ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΓΙΑ ΤΑ "ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ" ΚΑΙ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ

Απίστευτα πράγματα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στη χώρα μας. Ένα απέραντο μπουρδέλο είμαστε, είτε σας αρέσει είτε όχι. Και δεν κάνει κανείς τίποτα για να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Οι φοιτητές μας φταίνε, οι συνταξιούχοι μας φταίνε , οι αγρότες μας φταίνε, οι συμβασιούχοι μας φταίνε τώρα τα βάλαμε και με τους φυλακισμένους.

«Τόπι» στο ξύλο τον κάνανε τον τύπο στις φυλακές και δεν μιλάει κανένας. Έπρεπε να εξεγερθούν όλοι οι κρατούμενοι στην Ελλάδα για να γίνει ντόρος και να ξυπνήσουν οι υπουργοί και οι βουλευτές. Άρε κλωτσιές που θέλετε.

Ξέχασα όμως για όλα φταίνε όλοι οι υπόλοιποι και οι μόνοι που δεν έχουν ευθύνες είναι οι πολιτικοί και οι μπάτσοι. Μάλλον θα έπρεπε να αλλάξουν οι ρόλοι και να οδηγηθούν άλλοι στα κελιά. ΛΑΜΟΓΙΑ, ε ΛΑΜΟΓΙΑ… Πήρε το μάτι μου κάτι σκηνές με τα όργανα της τάξης με κάτι πριόνια και κάτι σωλήνες. Αλήθεια τι τους ήθελαν τους σωλήνες στην επέμβαση που έκαναν στις φυλακές. Βρήκαν νέα όπλα καταστολής; Ρωτάω εγώ τώρα.

Ρε σα δε ντρέπεστε… Δεν αργεί να γίνει το… μπαμ μάγκες. Η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι. Όλο το κράτος έχει παραλύσει και υπάρχουν ακόμα κάποιοι που στηρίζουν τις ίδιες κυβερνήσεις. Να τους χαίρεστε λοιπόν και ΚΑΛΗ ΟΡΕΞΗ με τα σκατά που τρώτε κάθε μέρα…

ΞΥΠΝΑΤΕ όσο είναι καιρός…

ΓΙΝΕ ΑΡΗΣ ΝΑ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ

Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους τους Γιωργάδες με πρώτο και καλύτερο το αδερφάκι μου, τον ΠΑΠΠΟΥ μου, τους Γιωργάδες από Κυπαρίσσι και τον Γιώργαρο από Καλαμάτα. Υγεία πάνω απ’ όλα αδέρφια κι όλα τα άλλα έρχονται…

Καιρό είχαμε να τα πούμε, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν υπήρξε κάτι που να με βάλει φιτίλια και να κάτσω να γράψω… Συμβαίνουν πολλά γύρω μας τα οποία περνάνε ασχολίαστα, αλλά δεν ξέρω γιατί, το τελευταίο διάστημα δεν έχω πολύ όρεξη για γράψιμο. Πλησιάζει βλέπετε καλοκαίρι κι εγώ είμαι χειμερινός τύπος.

Περάσαμε εάν δυνατό Σαββατοκύριακο με billara και sevasmo. Αρχικά με τη μουρλή (γεια σου billara) και στη συνέχεια Αρχιτεκτονική παρέα με τα φιλαράκια εκεί. Ήταν όλα πολύ ωραία. Το Σαββατοκύριακο έκλεισε με διπλό μέσα στα βαζελάκια. Πόνεσε λίγο, αλλά δεν βαριέσαι. Η ουσία είναι πως παραμένω πλέον μόνος τέταρτος…

Καλημέρα σας…

ΥΓ1: Ξεκίνησε και το festival στο ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ και δεν έχουμε προλάβει να πάμε να δούμε μία ταινία. Θα γίνει σύντομα, όμως…

ΥΓ2:
ΑΝΕΚΔΟΤΟ: Σαββατοκύριακο στον ΑΣΤΕΡΑ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ… χαχαχαχα!!!!

