ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ...

Πραγματικά δεν ξέρω τι να γράψω. Δεν θέλω να πω τίποτα… Έχω ξενερώσει με όλα… Απίστευτα πολύ… Τι Ουγκάντα και μαλακίες. Εκεί είναι σίγουρα πολύ καλύτερα… Δεν ξέρω αν γράψω κάποια άλλη στιγμή επί του θέματος, προς το παρόν τα σιχάθηκα ΟΛΑ!!!

ΠΑΡΤΕ ΜΕΤΡΑ Η ΑΛΛΙΩΣ
ΠΑΡΤΕ ΤΟ… ΜΠΟΥΛΟ ΟΛΟΙ!!!

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ, ΟΠΑΔΟΙ, ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΟΛΟΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΣΚΑΤΑ. ΟΛΟΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ...

ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ, ΖΩΑ, ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ, ΛΑΜΟΓΙΑ ΛΕΧΡΙΤΕΣ ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΑ!!!

ΝΑ ΣΑΣ ΖΗΣΕΙ…

Επιτέλους και κάτι ευχάριστο… Μετά από τόσες μέρες ακούσαμε και κάτι ευχάριστο… Ο Νικόλας από την Αρχιτεκτονική έγινε μπαμπάς. Χαζομπαμπάς δηλαδή… Άλλο ένα βαζελάκι γεννήθηκε. Να σας ζήσει ρε μάγκες και ότι καλύτερο σας εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου...
Άντε βάλτε μπροστά και για δεύτερο τώρα…
Ελπίζω πάντως να μην μοιάσει του μπαμπά του, γιατί το παιδί αυτό κουβαλάει μεγάλη τρέλα. Έχει όμως μεγάλη καρδιά…. Ας του μοιάσει σ’ αυτό και όχι σε ομορφιά αλλά ούτε και στην τρέλα που κουβαλάει… Ελπίζω σε ομορφιά τουλάχιστον να πάρει από τη μαμά του…

Αίμη, Νικόλα να σας ζήσει…

ΥΓ1: Και που είσαι, τρελέ, δεν θα την βγάλεις με δύο - τρία υποβρύχια, περιμένουμε γερό κέρασμα…

ΥΓ2: Αίμη, να δω πως θα τους αντέχεις τώρα και τους δύο…

ΦΟΡΕΣΤΕ ΖΩΝΗ, ΘΑ ΣΑΣ ΣΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΚΑ... ΓΟΥΡΟΥΝΑΚΙΑ

Ρε τι πλάκα έχουν τελικά αυτοί οι μπάτσοι… Συγνώμη, οι αστυνομικοί ήθελα πω… Τώρα μην ρωτάτε, ποιοι, όλοι ίδιοι είναι, απλά άλλες φορές φοράνε κράνη και ασπίδες και άλλες φορές το παίζουν τροχονόμοι. Υπάρχουν κι αυτοί με τα πολιτικά βέβαια, αλλά αυτοί άστο είναι οι μυστικοί, Ας γελάσω…. Μπαμ κάμνουν από τα είκοσι μέτρα…

Που λέτε λοιπόν, αφού έχουν χορτάσει ξύλο όλες αυτές τις μέρες από τις πορείες είπαν να βάλουν τις στολές του τροχονόμου και να αρχίσουν να γράφουν ασύστολα. Γι΄ αυτό προσοχή καθώς μπροστά στο HILTON και στην Κηφισίας έχουν μπλόκα για ζώνη.

Σε σταματάει που λέτε ο βλαχόμπατσος και ρωτάει, ενώ έχει αρχίσει να κόβει κλήση. «Άδεια, δίπλωμα, ταυτότητα». Του τα δίνεις και σου λέει μετά πάλι: «Άδεια για το δακτύλιο;», τη δίνεις κι αυτή. Τρελαίνεται και αφού περνάνε κάποια δευτερόλεπτα σιωπής γυρίζει με υφάκι σερίφη και λέει: «Γιατί δεν φοράς ζώνη;». Βλέπετε, πρέπει να σε γράψει για κάτι...

Αν θες να το παίξεις ευγενικός ψάχνεις για δικαιολογία, αν όχι λες απλά: «Δεν φοράω, γράψε λίγο γρήγορα μόνο γιατί βιάζομαι» και το κάνεις το γουρουνάκι… πύραυλο. Και ακόμα χειρότερα, αφού σου δώσει την κλήση και σου πει για να το παίξει δήθεν ότι νοιάζεται: «Να φοράς ζώνη είναι καλό», τον ρωτάς εσύ: «Για ζώνη με γράψατε; Ωραία γιατί αυτές σβήνονται πιο εύκολα. Ευχαριστώ καλή σας μέρα»…

Και εκεί σκάει το… γουρουνάκι. Άρε πλάκα που έχετε… Καουμπόιδες!!!

Φορέστε ζώνη, γιατί παντού παραμονεύει ένα κακό… γουρουνάκι!!!

Δεν διασύρεται μια χώρα από μία… βαριά ήττα

Δεν σας κρύβω πως αν έγραφα αυτό το κομμάτι ακριβώς μετά το παιχνίδι με την Τουρκία ίσως να ήταν πολύ χειρότερα αυτά που θα διατύπωνα μέσα σ’ αυτές τις λίγες λέξεις. Κάποιες φορές όμως και ειδικά μετά από τέτοιες καταστάσεις καλό θα είναι να περιμένεις, να κάνεις υπομονή και να δουλεύεις πολύ περισσότερο όλο αυτό που έζησες στο μυαλό σου πριν διατυπώσεις αυτό που πραγματικά νιώθεις και αισθάνεσαι. Αμέσως μετά το παιχνίδι έπιασα κι εγώ τον εαυτό μου να… ξεχνάει όλα αυτά που ζήσαμε στην Πορτογαλία και που θα παραμείνουν βαθιά χαραγμένα μέσα μου, χωρίς να αλλάξουν, όσα χρόνια κι αν περάσουν, ότι ήττες κι αν υποστεί αυτή η ομάδα. Το βράδυ, όμως όταν γύρισα σπίτι κατάλαβα πως είχα κάνει λάθος. Δεν χρειάζεται να είμαστε ή του ύψους ή του βάθους. Μερικές φορές υπάρχει και η μέση λύση, αλλά εμείς οι Έλληνες το έχουμε αυτό να είμαστε πάντα των άκρων… Όλοι έχουν ευθύνες, αλλά είμαι βέβαιος πως δεν υπάρχει κάποιος που να θέλει το κακό της εθνικής ομάδας. Αυτό είναι σίγουρο… Μίλησαν διάφοροι, ακούστηκαν πολλά, τρεις μέρες τώρα, ωστόσο εγώ θα σταθώ σε κάποιες μικρές λεπτομέρειες που μ’ ενόχλησαν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο μεταφέροντας απλά ένα μήνυμα και μπορεί να κάνω λάθος. Δεν ξέρω…

Προς Έλληνες φιλάθλους (βάζω και τον εαυτό μου μέσα): Αν η εθνική διασύρθηκε μία φορά στο γήπεδο, εμείς διασυρθήκαμε δέκα στις κερκίδες…

Προς Έλληνες διεθνείς, πρωταθλητές Ευρώπης: Στο χέρι σας είναι να κερδίσετε και πάλι τον κόσμο.

Προς Ότο Ρεχάγκελ: Εσείς μας πήγατε στα ουράνια. Εσείς περιμένουμε να μας ξαναπάτε. Έστω και για μία φορά, όμως, αναλάβετε την ευθύνη…Κανείς δεν είναι τέλειος…

Προς Κώστα Κατσουράνη: Εγώ δεν διέκρινα μιζέρια όταν χιλιάδες Έλληνες βγήκαν στους δρόμους και σας αποθεώνανε…Ερώτηση: Όταν χιλιάδες Έλληνες κατέκλυσαν το Καλλιμάρμαρο, τότε, όλοι αυτοί δεν είχαν επίπεδο; Το… έχασαν ξαφνικά; Μην ξεχνάτε μόνο, κάποιοι, ότι η Ελλάδα και το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν αυτό που σας έδωσε τη δυνατότητα να κάνετε το μεγάλο άλμα στην ποδοσφαιρική σας καριέρα.

Προς Γιούρκα Σεϊταρίδη: Επιεικώς… απαράδεκτος. Συμφωνώ πως κανείς δεν έχει δικαίωμα να προσβάλλει οικογένειες και αξίες, αλλά στο γήπεδο ο κόσμος είναι αυτός που έχει… πάντα δίκιο. Και ο κόσμος πληρώνει και στερείτε πράγματα για να πάει στο γήπεδο. Μια συγνώμη μερικές φορές είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει κάποιος σ’ αυτές τις περιπτώσεις.

