Ότι πιότερο αγαπάμε μας πληγώνει πιο βαθιά...

Μεγάλη βραδιά η προχθεσινή… Ο Billaras επέστρεψε από Τρίκαλα και η καθιερωμένη ρακί στο Κουκί μας περίμενε λαχταριστή λαχταριστή. Η βραδιά συνεχίστηκε με DVD. Οι επιλογές περιορισμένες αλλά στο άκουσμα του κλασσικού «ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΑΚΟΜΑ» του Νίκου Νικολαϊδη δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη.

Νόμιζα πως το είχα δει παλιότερα, αλλά η μνήμη μου με εξαπάτησε. Πολύ καλό εργάκι. Κορυφαίο… Έπρεπε να το είχαμε δει πολύ καιρό πριν, αλλά παραμένει διαχρονικό. Όσοι δεν το έχουν δει πρέπει να το κάνουν το συντομότερο…

Η βραδιά έκλεισε μ’ ένα τελευταίο ποτήρι κρασί, ένα τσιγάρο και δύο τρία κομμάτια εκλεκτά και εξαιρετικά αφιερωμένα. Ένα από αυτά του Μιλτιάδη Πασχαλίδη σε εκτέλεση Μητροπάνου…
Ο Billaras σήκωσε το ποτήρι και είπε: «Το επόμενο κομμάτι αφιερωμένο στο φιλαράκι σου το Χρηστάρα από την αρχιτεκτονική… Στην υγειά του…» είπε και έβαλε το στερεοφωνικό στη διαπασών…

«Με τραγούδια λυπημένα
ανταμώναμε τα βράδια
και με χάδια κουρασμένα
απ’ της μέρας τα σημάδια.

Τα τσιγάρα μοιρασμένα
και η κιθάρα δανεική,
όνειρα μπογιατισμένα
σε μια ασπρόμαυρη ζωή.

Τώρα πάψαν τα τραγούδια,
ξέβαψαν τα χρώματα
δρόμοι και παλιές πλατείες
άλλαξαν ονόματα.

Κι άμα δω κανένα φίλο, τρέμω μη με θυμηθεί
πεθαμένες καλησπέρες δεν γουστάρω να μου πει…

Μου είχες πει πως όλα αλλάζουν
τρομαγμένα και βουβά,
κι ότι πιότερο αγαπάμε
μας πληγώνει πιο βαθιά.

Μου είχες πει πως όλα αλλάζουν
φτάνει μόνο μια αφορμή
μα τα δυο σου μάτια μοιάζουν
φάροι σε άγονη γραμμή.

Κι άμα δω κανένα φίλο, τρέμω μη με θυμηθεί
πεθαμένες καλησπέρες δεν γουστάρω να μου πει…»

Εξαιρετικά αφιερωμένο από το billara, αδερφέ…