ΥΓ3: Που είναι ο 6ος οέο...;

Ότι πιότερο αγαπάμε μας πληγώνει πιο βαθιά...

Μεγάλη βραδιά η προχθεσινή… Ο Billaras επέστρεψε από Τρίκαλα και η καθιερωμένη ρακί στο Κουκί μας περίμενε λαχταριστή λαχταριστή. Η βραδιά συνεχίστηκε με DVD. Οι επιλογές περιορισμένες αλλά στο άκουσμα του κλασσικού «ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΑΚΟΜΑ» του Νίκου Νικολαϊδη δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη.

Νόμιζα πως το είχα δει παλιότερα, αλλά η μνήμη μου με εξαπάτησε. Πολύ καλό εργάκι. Κορυφαίο… Έπρεπε να το είχαμε δει πολύ καιρό πριν, αλλά παραμένει διαχρονικό. Όσοι δεν το έχουν δει πρέπει να το κάνουν το συντομότερο…

Η βραδιά έκλεισε μ’ ένα τελευταίο ποτήρι κρασί, ένα τσιγάρο και δύο τρία κομμάτια εκλεκτά και εξαιρετικά αφιερωμένα. Ένα από αυτά του Μιλτιάδη Πασχαλίδη σε εκτέλεση Μητροπάνου…
Ο Billaras σήκωσε το ποτήρι και είπε: «Το επόμενο κομμάτι αφιερωμένο στο φιλαράκι σου το Χρηστάρα από την αρχιτεκτονική… Στην υγειά του…» είπε και έβαλε το στερεοφωνικό στη διαπασών…

«Με τραγούδια λυπημένα
ανταμώναμε τα βράδια
και με χάδια κουρασμένα
απ’ της μέρας τα σημάδια.

Τα τσιγάρα μοιρασμένα
και η κιθάρα δανεική,
όνειρα μπογιατισμένα
σε μια ασπρόμαυρη ζωή.

Τώρα πάψαν τα τραγούδια,
ξέβαψαν τα χρώματα
δρόμοι και παλιές πλατείες
άλλαξαν ονόματα.

Κι άμα δω κανένα φίλο, τρέμω μη με θυμηθεί
πεθαμένες καλησπέρες δεν γουστάρω να μου πει…

Μου είχες πει πως όλα αλλάζουν
τρομαγμένα και βουβά,
κι ότι πιότερο αγαπάμε
μας πληγώνει πιο βαθιά.

Μου είχες πει πως όλα αλλάζουν
φτάνει μόνο μια αφορμή
μα τα δυο σου μάτια μοιάζουν
φάροι σε άγονη γραμμή.

Κι άμα δω κανένα φίλο, τρέμω μη με θυμηθεί
πεθαμένες καλησπέρες δεν γουστάρω να μου πει…»

Εξαιρετικά αφιερωμένο από το billara, αδερφέ…

ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ ΤΟ... ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ ΜΑΣ

Ήταν μια απίστευτη βραδιά... Ήταν όλο τόσο ωραία. Λίγος και καλός κόσμος, απίστευτη μουσική, τρομερή ατμόσφαιρα και μια βραδιά τελείως για πάρτη μας.

Κάποιοι έλειπαν, αυτοί έχασαν, αλλά σίγουρα θα το επαναλάβουμε. Σε ρυθμούς, Deep Purple, doors, Πανούση, Τρύπες, Λάκη Παπαδόπουλο, Ξυλούρη και Μanitarock η βραδιά κύλησε πολύ όμορφα. Ο Ανδρέας πίσω από το μπαρ μας έστειλε αδιάβαστους… Γουστάραμε τρελά…

Απλό παρτάκι, αλλά… γαμάτο. Όσοι έλειψαν, έχασαν…
Η βραδιά (παρά τη δίαιτα) έκλεισε στο 24ωρο με απίστευτη μάσα και στη συνέχεια Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία μέχρι να μας πάρει ο ύπνος.