Προς ΕΠΟ και Βασίλη Γκαγκάτση: Συγχαρητήρια… Ήταν όλα τόσο ωραία… Ειδικά τα μέτρα ασφαλείας και ο εξονυχιστικός έλεγχος τα πήγε περίφημα. Αλήθεια, ποιος μοίρασε τις σημαίες με τα κοντάρια;

Προς γραφείο Τύπου της ΕΠΟ: Οι μόνοι που έκαναν ίσως τέλεια δουλειά. Ας μεταφέρει όμως κάποιος υπεύθυνος στον κ. Ρεχάγκελ ότι η συνέντευξη Τύπου γίνεται για να λυθούν κάποιες… απορίες και όχι για να δίνονται… επιλεκτικές απαντήσεις.

Προς προπονητές της κερκίδας και… αιώνιους κωλοτούμπες: Βγήκατε βλέπω και πάλι από τα… καβούκια σας. Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι θα είστε δίπλα τους και θα τους αποθεώνετε.

Προς (φίλαθλο) κ. Γεράσιμο Γιακουμάτο: Πληροφοριακά, ο Μετίν (11) της Τουρκίας, ο άνθρωπος που εξέθεσε αρκετές φορές την ελληνική άμυνα και αναδείχτηκε πολυτιμότερος παίκτης της αναμέτρησης είναι 33 χρονών…

Προς (υπουργό) κ. Γεράσιμο Γιακουμάτο: Καμία χώρα δεν έχει διασυρθεί ποτέ μέσα από το αποτέλεσμα ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Συνήθως διασύρεται από την πολιτική της…

Δεν σας κρύβω πως είναι πολύ περισσότερα, αυτά που έχουν… πονέσει το μυαλό μου τρεις μέρες τώρα, ωστόσο τέτοιες ώρες καλό θα είναι να σιωπήσουμε όλοι μας. Ας πρυτανεύσει η λογική, η ψυχραιμία, και το καθαρό μυαλό, έτσι ώστε να έρθει η νίκη επί της Μάλτας και να ξεχάσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα το… στραπάτσο από την Τουρκία που ευελπιστούμε όλοι μας πως ίσως… ξυπνήσει κάποιους.

ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΙΧΕΣ...

Καλημέρα και χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν...

Μετά από την ήττα από την τουρκία, μπακαλιάρο με σκορδαλιά για να στανιάρουμε...

Κανονικά θα έπρεπε να είμαι Καλαμάτα σήμερα, αλλά λίγο η δουλειά, λίγο το ξενύχτι χθες, μετά το γήπεδο και το γράψιμο για να κλείσει το μεθαυριανό φύλλο της εφημερίδας μας κράτησαν εδώ. Ξέρω ότι όλοι οι υπόλοιποι κατέβηκαν για να πιούνε καφεδάκι και να φάνε παρέα με το φιλαράκι μας... Ξέρω ότι ο Χρηστάρας δεν θα μου κρατήσει κακία όμως...

«Που να κατεβαίνεις ρε μαλακά τώρα. Κάτσε εκεί που είσαι. Που να τραβιέσαι τώρα τέσσερις ώρες» θα μου έλεγε, αλλά εγώ ήθελα να να είμαι εκεί και αυτός θα επέμενε: "Ρε ξεκόλλα, θα κατέβεις άλλη φορά". Ήθελα να ήμουν εκεί να τα πούμε λιγάκι και για τη μπάλα. Για την εθνική. Ξέρω θα έχωνε πολλά γκάζια ο Χρηστάρας. Κια για το Ρεχάγκελ και για το Χαριστέα, για το Φύσσα, για το Μπασινά και για τους υπόλοιπους. Μόνο που αυτή τη φορά θα είχε δίκιο. «Εγώ σου τα έλεγα για το μυρωδιά αλλά δεν μ’ ακούς, αλλά αφού είσαι άσχετος», θα μου έλεγε.

Ο Νικόλας, πάντως επιμένει πως το ματσάκι το χάσαμε γιατί δεν το είδε ο Χρήστος. Εγώ λέω ότι το είδε και έκραζε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Και τώρα θα νιώθει δικαιωμένος για το κράξιμου που έριχνε από το EURO και μετά...

Πόσο δίκιο είχες ρε αδερφέ... Πόσο μπάλα έβλεπες... Ελπίζω να μη μου κρατάς κακία που δεν κατέβηκα, θα το κάνω στο πρώτο Σαββατοκύριακο που θα μου δοθεί η ευκαιρία για να τα πούμε καλύτερα... Δεν γλιτώνεις ούτε το καφεδάκι, αλλά ούτε και το τραπέζι.

ΥΓ1: Άρη, Γιώργο, Σοφάκι, ξέρω με περιμένατε, αλλά είναι σα να ήμουν εκεί, και θέλω να το ξέρετε αυτό... Σας περιμένω Αθήνα, αν δεν έχω κατέβει εγώ μέχρι τότε...

ΥΓ2: Χρηστάρα, χρωστάς ένα τραπέζι...

ΥΓ3: Όσο για τη μπάλα, θα τα πούμε από κοντά, γιατί όπως πάντα δεν θα βγάλουμε άκρη, είσαι τόσο κολλημένος... Αυτή τη φορά, όμως είχες δίκιο...

ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ... ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ

Επιτέλους, το Σάββατο πλησιάζει. Δεν πάει άλλο. Πολύ κούραση… Επιτέλους να κοιμηθούμε λιγάκι σαν άνθρωποι κι εμείς… Πολύ ξενύχτι και αυτό το πρωινό ξύπνημα κάθε μέρα είναι σκότωμα. Αύριο θα κοιμηθούμε επιτέλους μέχρι να μας ξυπνήσει το σκατοτρόλεϊ κάτω από το σπίτι. Μετά τσίπουρα, καφεδάκια και γήπεδο… Ελλάδα – τουρκία και φύγαμε για τελική φάση…

Ήρθε και το κολητάρι ο Αλέκος, μετά από τρεισήμισι χρόνια. Τον έφαγε κι αυτόν η γυναίκα. Θέλω να πιστεύω πως θα περάσουμε καλά. Το σημαντικό είναι να ξεκουραστούμε κι όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους…

Όσο γι’ αυτούς που θα λιώσουν στη δουλειά (πηγαίνοντας κάπου για διήμερο) καλά να περάσετε…

Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο…

ΧΘΕΣ ΠΛΗΡΩΝΑΜΕ, ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ… ΡΟΚΑΡΟΥΜΕ

Καλημέρα άρχοντες μου…
Πως και πως την περίμενα αυτή τη μέρα, όλη την εβδομάδα. Σας έγραψα χθες πως βαρέθηκα να πληρώνω. Σήμερα βαρέθηκα να δουλεύω από το πρωί και περιμένω το βράδυ να… ροκάρω λιγάκι γιατί έχουμε πήξει στη δουλειά. Οι επιλογές είναι πολλές και για όλα τα γούστα, εμείς ωστόσο θα κινηθούμε στα γνωστά λημέρια μας. Καλή η επιλογή του Στόκα στην Αρχιτεκτονική, αλλά ίσως περάσουμε απλά για μια βόλτα. Ή για ένα σφηνάκι πριν ή για ένα μετά… Σήμερα το πρόγραμμα έχει άλλα…

Τι κι αν χαλάσει ο καιρός, θα τα… σπάσει ο «κοντός». Οπότε; Μαζί του κι εμείς…

ΥΓ1: Η ΒΛΑΚΕΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: Παγκόσμια ημέρα νερού η σημερινή. Γι’ αυτό γαμ…κε να βρέχει από το πρωί

ΥΓ2: Όχι άλλο δουλειά…

ΥΓ3: Φίλε Jack μετά από καιρό θα τα πούμε και πάλι…

ΥΓ4: Πριν βγείτε δείτε στην ΕΤ-3 την επανάληψη της εκπομπής «οξυγόνο» για τα Μανιτάρια και για τα «Ανακατωσάρια». Στις 1.30 το βράδυ και μετά έξω για ποτάκι…

ΥΓ5: «Είμαι ο fuit και είμαι ΚΑΛΑ… » (για όσους μπορεί να ανησυχούν)

ΥΓ6: Χωριάτης;;; Ας γελάσω… «ΑΣΑ, ντιπ μυαλό, ΑΣA, ντιπ μυαλό» Αν σου λέει κάτι…

ΓΙΑ ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΘΑ... ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ;

Σηκώθηκε σήμερα το πρωί ήπια το καφεδάκι μου παρέα με το κορυφαίο CDακι των R.H.C.P. λίγο πριν ξεκινήσει άλλος ένας Γολγοθάς. Δεν σταμάτησα να τρέχω από δουλειά σε δουλειά και πραγματικά βαρέθηκα να πληρώνω από εδώ και από εκεί.

Έχετε καταλάβει ότι όλη μέρα δουλεύουμε για να πληρώνουμε… Τι να τα κάνουμε ρε μάγκες τα λεφτά άμα είναι να τα σκάμε όλη μέρα και στην τελική να μην χαιρόμαστε ούτε αυτές τις μικρές χαρές που μας έχουν απομείνει.

