ΞΥΠΝΗΣΑΜΕ ΞΑΦΝΙΚΑ;

Ρε τι γίνεται στον κόσμο…

Ανακαλύψαμε μέσα σε μία μέρα τι σημαίνει χουλιγκανισμός… Λες και ανακάλυψαν την Αμερική κάνουν όλοι τους. Έπρεπε να πεθάνει δηλαδή κάποιος για να μάθει όλος ο κόσμος ότι στην Ελλάδα υπάρχει χουλιγκανισμός. Και ρωτάω εγώ τώρα, γιατί η Ελλάδα σε τι διαφέρει από την Αγγλία, την Ολλανδία, την Ιταλία, την Αργεντινή και όλες τις χώρες στις οποίες ανθεί ο χουλιγκανισμός; Το θέμα δεν είναι αν υπάρχει χουλιγκανισμός, αλλά τι κάνουμε εμείς σαν χώρα για να το αποτρέψουμε (να το κρατήσουμε μακριά από τα γήπεδα και τους δημόσιους χώρος, θα έλεγα καλύτερα γιατί να το αποτρέψεις φαντάζει λίγο έως πολύ θα έλεγα δύσκολο).

Τι κάνουμε; Απολύτως τίποτα…

Για να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά. Όσο κι αν αυτό φαντάζει «άρρωστο» και πρωτόγνωρο για κάποιους ο χουλιγκανισμός είναι τρόπος ζωής για κάποιους. Αν δεν το ζήσεις, πιστεύω πως κανείς από μας δεν μπορεί να το καταλάβει. Είναι άλλο θέμα όμως ο χουλιγκανισμός και άλλο θέμα οι δολοφονικές τάσεις που έχουν αρχίσει να ξυπνάνε τελευταία στη χώρα μας. Αυτός που το έχει μέσα του να πλακώνεται στο ξύλο, θα το κάνει ότι κι αν γίνει. Όσο ξύλο κι αν φάει, όσο κι αν κινδυνέψει η ζωή του, αυτός θα είναι και πάλι στην πρώτη γραμμή. Εκεί «μάχιμος» για να παίξει ξύλο. Το ξαναλέω όμως, άλλο να παίζεις ξύλο κι άλλο να σκοτώνεις.

Απλά η διαφορά είναι πως στην Ελλάδα δεν υπάρχουν κώδικες. Ή μάλλον υπήρχαν και όπως όλα δείχνουν καταργήθηκαν… Όταν λες κλείνω ραντεβού να παίξω ξύλο σημαίνει κλείνω ραντεβού να παίξω ξύλο. Πέντε εσείς, πέντε εμείς… Χωρίς ξύλα, χωρίς μαχαίρια, χωρίς τίποτα. Όποιος πέφτει κάτω τέλος, φεύγει από τη μάχη… Και διάφορα τέτοια. Αντρίκεια πράγματα… Αυτά κατάλαβα και αυτά διαπίστωσα όλες αυτές τις μέρες σε κουβέντες που έκανα με άτομα που έχουν πάρει μέρος σε φασαρίες…

Δεν σημαίνει πως τα συμμερίζομαι, αλλά προσπαθώ πραγματικά να βάλω μία τάξη στο μυαλό μου μετά το δολοφονικό αυτό ραντεβού που συνέβη στη Λαυρίου. Μία από τις κουβέντες που μου έμεινε βαθιά χαραγμένη αυτές τις μέρες είναι η εξής: «Για να φτάσεις στο σημείο να καρφώσεις μαχαίρι στο σώμα κάποιου και να τον κλωτσάς αλύπητα στο κεφάλι ενώ έχει πέσει στο δρόμο σημαίνει πως δεν είσαι καλά. Κι αυτό δεν είναι χουλιγκανισμός. Αυτό είναι δολοφονική πράξη».

Η άλλη βλακεία που δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα είναι όλα αυτά που λένε οι διάφοροι τηλεμαϊντανοί για πρεζάκια, για αργόσχολους και για άνεργους χούλιγκαν… Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει, είτε σας αρέσει είτε όχι… Και πάμε στην αγαπημένη μας αστυνομία αλλά και στην πολιτεία. Τους πραγματικούς… χούλιγκαν αυτής της κοινωνίας. Αυτή δημιουργούν όλο αυτό το κλίμα είτε τους αρέσει είτε όχι.

Τους ξέρουν όλους. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, αλλά τους βολεύει να πλακώνονται στους δρόμους… Γι’ αυτό δεν κάνουν κάτι… Αν ήθελαν θα τους είχαν μπουζουριάσει όλους και σήμερα θα είχε τελειώσει το παραμύθι ή καλύτερα θα είχε μπει το νερό στο αυλάκι. ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΟΜΩΣ…

Χούλιγκαν θα υπάρχουν πάντα στην κοινωνία μας. Δεν γεννήθηκαν ένα ωραίο απόγευμα στη Λαυρίου. Το θέμα είναι αν έχεις διάθεση να τους κρατήσεις μακριά από κάθε αθλητική δραστηριότητα και από κάθε δημόσιο χώρο όπου τίθεται σε κίνδυνο η σωματική ακεραιότητα του απλού πολίτη ή αν σε βολεύει να γίνονται αυτά για να καλύπτουν τα δικά σου… άπλυτα.
Εδώ είναι το μεγάλο ερώτημα μάγκες μου… Καλή σας μέρα…