Ήταν απλά γαμάτα…

Για PARTY μας…

Καιρό έχουμε να τα πούμε, αλλά βλέπετε δεν υπάρχει κάτι για το οποίο να θέλω να γράψω. Είμαι ακόμα σε φάση χαλάρωσης… Ασχολήθηκα και λίγο παραπάνω αυτό τον καιρό με το blog του χωριού μου κι αυτό είναι όλο. Σήμερα, όπως θα θυμάστε έχουμε παρτάκι στο ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ. Μην φανταστείτε κάτι το ιδιαίτερο. Χαλαρά πράγματα τελείως για PARTY μας… Είστε όλοι καλεσμένοι. Εκεί λίγο μετά τις 12. Απλά για να περάσουμε καλά, να τα πούμε από κοντά και να γουστάρουμε… Είσοδος ελεύθερη γι’ αυτούς που δεν πίνουν… Σύντομα θα τα πούμε καλύτερα για κάποια θέματα που τα έχουμε παραμελήσει το τελευταίο διάστημα…

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΧΑΟΣ...

Καλά περάσαμε, ξεκουραστήκαμε και επιστρέψαμε πάλι στο μπουρδέλο, που λέει και ο sevasmos... Δεν ήξερα τι να σας γράψω καθώς το μυαλό μου είναι ακόμα στα Γρεβενά και συγκεκριμένα στο χωριό στο Κυπαρίσσι. Περάσαμε τόσο ωραία, χαλάρωσε το μυαλό μας από την καθημερινότητα και τώρα επιστροφή και πάλι στο... χάος. Ελπίζω κι εσείς να ξεκουραστήκατε γιατί μέχρι το καλοκαίρι που θα ξαναφύγουμε υπάρχει πολύς καιρός μπροστά μας...

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ...

Λίγες ώρες έμειναν για να αναχωρήσουμε για την πατρίδα. Γρεβενά και πάλι Γρεβενά αδέρφια. Τι κάνουμε εδώ στο χάος. Πήζει… να μην πω τι για να μπορέσουμε να φύγουμε δύο μέρες. Κι αυτές τις μισές θα τις φάμε στο δρόμο. Δεν βαριέσαι όμως έστω και λίγο αξίζει τον κόπο.

Οικογενειακά παρέα με φίλους καλά θα περάσουμε. Πάνω απ’ όλα θα ξεκουραστούμε όμως γιατί πραγματικά το έχουμε ανάγκη. Πιστέψτε με… Για το blog φυσικά θα βρούμε ώρα να γράψουμε τίποτα. Ανάλογα με το τι μπορεί να συμβεί τις επόμενες ημέρες. Το πιο πιθανό είναι να λιώσουμε στον ύπνο και στα τσίπουρα.

Δεν ξέρω εσείς αλλά εμένα το Πάσχα δεν είναι και από τις αγαπημένες μου γιορτές. Δεν ξέρω αλλά όλο αυτό το πένθιμο κλίμα με χαλάει, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Οι εικόνες πάντως στο μυαλό μου είναι λίγο πολύ οι ίδιες κάθε φορά που πλησιάζει Πάσχα.

1η εικόνα: Βόλτα στις εκκλησίες της πόλης για τον επιτάφιο. (ίσως η μοναδική μέρα που μου βγάζει δέος στη συγκεκριμένη γιορτή).

2η εικόνα: Καφεδάκια και τσιπουράκια στην πλατεία του χωριού παρέα με φίλους και γνωστούς.