Και ύστερα σου λένε μην βρίζεις. Τι να μην βρίζω που τα βλέπετε όλα τόσο ρομαντικά αλλά δεν είναι. Βρίζω τους καριόληδες και το σύστημα γιατί όταν σταματήσω να βρίζω θα κάνω άλλα πράγματα χειρότερα και πιστέψτε με στο όριο είμαι δεν θέλω και πολύ.

Να το ένα, να το άλλο, δώσε κι εδώ, δώσε κι εκεί, τι στο διάολο, για πόσο θα συνεχιστεί αυτή η μαλακία, γαμώ το ευρώ μου γαμώ… Για καλό το αλλάξαμε ή για κακό. Όλοι πεινάνε, όλοι έχουν προβλήματα, όλοι είναι χρεωμένοι και κατά τα άλλα μας φταίνε οι… αλήτες που βεβηλώνουν το φυλάκιο στον άγνωστο στρατιώτη. Ρε σα δεν ντρέπεστε...

Ξυπνάτε ρε...

Και έχεις και τα… γουρουνάκια διαμαρτύρονται γιατί λέει δεν παίρνουν επίδομα ανθυγιεινής εργασίας. Αφού λοιπόν είναι ανθυγιεινή η εργασία που κάνουν γιατί την κάνουν; Καμία δουλειά (εκτός από αυτή, που δεν γίνεται όπως θα έπρεπε να γίνεται) δεν είναι ντροπή, οπότε τι κάθεστε;

Τι τους θυμήθηκα όμως αυτούς πάλι και συγχύστηκα… Έχω που έχω τα νεύρα μου με τους όλους τους μαλάκες θυμήθηκα και τα… ζώα για να μου γυρίσει ακόμα περισσότερο το μυαλό.

Όταν θα τελειώσουν τα φράγκα θα αρχίσουν οι… μάπες

ΜΑΛΑΚΕΣ…

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ... ΠΑΡΕΑΣ

Αδέρφια μου καλημέρα...
Πολύ σινεφίλ την έχω δει τελευταία και χθες επισκέφτηκα μία ακόμη αίθουσα της Αθήνας για να δω αυτή τη φορά κάτι πιο… ελαφρύ σε σχέση με «ΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ» εξαιρετικό έργο είπαμε, αξίζει να το δείτε.

Τι είδα; «ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ». Ελληνικό εργάκι με πολύ καλούς ηθοποιούς, εξαιρετικά ευχάριστη και πολύ καλή για… ελληνική. Ταινιούλα που την βλέπεις και περνάς ένα πολύ ευχάριστο βράδυ. Ειδικά σε μεταμεσονύχτια προβολή όπου στην αίθουσα είσαι εσύ με την παρέα σου και άντε το πολύ δύο με τρεις ακόμα, απλώνεις τα πόδια σου στο μπροστά κάθισμα, δεν σ’ ενοχλεί κανείς, ιδανικές συνθήκες για ταινία.

Μια ταινία πάντως που πραγματικά σε κάνει να σκεφτείς πως κάπως έτσι θα γίνω και εγώ στην ηλικία των ηθοποιών; Σε βάζει σε προβληματισμούς και σε κάνει να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση τους σε αντίστοιχη περίπτωση. Δεν σας λέω περισσότερα γιατί πραγματικά είναι καλό εργάκι που σε καμία περίπτωση δεν θα σας κάνει να μετανιώσετε ούτε για το χρόνο αλλά ούτε και για τα λεφτά που θα έχετε δώσει…

Κατά τα άλλα, λέμε ότι είμαστε καλά…

ΥΓ: Άσχετο με την ταινία, αλλά πόσο μπουρδέλο είναι αυτό το σύστημα;
Και ειδικά το ιατρικό συναπάντημα…
Άρε φωτιά που θέλετε όλοι…

Τα πήρα γιατί σήμερα έμαθα κάτι τελείως εξωφρενικό που πραγματικά εύχομαι να μην το περάσετε ποτέ γιατί θα καταλάβετε σίγουρα πως νιώθει κάποιος που είναι έτοιμος να μπουκάρει μέσα (εκεί στο ιατρικό συναπάντημα) και να τα τινάξει όλα στον αέρα… Να τους βάλεις φωτιά και να τους κάψεις όλους ζωντανούς… Τους καριόληδες που πουλάνε δήθεν μούρη ότι και καλά σώζουν και ζωές… Τα λαμόγια…
Ρε μαλάκες με τον πόνο των ανθρώπων παίζεται;
Γαμιόληδες…

Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Αλλαγή πλάνων είχαμε χθες και αντί για Ναύπλιο περάσαμε μια αρκετά γεμάτη μέρα στην πρωτεύουσα… Εντυπώσεις από το Ναύπλιο θα σας πουν αυτοί που πήγαν… Η μέρα πάντως και χθες ήταν εξαιρετικά καλή κι αυτό αποδεικνύει ότι όλα τελικά είναι θέμα παρέας και γενικώς ψυχολογίας… Και η παρέα ήταν η ιδανική μετά από τόσες μέρες έντασης και… νεύρων. Πλέον η κατάσταση ρολάρει όπως παλιά θα έλεγα και αυτό είναι ευχάριστο. Δεν συμφωνείτε; Και να διαφωνείτε, πάντως δεν λέει κάτι καθώς στο συγκεκριμένο θέμα η άποψη μου είναι αυτή που μετράει… (ολίγον κάφρος, αλλά έτσι είναι…). Αρχικά καφεδάκι και μελέτη για στοίχημα, μετά ουζάκι στο καβούρι και μετά Καραϊσκάκη…
Χα, χα, χα… Λίγο έλειψε να την κάνουμε την κηδεία στο… τηγάνι. Μεγάλη μπάλα από την Αριανάρα και ένας πολύτιμος βαθμός για το ΟΥΕΦΑ (γατάκια Πανιώνιοι, δεν κοιτάτε να χαρείτε που σωθήκατε, μου θέλετε και Ευρώπη. Μαζί σας θα ασχοληθώ παρακάτω).
Η βραδιά έκλεισε με κορυφαία ταινία.
«Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ». Ταινία που τα… σπάει πραγματικά. Ταινία που κουράζει το μυαλό και τα συναισθήματα σας… Βαριά ταινία, αλλά ξυπνάς την επόμενη μέρα και συνεχίζει να σε προβληματίζει. Πραγματική πηγή ζωής… Αν δεν έχετε γερό στομάχι ή είστε ιδιαίτερα συναισθηματικοί τύποι μην την δείτε καλύτερα… Αξίζει πάντως καθώς μιλάμε για κορυφαίο έργο με το κορυφαίο ίσως soundtrack της χρονιάς. Η μουσική τα… σπάει επίσης. Άποψη μου είναι πως δεν πρέπει να την χάσετε. Ο τύπος (Αρονόφσκι) ζωγράφισε για μία ακόμη φορά μετά το «Ρέκβιεμ» και το «Π» (δεν τα έχω δει αλλά έτσι λένε όλοι, οπότε). Δεν ξέρω τα προηγούμενα, αλλά αυτό είναι κορυφαίο…

«Έχουμε και… μπέους»

Και ρωτάω εγώ τώρα, έχεις δει μια τόσο δυνατή ταινία και θέλεις κάπου να χαλαρώσεις πίνοντας ένα “jack”, καταλήγεις στον Μικρόκοσμο; Για ποτό ή για ταινία ή ακόμα και για σινεφίλ κουβέντα καταλήγεις και μάλιστα είναι κορυφαίος χώρος… Για να μιλήσεις όμως για μπάλα δεν το κάνεις… Και ειδικά για τον Πανιώνιο. Και νόμιζα πως πέραν της Νέας Σμύρνης δεν μιλάνε πουθενά αλλού για τη συγκεκριμένη ομάδα…
Ξημερώματα Δευτέρας και να προσπαθούν να σε πείσουν ότι οι Πανιώνιοι έχουν κουλτούρα… Πλάκα είχε… «Στον Πανιώνιο έχουμε και κουλτούρα, αλλά έχουμε και… μπέους» είπε κάποιος και νομίζω πως εκεί τειώνουν όλα...

