ΕΡΧΕΤΑΙ...

Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά. Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Ρίτα σ' ένα κόσμο από σίδερο κι ατσάλι, βρες μου ένα τρόπο να μη ντρέπομαι να ζήσω, Ρίτα μου 'χουν βάλει δυναμίτη στο κεφάλι, Ρίτα μην πεθαίνεις μη μ' αφήνεις να σ' αφήσω. Η Ρίτα αλλάζει τώρα πια δεν την τρομάζει, η νύχτα τα φώτα όχι πια, όχι όπως πρώτα. Η Ρίτα το ξέρει, ακονίζει το μαχαίρι…
Ακούω τις θάλασσες και τα ποτάμια σου, ακούω το γέλιο, ακούω το κλάμα σου. Τις μελωδίες που γεννιούνται στα σπλάχνα σου, τις πολιτείες και τους ανθρώπους που ταξιδεύουν κάτω απ' το δέρμα σου. Ακούω την αλήθεια σου κι' ακούω το ψέμα και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα. Ακούω την Αγάπη ακούω την Αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου.
Τον πρώτο χρόνο ήμουνα άγιο παιδί στρωμένο το δεύτερο με γέλασε μια πλάνα αγκαλιά. Τον τρίτο ξημερώθηκα σε άγνωστα κρεβάτια τον τέταρτο τους φίλους μου αποχαιρέτησα. Στην κολυμπήθρα ρίξανε νερό αλκοολούχο και τ' όνομα που μού 'δωσαν ήταν χαμένο ρούχο.
Η σκέψη που παραμιλά και λέει τα όνειρα σου ανάσα είναι καυτερή και στέπα του Καυκάσου. Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει.
Ρε μπαγάσα! Περνάς καλά εκεί πάνω, κάνε πάσα καμιά ματιά και χάμω, 'κει που κοιμάσαι και αρμενίζεις, ξάφνου αστράφτεις και μπουμπουνίζεις, κι ότι σου 'ρθει κατεβάζεις, μην θαρρείς πως με ταράζεις, γιατί σου φτιάχνω τραγουδάκια με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν, για το χαμένο μου αγώνα, που τ' αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαίν'.
Αν μας αντέξει το σκοινί θα φανεί στο χειροκρότημα. Με κοιτάς σε κοιτώ και μελαγχολείς, ο καιρός πολύς, μ' αγαπάς σ' αγαπώ.
Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα…
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ, θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό, θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω…

Ε Ρ Χ Ε Τ Α Ι . . .