3η εικόνα: Λίγο πριν την Ανάσταση, η μάνα να φωνάζει γιατί αργήσαμε και γιατί δεν φέραμε να βάλουμε κανένα σακάκι μέρες που είναι. «Πάλι τσίπουρα πίνετε; Ανάσταση έχουμε σήμερα, πάλι τελευταίοι θα πάτε στην εκκλησία;». Τώρα που το ανέφερα, φέτος λέω να μην πάω εκκλησία

4η εικόνα: Η κορυφαία μαγειρίτσα της μαμάς και μετά παρέα με τα παιδιά στο χωρίο, στην πλατεία ατελείωτες κουβέντες από τα παλιά…

5η εικόνα και κορυφαία όλων: Ξημερώνει Κυριακή. Τι ξημερώνει που πήγε 1.00 το μεσημέρι. Ο αδερφός έχει ξυπνήσει και ψήνει το αρνί παρέα με τον πατέρα (όπως κάθε χρόνο) και ο μικρός ξυπνάει από τις φωνές. «Πάλι καλά που δεν σηκώθηκες κατευθείαν για φαγητό» λέει ο πατέρας. «Μάνα κάνε μου ένα καφεδάκι απ’ αυτά τα ωραία που μόνο εσύ ξέρεις να κάνεις. Αφού ξύπνησε ο μεγάλος εμένα τι με θέλετε. Άλλωστε, αφού είπαμε πως ο ψηλός θα βοηθάει στο αρνί, εγώ… οδηγάω» είναι η πρώτη μου κουβέντα και σε χρόνο ντετε κάθομαι δίπλα στον παππού και πίνουμε τσίπουρα… Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή…

Λίγο πολύ αυτά αναμένεται να κάνουμε…

Πάνω απ’ όλα όμως θα ξεκουραστούμε…

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ… ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ… ΥΓΕΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ…

ΓΙΑ ΤΙΣ… «ΧΑΜΕΝΕΣ ΑΓΑΠΕΣ» ΜΗ ΜΙΛΑΣ

Στον τομέα κινηματογράφος, είμαι λίγο πίσω σε κάποιες ταινίες που θεωρούνται σταθμοί. Τι θέλω να πω; Υπάρχουν κορυφαίες ταινίες που δεν τις έχω δει ακόμα. Μία από αυτές είναι και το «ΧΑΜΕΝΕΣ ΑΓΑΠΕΣ» ή αλλιώς «Amores Perros». Κορυφαίο εργάκι μάγκες. Ασύλληπτη ταινία που αξίζει να τη δείτε να δεν το έχετε κάνει ήδη…

Προσωπικά έπαθα πλάκα… Την κατατάσσω εύκολα ανάμεσα στις κορυφαίες ταινίες που έχω δει… Δείτε τη οπωσδήποτε αξίζει τον κόπο… Δεν θα πω περισσότερα, απλά δείτε τη και περιμένω τα σχόλια σας… Κι από σας που την έχετε δει ήδη…

ΥΓ1: Νίκο, Αίμη τι κάνει ο βαζελάκος σας; Πότε θα τον δούμε;

ΥΓ2: Άρη, Γιώργο δεν σας έχω ξεχάσει…

ΥΓ3: Σοφάκι, άντε κανόνισε για εκείνο τον καφέ που λέγαμε, όλοι μαζί…

ΥΓ4: Μανωλάκη περαστικά…

ΥΓ5: Σεβασμός στον μπαμπά του billara… (ευχαριστώ…)

θα επανέλθω σύντομα...

Καλή σας μέρα...

fuitakos@gmail.com

«ΔΕΝ ΞΕΡΩ, ΕΓΩ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΔΙΑΒΑΖΑ…»

Αυτό που λένε τελικά ότι στην εκκλησία πέφτουν μεγάλες… μάσες, έχει τεράστια βάση. Έπεσε στα χέρια μου χθες η Ελευθεροτυπία και στην πρώτη σελίδα υπήρχε τεράστιο θέμα για την εκκλησία και τις… μάσες που πέφτουν στον οίκο του Θεού (έτσι δεν την χαρακτηρίζουν την εκκλησία;).