Κυριακή, κοντή… γιορτή

Καλημέρα αδέρφια…
Ωραία μέρα η σημερινή, αλλά όχι για δουλειά… Τι να κάνουμε όμως που είμαστε από τους τυχερούς που αν δεν πάει 12.00 δεν θα τελειώσει η… εργασία. Αντί να πίνουμε τίποτα τσιπουράκια πουθενά εμείς εδώ κλεισμένοι στα γραφεία. Άλλοι βέβαια τραβάνε λούκια με πτυχιακές και διδακτορικά (bill, ψηλός) και είναι ακόμα χειρότερα, αλλά τι να κάνουμε όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι. Ούτε στοίχημα δεν προλάβαμε να παίξουμε…

Η μέρα αύριο πιστεύω θα είναι καλύτεροι για όλους μας. Λέω να κατέβω προς Ναύπλιο μεριά, χρόνια έχω να πάω σ’ αυτό το μαγικό μέρος. Να χαλαρώσω λίγο ρε παιδί μου και να βάλω σε ακόμα καλύτερη τάξη το μυαλό μου και τη ζωή μου… Και μετά επιστροφή και μπαλίτσα. Μπα, δεν πιστεύω να προλάβω να πάω γήπεδο. Μάλλον στο ράδιο με κόβω να το ακούω το διπλάκι στο Καραϊσκάκη. Αν δεν τα πούμε αύριο καλά να περάσετε ότι κι αν κάνετε και καλό κουράγιο σε όσους παλεύετε για οτιδήποτε θέλετε να τελειώσετε ή να ξεκαθαρίσετε στη ζωή σας…
Φιλιά σε όλους…

«GLORY DAYS»

Σηκώθηκα το πρωί και όπως συνηθίζω άλλωστε καφές χωρίς εφημερίδα δεν γίνεται... Το πως πέρασα χθες θα το διαβάσετε στο κομμάτι που προηγήθηκε... Έπεσε λοιπόν στα χέρια μου η «LIFO» και πραγματικά διάβασα ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια που έχω διαβάσει ποτέ... Σας το παραθέτω και απλά απολαύστε το κι εσείς. Συγχαρητήρια στην κυρία που το επιμελήθηκε...

«Συγκέντρωση στο Χημείο. Ο αντιτρομοκρατικός της Νέας Δημοκρατίας. Γιώργος Καραμπελιάς και Γιάννης Πισιμίσης ξιφομαχούν στα μαρμαρένια αλώνια του Χώρου. Διακόπτει ο Στέφανος ο Πατησιώτης. Ο Στέφανος, ρε, που έζησε. Ο Κουμής κι η Κανελλοπούλου δεν έζησαν. Δολοφονήθηκαν. Cut. Στην ταράτσα του χημείου μολότοφ. Στα χέρια, στις σάκες, στο αμπέχονο το «Ιδεοδρόμιο» του Λεωνίδα Χρηστάκη, το «Κράξιμο» της Πάολας, το «της Φυλακής» της Κατερίνας Ιατροπούλου. Τα δεκάδες φανζίν. Ο Κάιν με το άσπρο ποντίκι του. Cut. Καλλιδρομίου. Κατηφόρα Ανηφόρα. Στουρνάρη. Πάνω Κάτω. Και πού να δεις το κατοστάρι, με το γκλομπ σε απόσταση αναπνοής. Δε λαχανιάζουν ποτέ. Με το περίστροφο σε απόσταση αναπνοής. Μιχάλης Καλτεζάς. Η Αθήνα καίγεται, ο δολοφόνος μετατίθεται. ΜΑΤ και ΜΕΑ για μια Ελλάδα Νέα. Cut. Καλλιδρομίου. Χρήστος Βακαλόπουλος. Χρήστος Δασκαλόπουλος. Νίκος Νικολαΐδης. Κωστής Παπαγιώργης. Κάποτε Χατζιδάκις. Cut. Ντεκαντάνς. Νικ Κέιβ. Τρύπες. Οργισμένοι Βαλκάνιοι. Cut. Χρήστος Τσουτσουβής. Η μάχη του Γκύζη. Γιάννης Σερίφης. Επαμεινώνδας Σκυφτούλης. Χριστόφορος Μαρίνος. Κυριάκος Μαζοκόπος. Συνήθεις ύποπτοι. Cut. Ο Άσιμος κι η κόρη του. Μαλάκα, πρόσεχε, είναι μεγάλος μπήχτης. Πώς μεγαλώνει αυτό το παιδί; Κασέτες, δικές του αναπαραγωγές. Τραγουδάνε τα τραγούδια του γύρω από φωτιές. Στο παρκάκι δίπλα στο μουσείο. Ο Μήτσος από την κατάληψη του Ηρακλείου, ο Χρήστος από τους αναρχικούς του Μαρουσιού. «Είμαστε τρομοκράτες, Είμαστε τρομοκράτες, κι οι Γερμανοί Εργάτες τρομοκράτες ήταν κι αυτοί». Cut. Ο Ραλφ Πόλε μικρός ήρως της πλατείας. Φράξια Κόκκινος Στρατός και η εντόπια έκδοση, 17Ν εν και το αυτό. Cut. Υπουργός Δημόσιας Τάξης Δροσογιάννης. Αρχιμπάτσος Νίκων Αρκουδέας. «Φύγετε παιδιά, έρχεται ο Γιωργακάκης να σας δείρει!». Καλός μπάτσος - κακός μπάτσος. «Διαδήλωση δε γίνεται χωρίς τον Αρκουδέα / αυτός δεν είναι άνθρωπος, είναι μια ιδέα». Κατάληψη – Χημείο ή Νομική; Καληνυχτίζει αυτοπροσώπως την Επιτροπή Κατάληψης. Cut. Οι 400 της φρεσκοβαμμένης «Ρήξης». Ο Βαγγέλης με τα χέρια ψηλά. Είμαστε άοπλοι. Έχουμε πόλεμο. Cut. Μουσικές Ταξιαρχίες κι άλλες αηδίες εν είδει χάπενινγκ. Θα πάρω σιδερόβεργες το μωρό μου / θα πάρω σιδερόβεργες, μολότοφ κι αλυσίδες... Cut. Ο Δράκουλας των Εξαρχείων. Cut. Βρίζοντας το Κοινό. Μαρία Ξενουδάκη. Εγώ, η Ούλρικε Μάινχοφ Καταγγέλω. Cut. Κάππα Μαρούσης. Πέντε άνθρωποι νεκροί από φωτιές που άναψαν οι μπάτσοι με τα δακρυγόνα. Πρυτανεία Πολυτεχνείου. Καμένη από φωτιές που άναψαν οι μπάτσοι με τα δακρυγόνα. Δεν ξεχνώ. Cut. Ο Μάνος Χατζιδάκις δε φοβάται την πλατεία. Όχι συχνά. Όμως κάποτε. Συγκοινωνούντα δοχεία οι αλήθειες. Cut. Καταλήψεις σπιτιών. Ομαδικές συλλήψεις. Όλοι περαστικοί. Όλοι; Όχι όλοι. Το μικρό γαλατικό χωριό αντιστέκεται. Ο Θοδωρής Πισιμίσης κι η αξέχαστη απολογία του. «Εγώ δεν ήμουνα περαστικός. Είμαι αναρχικός». Cut. Στις συνοικίες η νιότη φλέγεται. Η Λυσσασμένη Γενιά του Χαλανδρίου. Ελευθεριακοί Κομμουνιστές Περιστερίου, όλοι ροκαμπίλια. Πατησιώτες αναρχικοί. Μαθητικό κίνημα Πειραιά. Τα μεταλλαγμένα της Γκράβας: στο προαύλιο ανάβουν λάστιχα και περνάνε μες από τον καπνό για να συνηθίσουν και να μη μασάνε στα δακρυγόνα. Πετάνε τούβλα στον αέρα να εκπαιδεύονται. Μολότοφ αέρος αέρος. Διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας σε απόλυτη λειτουργία. Στην πλατεία κατεβαίνουν όλοι, για τη ζύμωση. Ο Χώρος. Cut. Ο παπα Τσάκαλος στις πορείες. Το βιβλιοπωλείο του Γαρμπή. «Ελεύθερος Τύπος». Cut. Ο ποιητής απέναντι στα κακογραμμένα βερεσέδια του μπακάλικου της εξουσίας. Άρρωστος. Αρνείται τη σύνταξη που του πετάνε «τιμητικά». Απλήρωτοι λογαριασμοί, και η Κροστάνδη της απεραντοσύνης σε ένα υπόγειο. Η παρακαταθήκη – Νίκος Καρούζος. Θεμέλιος Εξαρχειώτης. Cut. Σόλωνος. Κατερίνα Γώγου. Αφισοκόλληση. Ρε συ, περιπολικό! Βγάζει το σακάκι της, παίρνει την κόλλα, αλείφει τη φόδρα και το κολλάει στην κολόνα. Η Κατερίνα είναι ποιήτρια. Η Κατερίνα είναι ηθοποιός. Η Κατερίνα τα έχει βάλει με τους πρεζέμπορους της πλατείας. Η Κατερίνα κατάντησε πρεζόνι. Η Κατερίνα - η πλατεία. Πλατεία-ποιήτρια, πλατεία-ηθοποιός, πλατεία-πολεμίστρια, πλατεία πρεζόνι. Cut. Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη. Χοντρέμποροι ναρκωτικών και σκίνχεντς. Τέλος. Κι αρχή. Cut.»

