ΖΗΣΕ... ΔΥΝΑΤΟΣ

Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου…

Τελευταία ημέρα για το Χειμώνα του 2007… Αυτή τη μέρα ήταν γραφτό να μας αποχαιρετήσει… Μοιάζει με ψέμα, αλλά δυστυχώς δεν είναι…
Γυρίζω το χρόνο πίσω. Κοντά στα εννιά περίπου χρόνια. Χειμώνας 1998. Θυμάμαι τον εαυτό μου στην πρώτη μου έξοδο στην πρωτεύουσα. Μόνος σ’ ένα μπαρ. Ζωντανή μουσική, πολύς κόσμος αλλά παρ’ ότι μόνος ένιωθα σαν στο σπίτι μου… Και λέω σαν στο σπίτι μου, γιατί μετά από εννιά χρόνια έχει γίνει πραγματικά δεύτερο σπίτι μου…
Νιώθω τυχερός γιατί ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα εκείνο το βράδυ έμελλε πραγματικά να είναι ένα από τα καλύτερα παιδιά που γνώρισα ποτέ και πραγματικά νιώθω τυχερός που ήταν και θα είναι φίλος μου.
Ήθελα μέρες να γράψω κάποια πράγματα για το Χρηστάρα, αλλά πραγματικά είναι τόσα τα καλά που είχε κάνει αυτό το παιδί που δεν θα τελειώναμε ποτέ…
Προτίμησα λοιπόν να γράψω τα αρνητικά του, που σαφώς και ήταν λιγότερα… Προσπάθησα να σκεφτώ, αλλά η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα… Αναρωτήθηκα…. Πως είναι δυνατόν να μην μπορώ να βρω κάτι αρνητικό πάνω του… Κι όμως βρήκα… Δεν έπινε, δεν κάπνιζε, δεν πείραξε ποτέ κανέναν (εξαίρεση: μια αγκωνιά σε ποδοσφαιρικό αγώνα του Θρίαμβου με τον Αυλώνα. Η αλήθεια είναι πως τον περίμεναν στο δεύτερο γύρο, αλλά είχε κάρτες και τα’ άκουσε το αδερφάκι του αντί γι’ αυτόν…). Κολλημένος με τη μπάλα και πάντα αντιδραστικός…
Ότι και να γράψω θα είναι λίγο για τον Χρηστάρα… Όσοι τον ήξεραν καλά μπορούν να με καταλάβουν… Όσοι πάλι είχαν την τύχη απλά να τον γνωρίσουν, να ξέρουν πως για τον Χρήστο ήταν κι αυτοί φίλοι του.

Στο τελευταίο του ταξίδι ήταν όλοι εκεί κι αυτό τα λέει όλα…

Ακόμα πιστεύω πως μας κάνει πλάκα…

Πέρασε πολλά… Πόνεσε πολύ… Έφυγε νωρίς…

Κάποιοι λένε πως τους καλούς ανθρώπους τους θέλει ο Θεός δίπλα του…

ΥΓ1: Φίλε, θα είσαι για πάντα στις καρδιές μας…
ΥΓ2: Είναι σα να μην έφυγες ποτέ….
ΥΓ3: «Live Strong/Ζήσε δυνατός» (έτσι δεν έλεγες…)
ΥΓ4: «Όταν χαράζει…»
ΥΓ5: ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ…

ΥΓ6: Κοίτα να μας προσέχεις απ’ εκεί που είσαι. Έτσι δεν έκανες πάντα…