Μεταξύ άλλων, λοιπόν το συγκεκριμένο δημοσίευμα ανέφερε κάτι εξωφρενικά ποσά για κάτι… μάσες αρχιπαπάδων. Τραπέζι που περιλάμβανε λιτό γεύμα με κρέας πουρέ μελιτζάνας χόρτα και σαλάτα και ο λογαριασμός ξεπέρασε τις 7.000 ευρώ. Ναι καλά ακούσατε. Τραπέζι αρχιπαπάδων που κόστισε 7.000 και πλέον ευρώ. Ρε σα δεν ντρέπεστε… Αλλά τι λέω ξεκίνησε νηστεία και έπρεπε να πάρουν δυνάμεις όλοι αυτοί οι δήθεν άνθρωποι του Θεού.

Το χειρότερο όμως ήρθε παρακάτω όταν διάβασα ότι το πρόσφατο ταξίδι των αρχιπαπάδων στο Βατικανό μαζί με τα έξοδα για τους δημοσιογράφους και τα δώρα στοίχισε περισσότερο από 70.000 ευρώ. Καταλαβαίνετε γιατί ποσά μιλάμε. Ο κόσμος γύρω μας πεινάει και οι παπάδες ξοδεύουν λεφτά ασύστολα. Ρε καταλαβαίνετε για τι πράγμα μιλάμε. Αυτοί που έπρεπε να βοηθάνε τον κόσμο τρώνε με χρυσά κουτάλια.

Κάποτε με ρώτησε κάποιος μεταξύ σοβαρού και αστείου: «Έχεις δει ποτέ παπά αδύνατο;». Η αλήθεια είναι ότι τον ψάχνω αλλά ακόμα να τον βρω. Παπά, όχι μοναχό, έχει διαφορά το ένα με το άλλο.

Τι σας λέω όμως τώρα. Εδώ ο άνθρωπος είχε πει πως δεν πήρε γραμμή τι είχε γίνει με την πτώση της χούντας στο Πολυτεχνείο διότι ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΔΙΑΒΑΖΕ… Ρε σα δεν ντρέπεται…

· Το εξώφυλλο είναι τυχαίο, απλά θυμήθηκα τον πόλεμο που έκαναν κάποιοι στον καημένο τον Παρασκευαϊδη.

Αυτές τις μέρες παίζουν στα κανάλια οι κλασσικές σειρές των ημερών… Μη νομίζετε πως απέχουν πολλοί με τον Χριστόδουλο και όλο το λοιπό σινάφι, όλοι αυτοί οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι που τα είχαν βάλει με τον καημένο τον Χριστούλη…

Έχε χάρη που διανύουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα, διότι θα έλεγα πολύ χειρότερα…

fuitakos@gmail.com

ΞΥΠΝΗΣΑΜΕ ΞΑΦΝΙΚΑ;

Ρε τι γίνεται στον κόσμο…

Ανακαλύψαμε μέσα σε μία μέρα τι σημαίνει χουλιγκανισμός… Λες και ανακάλυψαν την Αμερική κάνουν όλοι τους. Έπρεπε να πεθάνει δηλαδή κάποιος για να μάθει όλος ο κόσμος ότι στην Ελλάδα υπάρχει χουλιγκανισμός. Και ρωτάω εγώ τώρα, γιατί η Ελλάδα σε τι διαφέρει από την Αγγλία, την Ολλανδία, την Ιταλία, την Αργεντινή και όλες τις χώρες στις οποίες ανθεί ο χουλιγκανισμός; Το θέμα δεν είναι αν υπάρχει χουλιγκανισμός, αλλά τι κάνουμε εμείς σαν χώρα για να το αποτρέψουμε (να το κρατήσουμε μακριά από τα γήπεδα και τους δημόσιους χώρος, θα έλεγα καλύτερα γιατί να το αποτρέψεις φαντάζει λίγο έως πολύ θα έλεγα δύσκολο).