Λαμπρινή Χ. Θωμά

Σα να μην πέρασε μια μέρα

Καλημέρα… Μετά από είκοσι περίπου ημέρες άλλαξε και λίγο η διάθεση μας. Κάναμε επιτέλους ένα βράδυ χωρίς να σκάσει το κεφάλι μας με όλα αυτά που με ταλαιπωρούν το τελευταίο διάστημα. Θέλω να πιστεύω πως έβαλα μια τάξη στη ζωή και στο μυαλό μου. Ο "sevasmos" μπορεί να καταλάβει τι εννοώ γιατί ξέρει κάτι παραπάνω. Αλλιώς τα περίμενα τα πράγματα αλλά ευτυχώς η κατάσταση βρήκε και πάλι το δρόμο της. Θέλω να πιστεύω, έτσι όπως ήταν παλιά και όπως φαίνεται ακόμα καλύτερα... Θα φανεί στην πορεία. Ο χρόνος θα το δείξει... Παρέα με το jack και με τις μουσικάρες του... κοντού που τα έσπαγε για μία ακόμη φορά πέρασα ένα υπέροχο βράδυ. Σημαντική κουβέντα, όμορφα συμπεράσματα, πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε άλλωστε... Όλα καλά πήγαν για όσους μπορεί να ανησυχούν... Και όπως είπε και ο Μάκης όταν κάποια στιγμή μας είδε... "Δεν υπάρχει αυτό ποτέ...". Είναι όπως λέει και το τραγούδι: "Σα να μην πέρασε μια μέρα..."

Και συνεχίζω λοιπόν τη βραδιά μου με μια βόλτα από εκεί όπου την προηγούμενη είχα αφήσει τα κομμάτια μου. Για την αρχιτεκτονική μιλάω, όπου πέρασα για να πω του Χρηστάρα τα... ευχάριστα. Και είμαι σίγουρος ότι χάρηκε... Πήρα μια εφημέριδα, όπως κάναμε πάντα άλλωστε και έφυγα παρέα με Νίκο και Κώστα για μάσα στο Ζήκου... Ένα πραγματικά ωραίο βράδυ έκλεισε το ίδιο όμορφα όπως ξεκίνησε...

ΥΓ: Και ρωτάω εγώ τώρα; Με μπίλιες παίζατε μικροί; Τους βόλους εννοώ για όσους δεν τους ξέρουν ως μπίλιες. Ξέρετε αυτό το παιχνίδι που ανοίγεις μια τρύπα στην άμμο και προσπαθείς να βάλεις τη μπίλια στην τρύπα. Απίστευτες στιγμές έχουμε περάσαμε με ατελείωτες ώρες
παίζοντας μπίλιες. Απ' ότι ξέρω λοιπόν τις μπίλιες τις ρίχναμε με τα χέρια για να χτυπήσει η μία την άλλη. Τώρα αν κάποιος την είδε... αλλιώς και είπε να χρησιμοποιήσει τη μπίλια αλλού (μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό) δεν μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτό. Ίσως παρασύρθηκε από το ιντερνέτ... Λέτε να μυρίζει καλύτερα τώρα; Μπα δε νομίζω... Άσχετο, αλλά όποιος κατάλαβε κατάλαβε...

Καλημέρα σας...

ΚΑΗΚΑΜΕ ΤΕΛΙΩΣ...

Ακόμα μαζεύω τα συντρίμμια μου, αδέρφια… Τι βράδυ κι αυτό χθες. Απίστευτο. Όσο το θυμάμαι δηλαδή, γιατί από ένα σημείο και μετά έχασα το μπούσουλα. Ωραίος ο Μπάμπης Στόκας, μας θύμισε λίγο τα παλιά, ωραία και η παρέα, το κλίμα στο μαγαζί, το γνωστό… οικογενειακό, τι άλλο θες για να περάσεις καλά;
Το θέμα είναι ότι διαλυθήκαμε. Τι φταίει κανείς δεν το ξέρει αλλά τώρα έγινε… Τελείως κομμάτια… Ανυπομονώ να πάω για ύπνο. Το πώς ξύπνησα σήμερα και ήρθα στη δουλειά ακόμα το ψάχνω. Ήταν όμως όλα τέλεια. Και το ξαναλέω, η παρέα ήταν… SUPER.
Δεν έχω κάτι άλλο να σας γράψω. Έσκασε και μια συνομιλία που είχα πριν από λίγο για να μου γυρίσει τα… μυαλά, αλλά δεν βαριέσαι, θα την παλέψουμε που θα πάει… Άλλωστε, δεν βγάζεις άκρη αδερφέ μου, τι το κουράζεις το θέμα, έτσι δεν είναι; Άντε καλή σας μέρα, καλό απόγευμα, ότι γουστάρετε εν πάση περιπτώσει, τα λέμε και πάλι αύριο ή πιο μετά ή το βράδυ…

ΥΓ1: Ήμουν 100% σίγουρος ότι το έχεις το... θέμα.

ΥΓ2: Άκου εκεί 1.000 ευρώ…

ΥΓ3: fuitakos@gmail.com (το έψαχνε κανείς;)

ΥΓ4: Μπίλιας? (θυμάμαι καλά ή κάνω λάθος; χα χα χα)

ΥΓ5: Παίξε ρε Βαγγέλη…

ΥΓ6: «Όχι άλλα… υποβρύχια»

ΚΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ… ΖΩΝΤΑΝΟΙ

Καλημέρα καρντάσια μου… Αφού ζούμε σήμερα μετά τα χθεσινά, θαύμα έγινε. Άρα δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη.. Τι να σας λέω τώρα… Ατελείωτο κάψιμο με το bilara και με τους… bloger τους καμένους.
Στο γνωστό μέρος, τι ρωτάτε τώρα…
Ευτυχώς ήταν και ο Νικολάκης και έβαλε ένα χέρι βοήθειας γιατί ακόμα εκεί θα ήμασταν.
Το πώς φύγαμε είναι άλλο θέμα…
Μπορεί να ήταν και το χειρότερο μεθύσι της ζωής μου… Αν όχι το χειρότερο, μακράν από τα χειρότερα των τελευταίων χρόνων. Και το κακό είναι ότι πριν λίγες μέρες έλεγα πως εγώ έχω καιρό να γίνω πολύ χάλια.
Τι χάλια που γίναμε τελείως ντέφι…
Από τη στιγμή που λάκισαν οι… λαγοί δεν θυμάμαι τίποτα…
Κομμάτια τελείως…
Το πώς γύρισα σπίτι είναι άλλο θέμα… Ένα κόκκινο θυμάμαι όταν πέρασα κάθετα τη συγγρού, αλλά τυχερός ήμουν αφού δεν είχε κίνηση εκείνη την ώρα…
Δεν σας είπα εγώ ότι ο Χρηστάρας πήγε εκεί πάνω για να μας φυλάει…
Τα λέμε μετά, μόλις συνέλθω λιγάκι γιατί δεν είμαι και πολύ καλά σήμερα…

ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΙΣ 4.30 ΣΤΗΝ ΕΤ3

ΟΠΩΣ ΜΕ ΕΝΗΜΕΡΩΣΑΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΟ Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΦΤΑΣΕ...

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ, 18 ΜΑΡΤΙΟΥ, ΣΤΙΣ 4.30 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ, ΣΤΗΝ ΕΤ3, ΘΑ ΠΡΟΒΛΗΘΕΙ Η ΕΚΠΟΜΠΗ "ΟΞΥΓΟΝΟ" ΠΟΥ ΓΥΡΙΣΤΗΚΕ ΣΤΑ ΓΡΕΒΕΝΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΑ ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΝΙΤΑΡΟΑΝΑΚΑΤΩΣΑΡΙΑ.


Η ΕΚΠΟΜΠΗ ΘΑ ΠΡΟΒΛΗΘΕΙ ΣΕ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ, 22 ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΗ 1.30 ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ.

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ... ΜΑΝΙΤΑΡΙΟΥ ΟΙ: MANITAROCK, ΑΥΛΑΡΧΗΣ, ΔΗΜΗΤΡΑ, YIANZ, FUIT, MANITARO, FROG, HYGROCYBE, ΔΕΣΠΟΙΝΑ, ΑΛΟΥΠΟΓΟΥΡΟΥΝΟ, ΕΡΩΦΙΛΗ, BONO, ΑΡΧΗΓΟΣ, PIERIUS, CAESAREA, AMANITA, DIMOS, ΗΛΕΚΤΡΑ, ΘΑΝΑΣΑΗΚΣ, ΖΑΦΕΙΡΗΣ, ΓΚΟΝΕΛΑΣ, ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ, ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΙΑΣ

ΑΡΕ ΓΕΛΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΣΟΥΝ... ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΜΕ... ΔΕΙΤΕ ΑΠΛΑ ΤΙ ΧΑΣΑΤΕ ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΗΡΘΑΤΕ... ΜΗΝ ΣΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΠΟ... ΚΑΤΩ. ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΣΠΑΝΟΥ

ΥΓ: ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΛΕΙΠΑΝ ΠΑΝΤΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΧΑΝ ΣΟΒΑΡΟ ΛΟΓΟ ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ ΚΑΛΑ ΠΩΣ ΓΙΑ ΜΑΣ ΗΤΑΝ ΣΑ ΝΑ ΗΤΑΝ ΜΑΖΙ ΜΑΣ...

