πρωϊ; Ένας νέος άντρας που αφήνει ξεψυχώντας, τη γυναίκα που αγαπούσε, μ' ένα μωράκι στην αγκαλιά κι άλλο ένα στην κοιλιά;

Ναι, ξερνάω με τους βαρυπενθούντες κροκοδείλους που θα έκαναν πάρτυ με βίζιτες στο Αβέρωφ, αν τον πατούσε, κατά λάθος, ένα τρένο. Ναι, είχε κάργα εχθρούς. Αλλά αυτός ο άνθρωπος, αγαπητός, μισητός, συμπαθής ή όχι, ήταν αναπόσπαστο μέρος του ελληνικού μιντιακού μικρόκοσμού μας.

Και φυσικά, ήταν «ένας από μας».

Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

(ΥΓ. Τα βαθύτατα, ειλικρινέστερα, ολόψυχα συλλυπητήριά μου στους οικείους του θύματος. )

πηγή: www.protagon.gr

10 ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΜΕ

1. Μάς απέδειξε πως όταν δε διαβάζουμε ελληνικές εφημερίδες και δεν παρακολουθούμε τηλε-παράθυρα, μπορούμε να κάνουμε θαύματα.

2. Μάς απέδειξε πως το… Αλτσχάιμερ του, είναι πιο αποδοτικό από τη μ@λακία που μας δέρνει.

3. Μάς απέδειξε πως δεν έκανε και τόσο λάθος που επέλεγε πάντα υπερήλικες (ποδοσφαιρικά) παίχτες. Το τελευταίο γκολ επί εποχής Ρεχάγκελ, το δεχτήκαμε από 37χρονο (Παλέρμο).

4. Θα καταλάβουμε την αξία του, όταν σε καμιά εκατοστή χρόνια, θα πραγματοποιηθεί δεξίωση γάμου στο μνημείο που θα στήσουμε προς τιμήν του.

5. Αν τον ξεχάσουμε εμείς, δεν πειράζει. Θα τον θυμάται ο Κριστιάνο Ρονάλντο.

6. Επί Ρεχάγκελ, είχαμε την ευκαιρία να δούμε διάφορους φωστήρες να ταπεινώνονται, κάθε φορά που ο Ότο έκανε πάλι το θαύμα του. Γιακουμάτε ακούς;

7. Χάρη στον Ότο, έμαθαν και οι γυναίκες λίγη μπάλα και δεν γινόταν της Κορέας, κάθε φορά που καθόμασταν στο σαλόνι να δούμε το «πειρατικό».

8. Και τι έγινε που τόσα χρόνια παίζουμε «βρώμικα»; Σάμπως θα μας στείλει κανείς σε εξεταστική;

9. Όσοι δεν τον γουστάρετε, να θυμάστε το ρητό: «Αγάπα το φίλο σου, με τα ελαττώματά του». Ο Ότο το τηρεί στο έπακρο, γι’αυτό και δε σας κρατάει κακία.

10. Επειδή μία εικόνα είναι… μία λέξη (που κάνει για χίλιες)

ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΓΡΕΒΕΝΙΩΤΗΣ... ΞΕΡΕΙΣ!!!

Fuitakos

allou fun PARK

fuitakos

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΝΑΚΑΤΩΣΑΡΙΑ... ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΧΕΙ ΣΥΛΛΑΒΕΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΦΑΚΟΣ...

Ότι καλύτερο έχουν δει τα μάτια μου από πλευράς φωτογραφίας στα ΔΕΚΑ χρόνια ΑΝΑΚΑΤΩΣΑΡΙΑ. Με την... υπογραφή του Βασίλη Χαριζόπουλου. Αυτή και πολλές άλλες στο www.xarizophoto.gr ΜΠΡΑΒΟ ρε Μπίλι... Συνέχισε έτσι...

fuitakos

EINAI EGKLHMA TA RASTA ΜΑΛΛΙΑ;

FUITAKOS

NO COMMENT…

Είπαμε να φύγουμε λίγο από την Αθήνα να πάμε σε κανένα χωριό... γραφικό να χαλαρώσουμε και πέσαμε πάνω στον... κουμπάρο!!!
Άρε κουμπάρε καυλιάρη... Τελικά παντού υπάρχει ένας... Ρόβας!!!

Fuitakos

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ... Απίστευτη ταινία!!!

Μια ταινία του Νίκου Γραμματικού (2002). Ειλικρινά μου είχε ξεφύγει. Μέχρι χθες η καλύτερη ελληνική ταινία ήταν « Ο ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ». Από χθες είναι «Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ» και ειλικρινά έβαλα πολλές φορές τον εαυτό μου στη θέση του Μουρίκη, που δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στη συγκεκριμένη ταινία.
Όσοι δεν το έχετε δει, κανονίστε να το κάνετε το συντομότερο…
Απλά ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!

Fuitakos