Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον...

Μερικές φορές ακούς ένα κομμάτι το πρωί που πίνεις τον καφέ σου ανέμελος και καταλαβαίνεις πως μπορεί να σε εκφράζει τόσο πολύ που όλο αυτό το διάστημα δεν το είχες πάρει καν χαμπάρι. Πόσο μάλιστα αν διαβάσεις και τους στίχους. Διότι είναι άλλο να ακούς απλώς ένα κομμάτι κι άλλο να διαβάζεις προσεκτικά τους στίχους του. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά έτσι ένιωσα το πρωί που άκουσα αυτό το κομμάτι και άλλο τόσο όταν βρήκα τους στίχους και τους διάβασα προσεκτικά. Μου θύμισε πάντως ένα άρθρο που είχε γράψει κάποτε ένας συνάδελφος σ’ αυτή την έρμη σχολή δημοσιογραφίας που υποτίθεται ότι πήγαμε να σπουδάσουμε. Μια εργασία ενός φίλου και συνάδελφου πλέον με θέμα πως είναι η ζωή του όλο αυτό το διάστημα στην πρωτεύουσα και η προσπάθεια που κάνει να γίνει δημοσιογράφος. Τελικά έγινε, αλλά τι κατάλαβε. Άλλαξε η ζωή του; Αρχίδια… Μπήκε απλώς πιο βαθιά στο βούρκο τον οποίο, έβλεπε ως παράδεισο την πρώτη μέρα που κατέβηκε από το χωριό του για να γυρίσει σελίδα στη ζωή του… Θα μου πείτε, τι πήγα και θυμήθηκα τώρα… Γάμησε τα… Περάσανε τα χρόνια και δεν πήραμε χαμπάρι…



Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
αφού η ιστορία σας ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε

Στ' αυτιά μου δεν χωράνε υποσχέσεις
το έργο το 'χω δει μη με τρελαίνετε
το πλοίο των ονείρων μου με πάει
σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε

Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε - αν σώζεται -
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ' έχετε

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας
ξεγράψτε με απ' τα κατάστιχά σας
στον κόπο σας δεν μπαίνω και στα έργα σας

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
αφού η ιστορία σας ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε

Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε - αν σώζεται -
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ' έχετε