ΔΕΝ ΑΡΓΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ… ΜΠΑΜ

Από να ξεκινήσω και που να τελειώσω… Από την ημέρα που γνωρίσαμε τον Jack, ένα βράδυ πέρασε που δεν βγήκαμε και η μέρα πάει από το κακό στο χειρότερο. Απορώ κι εγώ με τον εαυτό μου πως αντέχει ακόμα. Πότε θα γίνει το… μπαμ δεν ξέρω και ποιος θα είναι ο τυχερός-ρή που θα με γνωρίσει και από την ανάποδη… Πραγματικά έχω φτάσει στα όρια μου και δεν βλέπω να την... παλεύω για πολύ ακόμα. Η φωτογραφία είναι ενδεικτική καθώς δεν χρειάζεται να ανοίξουμε λάκκο στο γραφείο για να την κοπανήσουμε. Φεύγουμε και από την πόρτα κανονικά. Μην νομίζετε ότι θα μασήσουμε πουθενά… Απλά πριν γίνει αυτό θα φύγει μαζί μου και κάποιος τυχερός-ρή από κανένα παράθυρο και δόξα το Θεό, παράθυρα υπάρχουν πολλά σ' αυτή τη δουλειά.

Τι σας λέω τώρα… Εδώ ο κόσμος καίγεται κι εγώ γκρινιάζω… Και ξέχασα και το σημαντικότερο. Έρχεται και ο Πούτιν στην Αθήνα. Αν δεν ήρθε ήδη. Αυτός μας… έλειπε τώρα. Εδώ το σύμπαν ολόκληρο έχει πάρει φωτιά και στο Δημοσίας Τάξης ασχολούνται με την προστασία και τα μέτρα ασφαλείας για τον Πούτιν. Πως θα κλείσουν οι δρόμοι και θα φάμε για μία ακόμη ημέρα την ταλαιπωρία μας…
Δεν σας χαλάει όμως που την ίδια ημέρα παίζει και πάλι πορεία και οι νεολαίοι δεν τα παρατάνε αντιθέτως θα κατέβουν ακόμα πιο αγριεμένοι στους δρόμους και καλά θα κάνουν. Λέτε να έχουμε και πάλι εικόνες… Ντροπής, που λέει και ο κ. Ευαγγελάτος. Και δεν μιλάω γι’ αυτές με τους αστυνομικούς που κλωτσάνε στα μούτρα απλούς φοιτητές ή τις άλλες με τα όργανα της τάξης με τα πράσινα που κοπανάνε πάλι φοιτητές πάνω στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη. Εικόνες ντροπής είναι αυτές; Είστε καλά; Για σοβαρευτείτε; Εδώ γέμισε η Αθήνα «αλήτες» που βγαίνουν στις πορείες για να τα σπάσουν, οι αστυνομικοί που δουλεύουν σκληρά και υπερασπίζονται την πατρίδα και τον πολίτη μας φταίνε. Και δεν παίρνουν και όσα θα έπρεπε να παίρνουν. Ρε σα δεν ντρέπεστε λέω εγώ… ΝΟΥΜΕΡΑ, εεε ΝΟΥΜΕΡΑ!!!
Γέμισε ο τόπος μας τηλεμάλάκες… Ρε ουστ από εδώ, σκουπίδια του κερατά!!! Που μια ζωή τα είχατε όλα έτοιμα…. ΒΡΩΜΙΑΡΗΔΕΣ… Συγχύστηκα τώρα και δεν θέλω πολύ να την… δω κι εγώ αλλιώς… Όπως καταλαβαίνετε αύριο δεν πάμε στη δουλειά… ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ…

ΥΓ: Και όπως είπαμε, όχι αλητείες. Να είστε φρόνιμοι… Και μην τολμήσει κανείς να πιάσει κανένα παππούλη για να τον περάσει απέναντι στο δρόμο ή να τον βοηθήσει να αναπνεύσει από τα δακρυγόνα που πετάνε τα όργανα της τάξης (το ξαναλέω, που κάνουν με ζήλο τη δουλειά τους); Θα φωνάξω την αστυνομία…

"ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΚΛΑΨΩ, ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΦΟΒΗΘΩ..."

Εδώ και εννιά περίπου χρόνια σ’ αυτό το… μπουρδέλο που λέγεται Αθήνα (που έχει βέβαια και τα καλά της) έχω περάσει όμορφες αλλά και άσχημες στιγμές. Κατά περίεργο λόγο, αυτές τις στιγμές είχα την τύχη να της περάσω σ’ αυτό το απίστευτο στέκι μου που ακούει στο όνομα «Αρχιτεκτονική». Και λέω είχα την τύχη, διότι όλα τα παιδιά εκεί είναι ένας κι ένας και τα νιώθω οικογένεια μου. Με πρώτο και καλύτερο τον Χρηστάρα, το Νίκο, το Σάκη και τη Νάντια, όλοι τους με έκαναν και συνεχίζουν ακόμα και τώρα να νιώθω μία οικογένεια. Έχουμε περάσει στιγμές και στιγμές εκεί μέσα. Από ραντεβού, γιορτές, λιώματα ατελείωτα με φίλους, μετά από καβγάδες, ακόμα και την κατάκτηση του euro εκεί μέσα την γιορτάσαμε. Έτσι και χθες… Από την ημέρα που έφυγε ο Χρηστάρας δεν είχα ξαναπάει στο μαγαζί, αν και το είχα υποσχεθεί στους υπόλοιπους πως θα περάσω. Χθες όμως ένιωσα την ανάγκη να το κάνω. Και για το Χρήστο και για το Νικόλα, το Σάκη, τη Νάντια, αλλά και για μένα.
Το τι προηγήθηκε πριν πάω να δω την ταινία δεν υπάρχει λόγος να το μάθετε, η ουσία είναι πως ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρο πως η βραδιά θα έκλεινε «Αρχιτεκτονική». Στις χαρές καις τις λύπες μαζί, έτσι δεν είπαμε…
Ήξερα πως θα μου είναι δύσκολο, αλλά αποδείχτηκε το αντίθετο. Από την είσοδο κιόλας κάτι έλειπε, αλλά μέσα μου ήξερα πως θα τον δω στο μαγαζί…
Τι ήθελα και μπήκα… Ένα υποβρύχιο με περίμενε στο μπαρ και ο Νίκος είχε πάρει ήδη θέση. «Κάνε μαλακίες…Καλά έλεγε ο Χρηστάρας να μην μπλέξω μαζί σου γιατί είσαι τρελός, καμένος τελείως. Δεν τον άκουγα όμως».
Έτοιμος ήμουν να ρωτήσω: «Που είναι ο άλλος; Πάλι για φαγητό πήγε; Και κλείσε αυτή τη μαλακία το ζεστό αέρα. Έχει λυσσάξει, χειμώνα καλοκαίρι κρυώνει…».
«Άντε μπαμ και κάτω για το Χρηστάρα» είπε ο Νικόλας και κάπου εκεί ήρθα και πάλι στα ίσια μου. «Φίλε ένα ψέμα είναι. Πλάκα μας κάνει. Έχει πάει ταξίδι και θα σκάσει μύτη εκεί που δεν το περιμένουμε».
Και ο Μητσάρας εκεί ήταν, και η Νάντια εκεί στο κάτω μπαρ… «Τον είδες τον Χρηστάρα;» μου είπε ο Νίκος και μου έδειξε πίσω από την κονσόλα του Σάκη.
Αρχικά κόλλησα, αλλά μόλις είδα τη φωτογραφεία. «Ε ναι ρε φίλε… Έτσι πρέπει. Εδώ είναι η θέση του, γιατί αν σας αφήσει εσάς, πάει το μαγαζί θα το βάλετε φωτιά μόνοι σας…». Απίστευτη φοτό, με το βλέμμα αυτό έτοιμο να τη ρίξει την ατάκα του. «Είδες γατάκι ο Χαριστέας το κρυάρι τι έκανε πάλι χθες, σου τα έχω πει εγώ αλλά δεν ακούς. Θα τον ακούς τον Χρηστάρα, άσχετε...».
Απόλυτος ως συνήθως… Μ’ αυτά και μ‘ αυτά καταλαβαίνετε πως κύλησε η βραδιά… Καήκαμε τελείως… Κάποια στιγμή έπρεπε να φύγουμε, όμως, και όπως συνήθιζε και ο Χρηστάρας (τι συνήθιζε δηλαδή που το είχε δεδομένο), δεν μ’ αφήσανε να πληρώσω. Βλέπετε το έμαθε και ο Νίκος το… ποίημα του Χρηστάρα. «Φύγε αδερφέ, αυτά είναι κερασμένα από το Χρήστο». Ρε που μπλέξαμε με δαύτους….