Τι κάνουμε; Απολύτως τίποτα…

Για να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά. Όσο κι αν αυτό φαντάζει «άρρωστο» και πρωτόγνωρο για κάποιους ο χουλιγκανισμός είναι τρόπος ζωής για κάποιους. Αν δεν το ζήσεις, πιστεύω πως κανείς από μας δεν μπορεί να το καταλάβει. Είναι άλλο θέμα όμως ο χουλιγκανισμός και άλλο θέμα οι δολοφονικές τάσεις που έχουν αρχίσει να ξυπνάνε τελευταία στη χώρα μας. Αυτός που το έχει μέσα του να πλακώνεται στο ξύλο, θα το κάνει ότι κι αν γίνει. Όσο ξύλο κι αν φάει, όσο κι αν κινδυνέψει η ζωή του, αυτός θα είναι και πάλι στην πρώτη γραμμή. Εκεί «μάχιμος» για να παίξει ξύλο. Το ξαναλέω όμως, άλλο να παίζεις ξύλο κι άλλο να σκοτώνεις.

Απλά η διαφορά είναι πως στην Ελλάδα δεν υπάρχουν κώδικες. Ή μάλλον υπήρχαν και όπως όλα δείχνουν καταργήθηκαν… Όταν λες κλείνω ραντεβού να παίξω ξύλο σημαίνει κλείνω ραντεβού να παίξω ξύλο. Πέντε εσείς, πέντε εμείς… Χωρίς ξύλα, χωρίς μαχαίρια, χωρίς τίποτα. Όποιος πέφτει κάτω τέλος, φεύγει από τη μάχη… Και διάφορα τέτοια. Αντρίκεια πράγματα… Αυτά κατάλαβα και αυτά διαπίστωσα όλες αυτές τις μέρες σε κουβέντες που έκανα με άτομα που έχουν πάρει μέρος σε φασαρίες…

Δεν σημαίνει πως τα συμμερίζομαι, αλλά προσπαθώ πραγματικά να βάλω μία τάξη στο μυαλό μου μετά το δολοφονικό αυτό ραντεβού που συνέβη στη Λαυρίου. Μία από τις κουβέντες που μου έμεινε βαθιά χαραγμένη αυτές τις μέρες είναι η εξής: «Για να φτάσεις στο σημείο να καρφώσεις μαχαίρι στο σώμα κάποιου και να τον κλωτσάς αλύπητα στο κεφάλι ενώ έχει πέσει στο δρόμο σημαίνει πως δεν είσαι καλά. Κι αυτό δεν είναι χουλιγκανισμός. Αυτό είναι δολοφονική πράξη».

Η άλλη βλακεία που δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα είναι όλα αυτά που λένε οι διάφοροι τηλεμαϊντανοί για πρεζάκια, για αργόσχολους και για άνεργους χούλιγκαν… Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει, είτε σας αρέσει είτε όχι… Και πάμε στην αγαπημένη μας αστυνομία αλλά και στην πολιτεία. Τους πραγματικούς… χούλιγκαν αυτής της κοινωνίας. Αυτή δημιουργούν όλο αυτό το κλίμα είτε τους αρέσει είτε όχι.

Τους ξέρουν όλους. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, αλλά τους βολεύει να πλακώνονται στους δρόμους… Γι’ αυτό δεν κάνουν κάτι… Αν ήθελαν θα τους είχαν μπουζουριάσει όλους και σήμερα θα είχε τελειώσει το παραμύθι ή καλύτερα θα είχε μπει το νερό στο αυλάκι. ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΟΜΩΣ…

Χούλιγκαν θα υπάρχουν πάντα στην κοινωνία μας. Δεν γεννήθηκαν ένα ωραίο απόγευμα στη Λαυρίου. Το θέμα είναι αν έχεις διάθεση να τους κρατήσεις μακριά από κάθε αθλητική δραστηριότητα και από κάθε δημόσιο χώρο όπου τίθεται σε κίνδυνο η σωματική ακεραιότητα του απλού πολίτη ή αν σε βολεύει να γίνονται αυτά για να καλύπτουν τα δικά σου… άπλυτα.
Εδώ είναι το μεγάλο ερώτημα μάγκες μου… Καλή σας μέρα…