Έτοιμος ήμουν, όμως, να το πω πάλι: «Που είναι τώρα ρε γαμώτο και θέλω να πάει δίπλα να μου φέρει μια εφημερίδα. Άστο βαριέμαι να τον περιμένω, Νίκο έφυγα…».
«Δεν θα πας πουθενά, άκου τι παίζει. Πάμε κάτω στη Νάντια».

Ένα από τα αγαπημένα του κομμάτια, στη χειρότερη ώρα… Τρία υποβρύχια από τη Νάντια για πάρτη του, μία αγκαλιά ένα γεια και μετά δρόμο για ύπνο χωρίς πολλές πολλές κουβέντες…

«Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ, θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό, να κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω… Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ… ».

Άντε τι περιμένεις λοιπόν. Κατέβα να γελάσουμε λίγο ρε καρντάσι και κόψε την πλάκα...

Αξίζει να το δείτε, αλλά...

Συνήθως δεν είμαι από αυτούς που πηγαίνω πρώτος πρώτος να δω μία ταινία για την οποία γίνεται πολύς ντόρος. Χθες όμως το έκανα και πριν προλάβει να συμπληρώσει μία εβδομάδα προβολής, πήγα και είδα τους «300». Πολύ καλή ταινία. Χωρίς ιστορικές ανακρίβειες (έχει κάποιες αλλά όχι σαν την Τροία ή το Μέγα Αλέξανδρο) και πολύ καλά στημένη ταινία. Αν τη δεις μάλιστα σε μεγάλη αίθουσα με καλό ήχο τότε σίγουρα χάνεις το μυαλό σου. Έκανα, όμως το μοιραίο λάθος να δω τη συγκεκριμένη ταινία στα “village” στο Φάληρο. Πρώτη και τελευταία φορά που πατάω το πόδι μου εκεί. Ένας απίστευτος χώρος γεμάτος «ροζ πάνθηρες» και χαζογκόμενες, βαμμένες και ντυμένες σαν λατέρνες… Ήμαρτον δηλαδή, τι άτομα υπάρχουν γύρω μας, αναρωτήθηκα αλλά δεν βαριέσαι. Το χειρότερο απ’ όλα, όμως, είναι πως για μία ακόμη φορά έκατσα μπροστά από το μαλάκα της αίθουσας και αφού κρατήθηκα και δεν έκανα εγώ το Λεωνίδα, να του ανοίξω τα μούτρα, αφού δεν σταμάτησε να χαχανίζει και να μασουλάει ο μπουρναζόβλαχος, πάλι καλά. Κατά τα άλλα το εργάκι είναι πολύ σούπερ και αξίζει να το δείτε. Τρομερές σκηνές, δυνατές μονομαχίες, πολύ αίμα και φοβερές ατάκες. Αυτά…
Να πάτε να το δείτε, αλλά σε όσο το δυνατόν πιο απλή αίθουσα. Μακριά από «ροζ πάνθηρες» και χαζογκόμενες που περισσότερο τους ενδιαφέρει να φάνε στα “goodys” και να τους πάρει ο γκόμενος τους καμία καραμέλα ή ποπ κορν παρά για να δούνε ταινία.
Για το πώς έκλεισε η νύχτα θα το συζητήσουμε σε λίγο.
Να πιω καφέ πρώτα και μετά…

ΒΡΗΚΑΜΕ ΤΗ… ΧΑΡΑ ΜΑΣ? μπα δε νομίζω...

Έγινε κι αυτό… Μετά από αρκετό καιρό θυμηθήκαμε και πάλι τι θα πει Κυριακή, χωρίς δουλειά, χωρίς άγχος μακριά από την κάθε μαλακία της καθημερινότητας. Αρχικά πίστεψα πως ολόκληρη η μέρα θα περάσει κάτω από το πάπλωμα, αλλά το μεγάλο λάθος να μην κλείσει το κινητό μου ήρθε σαν ξυπνητήρι λίγο πριν τα παιχνίδια των 3.00. Ναι , καλά καταλάβατε, για στοίχημα μιλάω. Έσπασαν τα τηλέφωνα για κανένα ματσάκι και μαζί και τα νεύρα μου…
«Δεν έχω δει τίποτα, δεν έμαθα τίποτα, δεν θα δω τίποτα», ήταν η απάντηση μου κι εκεί τέλειωσαν όλα.
Δύο περιποιημένα εσπρεσάκια στο «ΚΟΥΚΙ» κάτω από τον καυτό ήλιο (ξέρω ότι δεν κάνει καλό αυτή η μαλακία, αλλά δεν βαριέσαι, το πρώτο ή το τελευταίο είναι που κάνουμε και δεν είναι καλό) ήταν το καλύτερο ξεκίνημα της ημέρας (τι μέρα δηλαδή, που είχε πάει 2.00 η ώρα).
Η ψυχολογία λίγο πολύ στα ίδια επίπεδα και χειρότερα θα έλεγα, καθώς δεν άλλαξε και κάτι ριζικά σε σχέση με τις προηγούμενες ημέρες. Τα δύο εσπρεσάκια διαδέχτηκε μία κούπα γαλλικού καφέ στον «μικρόκοσμο» όπου βρήκαμε τη… χαρά μας.
Παρέα με καλούς φίλους (Ανδρέας, Ορέστης (σόρρυ, Πασχάλης), Χαρά) το απόγευμα κύλησε στα ίδια ευχάριστα επίπεδα. Πάνω στην κουβέντα μάλιστα δώσαμε τα… χέρια και οριστικοποιήθηκε η ημερομηνία για το πάρτι του fuitakoy στο Μικρόκοσμο μετά το Πάσχα. Περισσότερα θα μάθετε τις επόμενες ημέρες.
Παρά την πολύ ευχάριστη παρέα το μυαλό μας όμως στα ίδια. Εκεί κολλημένο σε διάφορα των τελευταίων ημερών…
Ένα κιλό παϊδάκια στον «Καλύβα» ήταν η ιδανική συνέχεια λίγο πριν τη σέντρα στο ντέρμπι Άρης – Ηρακλής. «Δεν ξεχνώ…».
«Άρη γερά και ρίξε τη γριά» ήταν σύνθημα που κυριαρχούσε στη μάχη με τα παϊδάκια. Έτσι και έγινε… Γκολ ο Πάολο Κόστα και οι γριές στη Β’ εθνική. Έτσι για να μάθουν κι αυτοί τι θα πει Καλαμάτα, Βέροια, Καστοριά και οι υπόλοιπες επαρχιακές πόλεις. Άλλωστε το γνωρίζουν το ποίημα οι γριούλες καθώς η πρώτη φορά είναι που πονάει περισσότερο. Έτσι δεν λένε… Άρε πουτάνα μπάλα τι παιχνίδια παίζεις…
Η συνέχεια μας βρήκε και πάλι στο Μικρόκοσμο. Είπα κι εγώ να δω μια ταινία έτσι χαλαρός που ήμουν Κυριακάτικα και έπεσα πάνω στην «ΨΥΧΗ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ». Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, δεν ξέρω τι βραβεία και τι κριτικές πήρε, αυτό που γνωρίζω σίγουρα, είναι πως μετά το διάλειμμα δεν μπήκα ξανά στην αίθουσα και συνέχισα τη βραδιά παρέα με τον Τζακ. Πολύ κόμπλεξ, πολύ μιζέρια, πολύ βρισίδι και πολύ ΚΑΤΑΝΤΙΑ. Ήμαρτον δηλαδή… Και στη φάση που είμαι μόνο για τέτοια ταινία δεν ήμουν… Δεν βαριέσαι…
Η βραδιά έκλεισε στο «ΚΟΥΚΙ» παρέα με Μπιλάρα, Μανώλη και Κανέλλο και φυσικά όπου γάμος και χαρά ο φίλος μας ο Τζάκ είναι παρών…
Το πρωί μας πήρε ο ύπνος και άλλη μία ημέρα γεμάτη νεύρα στους ρυθμούς του μπουρδέλου ξεκίνησε…
Που θα πάει θα την... παλέψουμε και σήμερα!
Καλή σας μέρα…

ΟΛΑ ΤΑ ΕΙΧΑΜΕ ΤΑ... ΣΥΝΝΕΦΑ ΜΑΣ ΕΛΕΙΠΑΝ

Λένε πως η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται... Δεν έχουν και άδικο (αυτοί που το λένε).
Εκεί που πάμε να πάρουμε λίγο τα πάνω μας με όλα αυτά που... τρώνε εδώ και μέρες το μυαλό μας έρχεται και ο σκατόκαιρος να μας χαλάσει ακόμα περισσότερο το μυαλό και τη διάθεση μας... Δεν λέω καλή είναι και η συννεφιά, αλλά για να είσαι κουκουλωμένος κάτω από το πάπλωμα σου ή να είσαι μπροστά σε κανένα τζάκι στη λίμνη Πλαστήρα (ωχ, αυτό πονάει τι ήθελα και το θυμήθηκα τώρα) και να πλακώνεσαι σε τίποτα... κράσσους.
Όταν πρέπει να πας και για δουλειά είναι ακόμα χειρότερο. Όταν θες να κοιτάξεις μπροστά και να αλλάξεις σελίδα, με τέτοιο καιρό δεν μπορείς να το κάνεις με τίποτα. Όσο κι αν προσπαθείς...
Δεν βαριέσαι, όμως, καλά να είμαστε ρε μάγκες και όλα θα στρώσουν... Και ο καιρός αλλά και οτιδήποτε άλλο μπορεί να τρώει το μυαλό μας...
Η βραδιά θα κλείσει όπως δείχνουν και σήμερα με φίλους και φυσικά παρέα με τον Jack...
Καλή σας μέρα...

ΥΓ1: Σοφάκι κουράγιο...
ΥΓ2: Άρη, Γιώργο. Τώρα είναι που πρέπει να δείξετε δυνατοί. Όχι τόσο για σας, αλλά κυρίως για τους άλλους γύρω σας...

«Ξεχασμένος στο Νότο, γεννημένος αλλού...»

Μόνο με βράδια σαν το χθεσινό μπορεί να περάσει η κρίση που διανύω...

Μία ακόμη μέρα ατελίωτης δουλείας και... μαλακίας στο κεφάλι μας και αν το βράδυ δεν έκλεινε μ’ αυτόν τον τρόπο τίποτα δεν θα πήγαινε καλά σήμερα. Αντιθέτως η κρίση θα μεγάλωνε ακόμα περισσότερο. Αρχικά στο «ΚΟΥΚΙ» παρέα με «bilara» και «πανούλη» και στη συνέχεια... Μπαρούζ (το γράφω έτσι γιατί είμαι χωριάτης και δεν ξέρω να γράφω εγγλέζικα).

Μια απίστευτα ροκ βραδιά παρέα με «sevasmo», «πυργιώτη άσο», «φουρνιέ», «καράφλα» και τον «μπουρναζόβλαχο» με το άσπρο πεζό και τις άσπρες ζάντες (έφτασες 27 μαλάκα, ξύπνα). Όλο το βράδυ ήταν μια ζωγραφιά και ο... κοντός γάμαγε με τις μουσικές του.

Κάπου εκεί έπεσε η μεγάλα ατάκα κι ενώ χορεύαμε υπό τους ήχους των «Ξύλινων σπαθιών».

«Αδερφέ, το κομμάτι αυτό είναι γραμμένο για πάρτη σου», άκουσα ένα φιλαράκι να μου λέει, αλλά δεν κατάλαβα. Όταν όμως συνηδιτοποίησα τι άκριβως έλεγε ο στίχος κατάλαβα. «Ξεχασμένος στο νότο, γεννημένος αλλού»...

Εγώ θα το έλεγα αλλιώς. «Ξεχασμένος στο νότο, γεννημένος αλλού, αλλά παρέα με κολλητούς που σε κάνουν να τα ξεχάσεις όλα». Όταν λέω όλα εννοώ όλα όμως. Και το μπουρδέλο και τη δουλειά και τα προβλήματα, ΟΛΑ.

Το γεγονός πως η βραδιά έκλεισε μ' ένα πέρασμα από γνωστό σκυλάδικο της πόλης αποτελεί μια... κακή παρένθεση, αλλά η πιο γλυκιά πινελιά ήρθε από το ΤΖΑΝΤΕ και το εκπληκτικό κρουασάν σοκολάτας.

Το χθεσινό βράδυ ήταν ΜΟΝΑΔΙΚΟ.

Να είμαστε καλά αδέρφια και να περνάμε πάντα τόσο όμορφα... Σας ευχαριστώ πολύ...

Καλή σας μερα...

ΕΔΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ...

Ξυπνάω το πρωί μέσα στα νέυρα, ανοίγω ραδιόφωνο και ακούω μουσικούλα πριν φύγω αργοπορημένος για τη δουλειά. Χρόνια πολλά η μία... λούγκρα, χρόνια πολλά ή άλλη... Χρόνια πολλά η μία κατίνα, χρόνια πολλά η άλλη θείτσα. Ρε ουστ από δω...
Γιορτή της γυναίκας σου λέει πως είναι σήμερα... Μεγαλύτερη βλακεία δεν έχω ακούσει στη ζωή μου... Άκου εκεί γιορτή της γυναίκας!!!
Άντε να βγείτε σε κανένα μπουζούκι γιατί περιμένετε πως και πως αυτή τη μέρα λες και σε σας έχουν φυλακισμένες... (όχι όλες, αρκετές όμως έτσι κάνετε...).
Άμα ρίξετε μια ματιά στο τι συμβαίνει γύρω μας, θα καταλάβαιτε πως εδώ ο κόσμος καίγεται και το μ...νί χτενίζεται...
Χρόνια πολλά λοιπόν σε όσες νιώθουν ότι γιορτάζουν και καλή σας διασκέδαση...
Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουμε και σήμερα αυτό που κάνουμε κάθε μέρα...

ΖΗΣΕ... ΔΥΝΑΤΟΣ

Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου…

Τελευταία ημέρα για το Χειμώνα του 2007… Αυτή τη μέρα ήταν γραφτό να μας αποχαιρετήσει… Μοιάζει με ψέμα, αλλά δυστυχώς δεν είναι…
Γυρίζω το χρόνο πίσω. Κοντά στα εννιά περίπου χρόνια. Χειμώνας 1998. Θυμάμαι τον εαυτό μου στην πρώτη μου έξοδο στην πρωτεύουσα. Μόνος σ’ ένα μπαρ. Ζωντανή μουσική, πολύς κόσμος αλλά παρ’ ότι μόνος ένιωθα σαν στο σπίτι μου… Και λέω σαν στο σπίτι μου, γιατί μετά από εννιά χρόνια έχει γίνει πραγματικά δεύτερο σπίτι μου…
Νιώθω τυχερός γιατί ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα εκείνο το βράδυ έμελλε πραγματικά να είναι ένα από τα καλύτερα παιδιά που γνώρισα ποτέ και πραγματικά νιώθω τυχερός που ήταν και θα είναι φίλος μου.
Ήθελα μέρες να γράψω κάποια πράγματα για το Χρηστάρα, αλλά πραγματικά είναι τόσα τα καλά που είχε κάνει αυτό το παιδί που δεν θα τελειώναμε ποτέ…
Προτίμησα λοιπόν να γράψω τα αρνητικά του, που σαφώς και ήταν λιγότερα… Προσπάθησα να σκεφτώ, αλλά η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα… Αναρωτήθηκα…. Πως είναι δυνατόν να μην μπορώ να βρω κάτι αρνητικό πάνω του… Κι όμως βρήκα… Δεν έπινε, δεν κάπνιζε, δεν πείραξε ποτέ κανέναν (εξαίρεση: μια αγκωνιά σε ποδοσφαιρικό αγώνα του Θρίαμβου με τον Αυλώνα. Η αλήθεια είναι πως τον περίμεναν στο δεύτερο γύρο, αλλά είχε κάρτες και τα’ άκουσε το αδερφάκι του αντί γι’ αυτόν…). Κολλημένος με τη μπάλα και πάντα αντιδραστικός…
Ότι και να γράψω θα είναι λίγο για τον Χρηστάρα… Όσοι τον ήξεραν καλά μπορούν να με καταλάβουν… Όσοι πάλι είχαν την τύχη απλά να τον γνωρίσουν, να ξέρουν πως για τον Χρήστο ήταν κι αυτοί φίλοι του.

Στο τελευταίο του ταξίδι ήταν όλοι εκεί κι αυτό τα λέει όλα…

Ακόμα πιστεύω πως μας κάνει πλάκα…

Πέρασε πολλά… Πόνεσε πολύ… Έφυγε νωρίς…

Κάποιοι λένε πως τους καλούς ανθρώπους τους θέλει ο Θεός δίπλα του…

ΥΓ1: Φίλε, θα είσαι για πάντα στις καρδιές μας…
ΥΓ2: Είναι σα να μην έφυγες ποτέ….
ΥΓ3: «Live Strong/Ζήσε δυνατός» (έτσι δεν έλεγες…)
ΥΓ4: «Όταν χαράζει…»
ΥΓ5: ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ…

ΥΓ6: Κοίτα να μας προσέχεις απ’ εκεί που είσαι. Έτσι δεν έκανες πάντα…

ΚΡΙΣΗ!!!! ΠΕΡΝΑΩ ΚΡΙΣΗ!!!!

Οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται...

Μόνο ο JACK μπορεί να με καταλάβει...